In tegenstelling tot wat velen denken zijn het niet JP Morgan of Goldman Sachs die zichzelf met de grootste derivatenblootstelling opgezadeld hebben. De onfortuinlijke nummer één in deze is de grootste bank van Duitsland, de in 1870 gestichte Deutsche Bank.
Financiële derivaten zijn beleggingsinstrumenten die hun waarde ontlenen aan de waarde van een ander - reëel - goed, zoals bijvoorbeeld aandelen, olie, graan enz. De financiële wereld gebruikt dergelijke derivaten (ook afgeleide producten genoemd) om risico's te verkleinen of om te speculeren.
Uit bovenstaande grafiek blijkt dat de derivatenportefeuille van de Deutsche Bank bijna 5x zo groot is als het BBP (bruto binnenlands product) van de eurozone-economie en maar liefst 16x de omvang bedraagt van de Duitse economie. Die blootstelling is inderdaad bruto, maar wordt netto als slechts een van de tegenpartijen in de onderpandketen (in het huidige banksysteem is iedereen met elkaar verbonden) failliet gaat en haar verplichtingen dus niet kan nakomen. Zo bracht het faillissement van Lehman Brothers en het bijna-bankroet van AIG in 2008 een vreselijke kettingreactie op gang waarbij de belastingbetalers vele miljarden moesten ophoesten.
De grote, reeds jarenlang aanslepende, problemen van Deutsche Bank weerspiegelen zich ook in de resultaten. Einde januari biechtte de bank een recordverlies op van 7 miljard € (meer dan tijdens het dieptepunt van de financiële crisis !).
De verhouding tussen het eigen vermogen en het balanstotaal (de reële hefboom) bedraagt 3,1%. En dat terwijl de meeste specialisten een ratio van 10% vooropstellen. Om aan die veilige 10% te geraken, benodigt Deutsche Bank volgens de Franse gepensioneerde hoogleraar Jean-Pierre Chevallier echter een kapitaalinjectie van maar liefst 99 miljard €. De nieuwe bail-in regels van de EU, van kracht sinds 1 januari van dit jaar, verbieden echter dat overheden nog tussenkomen in de redding van hun banken.
De ondergang van deze Duitse Titanic zou een financiële tsunami doorheen Duitsland jagen, maar waarschijnlijk ook de basis van het Europese financiële en - bancaire systeem onderuithalen.
Slimme beleggers hebben in de gaten dat de grote Duitse bankinstelling een groot risico vormt. Uit onderstaande grafiek blijkt dat de Credit Default Swaps (financiële instrumenten die het risico op een faillissement afdekken) van Deutsche Bank op korte tijd serieus zijn gestegen. Gaan die investeerders er misschien van uit dat we hier te maken hebben met het Europese Lehman ?
Niemand kan voorspellen wat er op korte termijn zal gebeuren. Maar de langere termijn ziet er zonder meer onrustwekkend uit.
Deutsche Bank is al een hele tijd onophoudelijk verwikkeld in allerlei maffiose schandalen (lees hier, hier en hier). De zichzelf goed bedienende topmensen van deze instelling waren en zijn perfect op de hoogte van de enorme risico's van hun 'beleid'. Zij tonen hoegenaamd niet de minste scrupules om de gehele bevolking, spaargelden en werkgelegenheid incluis, simpelweg te gijzelen. De medeverantwoordelijkheid van de Duitse politici is in deze eveneens verpletterend : belastinggelden gebruiken om bodemloze putten te vullen zonder dat er reële dwangmaatregelen ter verandering worden opgelegd.
Vele vragen omtrent het gevoerde 'reddingsbeleid' van de Europese banken blijven onbeantwoord :
Financiële derivaten zijn beleggingsinstrumenten die hun waarde ontlenen aan de waarde van een ander - reëel - goed, zoals bijvoorbeeld aandelen, olie, graan enz. De financiële wereld gebruikt dergelijke derivaten (ook afgeleide producten genoemd) om risico's te verkleinen of om te speculeren.
Uit bovenstaande grafiek blijkt dat de derivatenportefeuille van de Deutsche Bank bijna 5x zo groot is als het BBP (bruto binnenlands product) van de eurozone-economie en maar liefst 16x de omvang bedraagt van de Duitse economie. Die blootstelling is inderdaad bruto, maar wordt netto als slechts een van de tegenpartijen in de onderpandketen (in het huidige banksysteem is iedereen met elkaar verbonden) failliet gaat en haar verplichtingen dus niet kan nakomen. Zo bracht het faillissement van Lehman Brothers en het bijna-bankroet van AIG in 2008 een vreselijke kettingreactie op gang waarbij de belastingbetalers vele miljarden moesten ophoesten.
De grote, reeds jarenlang aanslepende, problemen van Deutsche Bank weerspiegelen zich ook in de resultaten. Einde januari biechtte de bank een recordverlies op van 7 miljard € (meer dan tijdens het dieptepunt van de financiële crisis !).
De verhouding tussen het eigen vermogen en het balanstotaal (de reële hefboom) bedraagt 3,1%. En dat terwijl de meeste specialisten een ratio van 10% vooropstellen. Om aan die veilige 10% te geraken, benodigt Deutsche Bank volgens de Franse gepensioneerde hoogleraar Jean-Pierre Chevallier echter een kapitaalinjectie van maar liefst 99 miljard €. De nieuwe bail-in regels van de EU, van kracht sinds 1 januari van dit jaar, verbieden echter dat overheden nog tussenkomen in de redding van hun banken.
De ondergang van deze Duitse Titanic zou een financiële tsunami doorheen Duitsland jagen, maar waarschijnlijk ook de basis van het Europese financiële en - bancaire systeem onderuithalen.
Slimme beleggers hebben in de gaten dat de grote Duitse bankinstelling een groot risico vormt. Uit onderstaande grafiek blijkt dat de Credit Default Swaps (financiële instrumenten die het risico op een faillissement afdekken) van Deutsche Bank op korte tijd serieus zijn gestegen. Gaan die investeerders er misschien van uit dat we hier te maken hebben met het Europese Lehman ?
Niemand kan voorspellen wat er op korte termijn zal gebeuren. Maar de langere termijn ziet er zonder meer onrustwekkend uit.
Deutsche Bank is al een hele tijd onophoudelijk verwikkeld in allerlei maffiose schandalen (lees hier, hier en hier). De zichzelf goed bedienende topmensen van deze instelling waren en zijn perfect op de hoogte van de enorme risico's van hun 'beleid'. Zij tonen hoegenaamd niet de minste scrupules om de gehele bevolking, spaargelden en werkgelegenheid incluis, simpelweg te gijzelen. De medeverantwoordelijkheid van de Duitse politici is in deze eveneens verpletterend : belastinggelden gebruiken om bodemloze putten te vullen zonder dat er reële dwangmaatregelen ter verandering worden opgelegd.
Vele vragen omtrent het gevoerde 'reddingsbeleid' van de Europese banken blijven onbeantwoord :
- Wie zijn die topmanagers die erin slagen om continu de bevolking en de bestaande wetten te trotseren ?
- Wie beschermt hen en verschaft hen onschendbaarheid en straffeloosheid ?
- Wie profiteert van de slechte situatie van de Europese banken ?
- Fungeren de Europese banken als de ultieme pluggen van het planetaire casino ? Worden zij misschien beschouwd als de vuilnisbakken van het financiële wereldnetwerk ?
Vond je dit een interessant stuk ? Hou je dan niet tegen om het te delen. Alvast dank !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten