Het internet is al een tijd vergeven van berichten over een mogelijke grote gebeurtenis, een of andere calamiteit of crisis, die einde september of begin oktober in de Verenigde Staten zou plaatsvinden.
Astrologen, numerologen en complotdenkers van allerlei slag hebben er een flinke kluif aan. Vermits ik zelf nogal wat ervaring heb met alternatieve invalshoeken, wens ik dit thema niet uit de weg te gaan. Het probleem is natuurlijk dat er op de elektronische snelweg bijzonder veel wordt gepubliceerd en dat er, zonder factchecking, veel voor waarheid wordt aangenomen.
Het is ook een merkwaardig massapsychologisch gegeven dat, als een grote groep mensen zich aan een bepaalde toekomstige gebeurtenis verwacht, er veelal gewoon niets gebeurt. Een klassiek voorbeeld daarvan is als de media en een keur aan financiële specialisten een beurscrash voorspellen. Het verleden bewijst echter dat een beurspaniek zich dikwijls geheel onverwacht manifesteert, als een hartaanval. En dat slechts weinigen het gevaar zien aankomen.
Ziehier een selectie van voorspellende artikels voor de komende dagen en weken :
De shemitah : een bijbelse waarschuwing en voorspelling
Shemitah of niet, deze maand vergaat de wereld
7 belangrijke gebeurtenissen die tegen het eind van september gaan gebeuren
Dit bericht kan uw gemoedsrust bedreigen
33 dingen die in de maand september staan te gebeuren
De bijzondere eclipsen van september 2015
The frequency shift into september 2015
Gerald Celente is predicting that a stock market crash will happen by the end of 2015
September 23 & September 24, 2015
Debt, Debt & more Debt 2015.75
The global economy is unwinding and the central banks are losing control
"Speculatie is alleen maar een woord. Het betekent dat geld wordt gemaakt via manipulaties. In plaats via het leveren van goederen en diensten."
Henry Ford
Speculatie creëert inderdaad niet de minste reële waarde. Adam Smith, vader van de moderne economie en auteur van het standaardwerk "The Wealth of Nations", was een uitgesproken tegenstander van mensen die op korte termijn veel geld willen verdienen met risicovolle speculatie zonder regelgeving, omdat hij vreesde dat dit type speculant grote crisissen kan uitlokken.
Uit de recente en minder recente geschiedenis is inderdaad gebleken dat zelfs specialisten van belangrijke financiële bedrijven de bal ernstig kunnen misslaan. Met potentieel systeemkritische gevolgen. Zo ging in 1998 het bekende hefboomfonds Long-Term Capital Management (LTCM) met veel rumoer bankroet. En dat ondanks de aanwezigheid van twee Nobelprijswinnaars die moesten waken over de goede gang van zaken. Door de grote hoeveelheid openstaande derivatencontracten tussen de verschillende partijen vreesde men destijds terecht voor een fatale kettingreactie in de financiële wereld.
Andere bekende speculatie-ongelukken zijn de Tulpenmanie van 1634 tot 1637, de Mississippibubbel tussen 1718 en 1720, de beurskrach van 1929, de internethype uit de jaren negentig en de kredietcrisis van 2008-2009 die ons overigens helemaal op het randje van een ware globale meltdown heeft gebracht.
Voor de kleine speculant (let u maar eens op al die internetreclame waarbij men uitgenodigd wordt om actief te worden als 'daytrader') die ook eens een rondje wil meedraaien op de financiële markten geldt : winnen kan men, verliezen móét men.
De werking van het financiële systeem bevoordeelt namelijk in essentie de grote spelers : megabanken, hefboomfondsen, multinationals, pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen enz. Zij zitten aan de knoppen, vormen kartels en beschikken over insiderinformatie. Denkt u maar eens aan de talloze fraudezaken en manipulaties die het jongste decennium aan het licht zijn gekomen. Achteraf blijkt dan dat die schuldige instellingen zich vlot kunnen vrijkopen van gerechtelijke gevolgen mits betaling van een fractie van hun ultrawinsten. De casino-uitbater en z'n medeplichtige acolieten winnen klaarblijkelijk altijd ...
Vandaag hebben we een opiniestuk geselecteerd waarin de uiterst negatieve gevolgen van de wereldwijde speculatiedrift van grote instellingen voor de gewone burger in de derde wereld én bij ons helder worden uiteengezet. De auteur pleit in deze ook voor de afbouw van fiscale belastingparadijzen, een vermogensbelasting en het stopzetten van privatiseringen van openbare nutsfuncties. Want speculanten ontzien noch mens noch milieu.
Echter, het huidige monster van deflatoire SCHULDENDEFLATIE, dat in de toekomst nog vreselijker vormen zal aannemen, zal uiteindelijke alle speculanten verslinden.
&&&
Speculatie is immoreel - tijd voor de Tobin- of Robintaks (26/5/2010)
Dat er dagelijks ook flink gespeculeerd wordt op energie hebben de vissers ondervonden als ze hun dieselfactuur in de bus kregen. Speculatie kan dodelijk zijn, niet alleen voor economische sectoren, maar ook voor mensen.
Elke dag flitst er ongeveer 4000 miljard euro elektronisch de wereld rond via de beurzen. 95% van dat flitskapitaal heeft te maken met onproductieve speculatie. Kopen en direct opnieuw verkopen om hoge winsten te scoren. Winsten die in de zakken van enkelen verdwijnen.
Onzichtbare speculanten in Londen, Brussel, Tokyo, Frankfurt en Wall Street spelen elke dag met het leven van mensen, vooral vrouwen en kinderen, overal ter wereld. Recente crisissen hebben in enkele maanden tijd miljoenen jobs vernietigd en de armoede en onveiligheid verhoogd. Door de verminderde inkomens werden in Thailand bvb. 100.000 kinderen van school gehaald. Vrouwen werden het eerst en het meest ontslagen. Bij gezinnen waar ook de man op straat belandde, werd een grote toename vastgesteld van geweld binnen het gezin op vrouwen.
Op het einde van het liedje zijn het altijd de zwaksten die de rekening betalen. De markt betaalt nooit voor de eigen (wan)daden. Het wordt tijd om de rekening te laten vereffenen door de daders zelf : in de eerste plaats de speculanten.
Misschien denkt u dat de negatieve gevolgen van de wereldwijde speculatiedrift van multinationals, banken, pensioenfondsen en verzekeringsmaatschappijen alleen voor de derde wereld zijn? In een mondiale economie is alles mondiaal. Ook bij ons komen sociale verworvenheden in een neerwaartse spiraal terecht : arbeid wordt zo goedkoop (flexibel) mogelijk gemaakt, werklozen worden meer bestreden dan de werkloosheid, belangrijke functies van de publieke gemeenschap worden verkwanseld aan de privé, de werkdruk wordt verhoogd, de zorg wordt afgebouwd, medicijnen en hospitalisatie worden alsmaar duurder, de meeste pensioentjes zijn veel te klein.
De bedrijven en banken maken steeds hogere winsten terwijl gezondheidszorg en onderwijs schreeuwen om geld. De achteruitgang van de meerderheid is de rijkdom van de elites.
James Tobin, een Amerikaanse econoom die ooit de Nobelprijs won, lanceerde in 1972 een taks op wisseltransacties. Het gaat om de heffing van een kleine belasting telkens een buitenlandse munt wordt omgewisseld. Die kleine taks zou vooral de grote speculanten ontmoedigen. Daardoor kunnen de financiële markten kalmeren en zouden landen en volkeren minder de machteloze speelbal kunnen worden van de grote poenpakkers.
De Tobintaks is ook een Robintaks. De Robin van... jawel Robin Hood! De Robin die neemt van de rijken om aan de armen te kunnen schenken. Of beter: de Tobintaks neemt eigenlijk een beetje terug van de rijken wat ze eerder al gestolen hadden bij de armen. Een heffing van 0,1% zou op dit ogenblik elk jaar 150 miljard euro opbrengen. Die miljarden steken we in een sociale pot waardoor we de grootste noden kunnen lenigen op wereldvlak: voeding, onderwijs, gezondheidszorg, de dodelijkste ziektes de wereld uithelpen, iedereen toegang verschaffen tot proper water. De Tobintaks is ook een rechtvaardige belasting: de belasting op kapitaal wordt eindelijk verhoogd terwijl de meeste regeringen hun inkomsten vooral halen uit belastingen op arbeid. De heffing van een Tobintaks verhoogt dus de sociale gelijkheid.
Maar dat niet alleen! We moeten ook de vluchtwegen versperren naar de fiscale belastingparadijzen, anders zijn de vogels gaan vliegen. En uiteindelijk eens werk maken van een belasting op vermogens. De hoge vermogens mogen eens hun steentje bijdragen aan de samenleving. We moeten ook alert blijven tegenover verdere privatiseringen en goed uitkijken dat onze sociale zekerheid of onze pensioenfondsen niet geprivatiseerd worden. En de post en het openbaar vervoer. En water en energie.
We moeten beletten dat de toekomst van onze kinderen in private handen terechtkomt. Want dan komt de toekomst van onze kinderen in handen van de speculanten: zij ontzien noch de mens noch milieu. Indien we de toekomst van onze planeet overlaten aan het winstprincipe is er geen toekomst meer. En laten we ook de zwaksten niet vergeten en hun kinderen ook een toekomst bieden? Over deze kwesties wordt niet onderhandeld of afgeboden.
Het is dringend tijd om een einde te maken aan het dobbelen met de dood. We moeten speculanten niet alleen de rekening presenteren voor hun immorele spelletjes, we moeten uiteindelijk het speculeren stoppen. Bevolkingen mogen niet de speelbal blijven van de winsthonger van deze mondiale heersers. Laat ons de toekomst in eigen handen nemen. Help de wereld rechtvaardiger maken.
Bron : Speculatie is immoreel - tijd voor de Tobin- of Robintaks
Uit lange gesprekken met Robert Mundell leerde Greg Palast, Amerikaans econoom en bekend onderzoeksjournalist, dat austeriteit van bij de start van de euro structureel ingebakken zat.
Mundell is een Canadese hoogleraar die in 1999 de Nobelprijs voor Economie kreeg voor zijn werk rond monetaire dynamiek en als ontwerper van het concept "optimale muntzone".
Niet alleen wordt hij beschouwd als de vader van de euro, hij is eveneens architect van de zogenaamde Reaganomics, een neo-liberaal economisch beleid dat uitgaat van doorgedreven vrijemarktprincipes. Politiek econoom Jude Wanniki schreef ooit in de Wall Street Journal dat "Ronald Reagan nooit president zou zijn geworden zonder de invloed van Mundell".
Critici bestempelen dit beleid als "trickle-down economics" waarbij de economische voordelen die de grootste verdieners opstrijken zullen doorsijpelen naar de rest van de samenleving. In de praktijk blijkt evenwel dat deze moderne visie van "laissez-faire" vooral het grootkapitaal (multinationale banken en - ondernemingen) ten goede komt.
De euro zou vooral effect sorteren bij het uitbreken van crisissen, zo vertelde Mundell aan Palast. Volgens de Nobelprijswinnaar is de Europese eenheidsmunt hét middel waarmee congressen en parlementen elke controle over hun monetaire en fiscale politiek kan worden ontnomen.
Mundell : "De euro zorgt er voor dat de monetaire politiek uit de greep van politici blijft. [En] zonder fiscale politiek bestaat de enige mogelijkheid van overheden om jobs te behouden erin om de regels betreffende het zakendoen af te bouwen." Hij dacht hierbij aan het versoepelen van arbeidswetten en milieureglementering en het verlagen van belastingen. In zijn visie wordt de klassieke democratische besluitvorming dus simpelweg aan de kant geschoven.
Volgens de professor ligt de euro helemaal in de lijn van Reaganomics. "Monetaire discipline dwingt politici eveneens tot fiscale discipline." En als er crisissen ontstaan, kunnen economisch ontwapende landen (want geen controle meer over munt, begroting of fiscaliteit) niets anders doen dan het overboord gooien van overheidsregels, het op grote schaal privatiseren van staatsindustrieën en het drastisch verlagen van belastingen.
Het is precies deze austeriteitspolitiek die we zien gebeuren in Griekenland en andere Zuid-Europese landen. Maar ook in de noordelijke landen van de eurozone gaat het meer en meer deze richting uit.
Voor Greg Palast staat het vast : "De invoering van de euro had slechts een echt doel : een einde maken aan de Europese welvaartsstaat."
Bronnen :
http://www.gregpalast.com/the-euro-is-a-big-success-no-kidding/
http://www.gregpalast.com/greeced-we-voted-no-to-slavery-but-yes-to-our-chains/
