Zeggen dat alles goed gaat met de economie, zoals politici dat doen, is misleidend. Elk economisch systeem bestaat uit twee afzonderlijke delen : activa (bezittingen) en passiva (schulden). De waarheid is dat de wereld met schulden kampt die niet meer kunnen worden terugbetaald. Echter : noch beleidsmakers noch media reppen hierover.
Een recent rapport van het IIF (International Institute of Finance) vestigt opnieuw de aandacht op de niet-aflatende groei van de wereldschuld (van overheden, bedrijven, gezinnen en de financiële sector). Die bedraagt nu 257.000 miljard dollar (237.000 miljard euro) of 320% van het mondiale BBP, een historisch record. Sinds de financiële crisis van 2008 is die schuldenberg zelfs met meer dan 40% gegroeid.
In de ontwikkelde economieën bedragen de schuldverplichtingen maar liefst 383% van het gezamenlijke BBP. De volledige Chinese schuld nadert 310% van haar BBP - een van de hoogste in de opkomende landen.
Bron : tradingeconomics.com (country-list/private-debt- to-gdp)
Specialisten zijn van mening dat de schulden van de privésector (bedrijven en gezinnen) niet hoger mogen oplopen dan 150% van het BBP. Uit bovenstaande tabel blijkt echter dat heel wat landen ruimschoots boven die norm uitkomen.
Ook het door niet-financiële ondernemingen opgenomen krediet piekt. Het risico zit niet alleen in het bedrag van de schulden, maar ook in de samenstelling. Vele verplichtingen zijn aangegaan in harde valuta, vooral in dollars. Er is zo een grote potentiële behoefte aan dollars ontstaan, een risicovolle ontwikkeling.
Zeer kwalijk is de sterk toegenomen impact van de wet van de afnemende opbrengsten. De volgende grafiek (de schulden van overheden, bedrijven en gezinnen zonder de financiële sector van 26 landen zijn aangeduid in het blauw; de productie van rijkdom is in het geel) laat zien dat de schuldenopbouw van de wereld veel sneller stijgt dan de productie van rijkdom.
Deze nefaste situatie ontstond in het begin van de jaren tachtig en versnelde nog aan het einde van de jaren 1990 en nog veel meer nadien. De verhouding tussen schulden en rijkdom is anno 2020 volledig uit de hand gelopen. Een dergelijke ontwikkeling - men kan niet continu meer uitgeven dan er inkomsten zijn - is onhoudbaar en kan onmogelijk nog lang duren. Het mondiale financieel-economische systeem is simpelweg insolvabel.
Uitgerekend staat elk van de 7,7 miljard aardbewoners voor 32.500 dollar (ongeveer 30.000 euro) in het krijt. Voor vooral westerse landen geldt dan nog dat de door de overheden onderschreven toekomstige schuldverplichtingen (zoals pensioenen) niét opgenomen zijn in de berekeningen van het IIF...
Hoe is een dergelijke ontsporing kunnen gebeuren ?
Een goed antwoord op die vraag vinden we in een ouder artikel uit 2015 "De schuldencrisis is een beschavingscrisis", een interview met cultureel filosoof Rob Riemen. We citeren uit dat vraaggesprek een stukje commentaar van Riemen :
"... Van de milieu- en klimaatcrisis, als gevolg van overvloedig consumeren, tot aan de krediet- en economische crisis, als gevolg van het blind najagen van bonussen en financieel gewin. Ook de huidige schuldencrisis is het gevolg van onbeheerste welvaartsgroei, gefinancierd op kosten van de toekomst. Blind en onbeheerst najagen van begeerten is een vorm van geweld."
Vond je dit een interessant artikel ? Zo ja, deel het dan even via bvb. de sociale media. Dank !
Een recent rapport van het IIF (International Institute of Finance) vestigt opnieuw de aandacht op de niet-aflatende groei van de wereldschuld (van overheden, bedrijven, gezinnen en de financiële sector). Die bedraagt nu 257.000 miljard dollar (237.000 miljard euro) of 320% van het mondiale BBP, een historisch record. Sinds de financiële crisis van 2008 is die schuldenberg zelfs met meer dan 40% gegroeid.
In de ontwikkelde economieën bedragen de schuldverplichtingen maar liefst 383% van het gezamenlijke BBP. De volledige Chinese schuld nadert 310% van haar BBP - een van de hoogste in de opkomende landen.
| Land | Privéschulden 2018 |
| in % van het BBP | |
| Luxemburg | 485.07 |
| Ierland | 374.1 |
| Nederland | 298.6 |
| Zweden | 279.7 |
| Noorwegen | 275.3 |
| Denemarken | 269 |
| Canada | 266.5 |
| Frankrijk | 266.47 |
| Zuid-Korea | 260.8 |
| België | 259 |
| Noord-Korea | 253.75 |
| Zwitserland | 250.41 |
| Portugal | 248.2 |
| Verenigd Koninkrijk | 224 |
| Japan | 221.1 |
| Finland | 211.26 |
| Australië | 205.3 |
| Verenigde Staten | 196.7 |
| Spanje | 194.1 |
| Chili | 189.1 |
| Estland | 171.65 |
| Turkije | 170 |
| Italië | 166.2 |
| Oostenrijk | 162.8 |
| Duitsland | 154.1 |
| Tsjechië | 138.4 |
| Slovakije | 135.51 |
| Hongarije | 133.37 |
| Griekenland | 123.1 |
| Polen | 120.6 |
| Slovenië | 120.1 |
Specialisten zijn van mening dat de schulden van de privésector (bedrijven en gezinnen) niet hoger mogen oplopen dan 150% van het BBP. Uit bovenstaande tabel blijkt echter dat heel wat landen ruimschoots boven die norm uitkomen.
Ook het door niet-financiële ondernemingen opgenomen krediet piekt. Het risico zit niet alleen in het bedrag van de schulden, maar ook in de samenstelling. Vele verplichtingen zijn aangegaan in harde valuta, vooral in dollars. Er is zo een grote potentiële behoefte aan dollars ontstaan, een risicovolle ontwikkeling.
Zeer kwalijk is de sterk toegenomen impact van de wet van de afnemende opbrengsten. De volgende grafiek (de schulden van overheden, bedrijven en gezinnen zonder de financiële sector van 26 landen zijn aangeduid in het blauw; de productie van rijkdom is in het geel) laat zien dat de schuldenopbouw van de wereld veel sneller stijgt dan de productie van rijkdom.
Deze nefaste situatie ontstond in het begin van de jaren tachtig en versnelde nog aan het einde van de jaren 1990 en nog veel meer nadien. De verhouding tussen schulden en rijkdom is anno 2020 volledig uit de hand gelopen. Een dergelijke ontwikkeling - men kan niet continu meer uitgeven dan er inkomsten zijn - is onhoudbaar en kan onmogelijk nog lang duren. Het mondiale financieel-economische systeem is simpelweg insolvabel.
Uitgerekend staat elk van de 7,7 miljard aardbewoners voor 32.500 dollar (ongeveer 30.000 euro) in het krijt. Voor vooral westerse landen geldt dan nog dat de door de overheden onderschreven toekomstige schuldverplichtingen (zoals pensioenen) niét opgenomen zijn in de berekeningen van het IIF...
Hoe is een dergelijke ontsporing kunnen gebeuren ?
Een goed antwoord op die vraag vinden we in een ouder artikel uit 2015 "De schuldencrisis is een beschavingscrisis", een interview met cultureel filosoof Rob Riemen. We citeren uit dat vraaggesprek een stukje commentaar van Riemen :
"... Van de milieu- en klimaatcrisis, als gevolg van overvloedig consumeren, tot aan de krediet- en economische crisis, als gevolg van het blind najagen van bonussen en financieel gewin. Ook de huidige schuldencrisis is het gevolg van onbeheerste welvaartsgroei, gefinancierd op kosten van de toekomst. Blind en onbeheerst najagen van begeerten is een vorm van geweld."
Vond je dit een interessant artikel ? Zo ja, deel het dan even via bvb. de sociale media. Dank !
