Reeds 50 jaar betrachten de Verenigde Staten energie-onafhankelijkheid. Tegenwoordig roept men van de daken dat Amerika daarin geslaagd is. De feiten spreken dit echter duidelijk tegen. In juni 2017 introduceerde de regering-Trump een na te streven politiek van energie dominantie. Dit concept wordt momenteel op alle niveaus in de media en in het politieke debat gepromoot. Enige historische kennis en een kritische blik leren ons echter dat hierachter niet alleen een economische - maar ook een militaire agenda schuilgaat.
Ongetwijfeld hebben de VS goede redenen om de olieproductie op te drijven. Van de drie grootste olieproducenten is Amerika de enige die groeit : het land heeft Rusland en Saoedi-Arabië ingehaald (zie onderstaande grafiek).
Deze sterke toename van de Amerikaanse productie na de terugval die in het begin van de jaren zeventig aanving, is zonder meer spectaculair. Dit wonder, uitgegroeid tot een echt hype, heeft een naam : schalie-olie. Die frackingboom kwam pas goed op gang vanaf 2010. Verschillende specialisten (lees hier, hier en hier) vertellen ons echter dat dit soort oliewinning duur is en in onrealistische marktomstandigheden plaatsvindt. Tot nu toe is er veel meer geld gestoken in dergelijke olieproductie dan de verkoop heeft opgebracht. De analyse van Chris Martenson laat zien dat de schalie-olie industrie op weg is naar een financiële ramp. Energie dominantie lijkt op die manier niets anders dan een doorgedreven manier om geld en middelen te verkwanselen.
Op het eerste gezicht lijkt er weinig logica te zitten in het promoten van overheersing door middel van energie. Het is moeilijk te geloven dat de Amerikaanse overheid niet zou inzien dat die schalie-olieboom een grote zeepbel is die vroeg of laat moet barsten.
Energie dominantie is dus eerder een slogan om een bepaald politiek concept uit te drukken, een gecodeerde boodschap die een achterliggende bedoeling verbergt. Als we energie dominantie vertalen naar militaire dominantie wordt een en ander duidelijker.
Het feit dat er zoveel geld naar exploitatie van schalie-olie en -gas is gegaan, betekent niet automatisch dat iemand aan de top dit zomaar, uit eigen beweging, heeft besloten. Kapitaal stroomt naar die plekken waar investeerders menen het hoogste rendement te kunnen behalen. Alle financiële crashes uit het verleden bewijzen dat collectieve hallucinaties geregeld plaatsvinden. De frackinghype is reëel, maar het kan tijd kosten vooraleer de bubbel barst.
Maar zoals gezegd is er meer aan de hand dan dit financiële verhaal. De geschiedenis leert dat oorlogen worden gewonnen door diegenen die meer middelen in de strijd kunnen werpen dan de tegenpartij. "Wie de olietoevoer controleert, controleert hele naties" zei ooit Henry Kissinger. Op deze wijze werden zowel de Eerste - als de Tweede Wereldoorlog gewonnen : de geallieerden konden telkens meer energie (olie, kolen en gas) aanwenden dan de Duitsers. En deze energiebronnen lieten hen toe om meer oorlogstuig te produceren : vliegtuigen, tanks, kanonnen, bommen, kogels enz.
Het ontbrak Duitsland op een bepaald ogenblik steevast aan voldoende olie om hun militaire machine aan te drijven. Historicus en economisch onderzoeker William Engdahl schrijft in zijn boek 'A Century of War - Anglo-American oil politics and the new world order' (2004) :
"In 1918 waren de rijke Russische olievelden van Bakoe aan de Kaspische Zee het doelwit van intense militaire en politieke inspanningen vanwege zowel Duitsland als Groot-Brittannië. De Britten slaagden erin deze zones gedurende enkele kritieke weken preventief bezet te houden. Op die manier kreeg de Duitse generale staf in augustus 1918 geen toegang tot vitale olievoorraden. De Bakoe-bezetting was een beslissende laatste klap voor de Wehrmacht. Want weinige weken later, slechts maanden nadat het erop leek dat Duitsland de geallieerde strijdkrachten had verslagen, gaf het zich over. Olie had wel degelijk een centrale plaats veroverd in het geopolitieke spel."
Ga er maar vanuit dat in militaire hoofdkwartieren de les geleerd is dat oorlogen worden gewonnen door diegene die over de grootste oliestock beschikt. Wie militaire dominantie wil bereiken, moet dus energie dominantie nastreven. In die zin kan het best zijn dat de schaliehype door de Amerikaanse regering eerder beschouwd wordt als een militaire- dan als een natuurlijke hulpbron.
Het gaat er dan eerder om de gigantische sociale en economische structuur, die we 'globalisering' noemen, continu te controleren en te beheersen. En het verlies aan investeringskapitaal neemt men er dan op de koop toe.
Vond je dit een interessant artikel ? Zo ja, deel het dan even via bvb. de sociale media. Dank !
Ongetwijfeld hebben de VS goede redenen om de olieproductie op te drijven. Van de drie grootste olieproducenten is Amerika de enige die groeit : het land heeft Rusland en Saoedi-Arabië ingehaald (zie onderstaande grafiek).
Deze sterke toename van de Amerikaanse productie na de terugval die in het begin van de jaren zeventig aanving, is zonder meer spectaculair. Dit wonder, uitgegroeid tot een echt hype, heeft een naam : schalie-olie. Die frackingboom kwam pas goed op gang vanaf 2010. Verschillende specialisten (lees hier, hier en hier) vertellen ons echter dat dit soort oliewinning duur is en in onrealistische marktomstandigheden plaatsvindt. Tot nu toe is er veel meer geld gestoken in dergelijke olieproductie dan de verkoop heeft opgebracht. De analyse van Chris Martenson laat zien dat de schalie-olie industrie op weg is naar een financiële ramp. Energie dominantie lijkt op die manier niets anders dan een doorgedreven manier om geld en middelen te verkwanselen.
Op het eerste gezicht lijkt er weinig logica te zitten in het promoten van overheersing door middel van energie. Het is moeilijk te geloven dat de Amerikaanse overheid niet zou inzien dat die schalie-olieboom een grote zeepbel is die vroeg of laat moet barsten.
Energie dominantie is dus eerder een slogan om een bepaald politiek concept uit te drukken, een gecodeerde boodschap die een achterliggende bedoeling verbergt. Als we energie dominantie vertalen naar militaire dominantie wordt een en ander duidelijker.
Het feit dat er zoveel geld naar exploitatie van schalie-olie en -gas is gegaan, betekent niet automatisch dat iemand aan de top dit zomaar, uit eigen beweging, heeft besloten. Kapitaal stroomt naar die plekken waar investeerders menen het hoogste rendement te kunnen behalen. Alle financiële crashes uit het verleden bewijzen dat collectieve hallucinaties geregeld plaatsvinden. De frackinghype is reëel, maar het kan tijd kosten vooraleer de bubbel barst.
Maar zoals gezegd is er meer aan de hand dan dit financiële verhaal. De geschiedenis leert dat oorlogen worden gewonnen door diegenen die meer middelen in de strijd kunnen werpen dan de tegenpartij. "Wie de olietoevoer controleert, controleert hele naties" zei ooit Henry Kissinger. Op deze wijze werden zowel de Eerste - als de Tweede Wereldoorlog gewonnen : de geallieerden konden telkens meer energie (olie, kolen en gas) aanwenden dan de Duitsers. En deze energiebronnen lieten hen toe om meer oorlogstuig te produceren : vliegtuigen, tanks, kanonnen, bommen, kogels enz.
Het ontbrak Duitsland op een bepaald ogenblik steevast aan voldoende olie om hun militaire machine aan te drijven. Historicus en economisch onderzoeker William Engdahl schrijft in zijn boek 'A Century of War - Anglo-American oil politics and the new world order' (2004) :
"In 1918 waren de rijke Russische olievelden van Bakoe aan de Kaspische Zee het doelwit van intense militaire en politieke inspanningen vanwege zowel Duitsland als Groot-Brittannië. De Britten slaagden erin deze zones gedurende enkele kritieke weken preventief bezet te houden. Op die manier kreeg de Duitse generale staf in augustus 1918 geen toegang tot vitale olievoorraden. De Bakoe-bezetting was een beslissende laatste klap voor de Wehrmacht. Want weinige weken later, slechts maanden nadat het erop leek dat Duitsland de geallieerde strijdkrachten had verslagen, gaf het zich over. Olie had wel degelijk een centrale plaats veroverd in het geopolitieke spel."
Ga er maar vanuit dat in militaire hoofdkwartieren de les geleerd is dat oorlogen worden gewonnen door diegene die over de grootste oliestock beschikt. Wie militaire dominantie wil bereiken, moet dus energie dominantie nastreven. In die zin kan het best zijn dat de schaliehype door de Amerikaanse regering eerder beschouwd wordt als een militaire- dan als een natuurlijke hulpbron.
Het gaat er dan eerder om de gigantische sociale en economische structuur, die we 'globalisering' noemen, continu te controleren en te beheersen. En het verlies aan investeringskapitaal neemt men er dan op de koop toe.
Vond je dit een interessant artikel ? Zo ja, deel het dan even via bvb. de sociale media. Dank !
