Panama Papers : het interessantste blijft verborgen

Een jaar lang hebben 376 journalisten uit 78 landen een gehackte database doorgespit, afkomstig van het Panamese advocatenbureau en offshorespecialist Mossack Fonseca.  Uit de gelekte informatie blijkt dat talloze politici, bedrijfsleiders, families maar ook financiers van terrorisme, wapensmokkelaars en drugsmaffiosi grote kapitalen verstopt hebben in 21 verschillende belastingparadijzen.  Toch blijven bij het vrijgeven van de 'Panama Papers' meteen het grootste datalek uit de journalistieke geschiedenis, vele vragen onbeantwoord.

Bastian Obermayer, een reporter van de bekende Duitse krant Süddeutsche Zeitung, beweert dat een informant hem contacteerde met de vraag om een financieel schandaal van ongeziene omvang openbaar te maken.  Die bron vertelde Obermayer dat zijn of haar leven in gevaar was en dat hij of zij alleen via versleutelde kanalen met hem wilde communiceren.

Na het bekijken van een deel van de documenten, contacteerde Süddeutsche het in Washington gevestigde 'International Consortium of Investigative Journalism' (ICIJ).  In 2013 had dit journalistenplatform reeds meegeholpen met de coördinatie van gelekte offshoredata in 2013 en met het zogenaamde 'Swiss Leaks' (belastingfraude via het Zwitserse filiaal van de Britse bankreus HSBC).  Voor het op 4 april naar buiten brengen van de enorme stapel 'Panama Papers', werkte het ICIJ opnieuw samen met bekende westerse nieuwsorganisaties zoals The Guardian, de BBC, Le Monde enz.

De hoegrootheid van het nu ontdekte materiaal is bijzonder indrukwekkend : 2.600 gigabyte aan schijfruimte, 11,5 miljoen documenten (meer dan het gecombineerde totaal van Wikileaks Cablegate, Offshore Leaks, Lux Leaks en Swiss Leaks), 3 miljoen databestanden, 2,1 miljoen pdf's en 4,8 miljoen e-mails.  Süddeutsche claimt dat het gaat om 214.488 schermvennootschappen en 14.000 klanten van Mossack Fonseca, verspreid over meer dan 200 landen. De publiek gemaakte informatie omvat de periode van 1977 tot december 2015. Bekende individuen die genoemd worden zijn voetballer Lionel Messi en acteur Jackie Chan maar ook de entourage van Russisch president Poetin, de vader van de Britse premier Cameron, 70 vroegere of huidige internationale politici alsmede zes van de rijkste Belgische families.

&&&

Een eerste interessante kwestie heeft te maken met de aard van de uitgebrachte documentatie.  Zoals gezegd gaat het om gehackte of gestolen informatie.  Naar alle waarschijnlijkheid kan dergelijke informatie niet weerhouden worden als bewijs en dus zullen juristen er een flinke kluif aan hebben.

In 2013 slaagde de bekende klokkenluider Edward Snowden er in om 60 gigabyte aan geheime informatie te kopiëren. De 'Panama Papers', zoals vermeld 2.600 gigabyte groot en daarmee 43 keer meer dan wat Snowden kon verzamelen, bevatten bedrijfsgegevens die decennia overlappen.  

Volgens de officiële versie wilde een werknemer van Mossack Fonseca wraak nemen omwille van onethische praktijken.  En lekte hij of zij daarom dat enorme documentatiepakket aan Süddeutsche. Wie gelooft echter dat een enkele persoon beslag kon leggen op een dergelijke enorme hoeveelheid zeer gevoelige data ?  Zonder daarvoor geld te vragen ?

Ook over de rol van ICIJ en haar samenwerking met grote westerse nieuwsbedrijven rijzen pertinente vragen. De organisatie die het ICIJ in het leven geroepen heeft, is het eveneens in Washington gevestigde Center for Public Integrity (CPI).  Onder de sponsors van het CPI bevinden zich enkele stichtingen van bekende steenrijke Amerikaanse families en individuen :

Ford Foundation

Carnegie Corporation of New York

Rockefeller Brothers Fund en Rockefeller Family Fund

W K Kellogg Foundation

Open Society Foundations (van George Soros)

Zowel The Guardian als de Süddeutsche Zeitung hebben overigens hun onderzoeksmethodologie bekendgemaakt : een eigenhandig ontworpen zoekmachine stelde hen in staat om in de database een aantal geselecteerde zoekopdrachten uit te voeren. De voormalige Britse ambassadeur voor Oezbekistan, Craig Murray, merkt hierbij op dat in eerste instantie alleen landen en individuen geviseerd worden die door de Verenigde Staten als 'onsympathiek' worden beschouwd : Zimbabwe, Noord-Korea, Rusland (Vladimir Poetin), Iran en Syrië. 

Tot nu toe worden in dit omvangrijke onderzoek noch de grote westerse multinationals, die eigenaar zijn van de belangrijkste westerse mediakanalen, noch de westerse miljardairs genoemd.  Terwijl het vermoeden bestaat dat ook zij klant zijn bij Mossack Fonseca.

Dit alles doet Murray besluiten dat er, achter het - selectief - filteren van de Panamese informatie door de establishment media, een westerse regeringsagenda speelt waarbij de rijkste 1% wordt beschermd.  

In dit verband is het eveneens merkwaardig dat 441 Amerikaanse klanten van Mossack Fonseca (nog) niet vermeld werden in dit dossier. De bekende en doorgaans goed ingelichte onthullingswebsite Zerohedge acht het niet uitgesloten, dat het Panamaschandaal geen andere bedoeling heeft dan het bewust uitschakelen van 'offshoreconcurrenten' van Amerikaanse vrijhavenspecialisten zoals de Rothschildfamilie.

Zonder meer opmerkelijk is de gelijkenis van het uitlekken van de 'Panama Papers' op 4 april 2016 met het bekend raken van de zogenaamde 'Operation Offshore Leaks' op 4 april 2013.  Ook toen lanceerde het ICIJ, samen met leidende westerse mediabedrijven, het sensationele nieuws over de beslagname van een uitgebreid bestand met offshorebedrijven en hun cliënteel (130.000 individuen uit 170 landen).

De gerenommeerde Russische econoom Valentin Katasonov becommentarieerde het incident toen als volgt : "... de belangrijkste doelwitten zijn niet de offshorebedrijven die direct gelinkt zijn aan Citibank, HSBC, UBS, Deutsche Bank enz. (stuk voor stuk westerse bankgiganten) maar wel individuele oligarchen, politici en regeringsfunctionarissen". En : "Al deze elementen neigen ertoe de mogelijkheid te overwegen dat achter deze operatie werkelijk globale doelstellingen schuilgaan."

Toont men ons alleen datgene wat men ons wil tonen ?  Wordt de 1%, de échte geldelite, bewust niet vernoemd en dus beschermd ? Craig Murray stelt - terecht - voor dat iedereen toegang zou moeten krijgen tot de volledige database, en niet uitsluitend de media die onderdeel zijn van de grote concerns.  

Murray en Katasonov zijn niet de enigen die de mogelijkheid opperen van een wereldwijde politieke agenda. Zo denkt de bekende Amerikaanse econoom Martin Armstrong dat dit media-evenement uitgaat van het establishment en bedoeld is om een agenda van elektronisch geld en wereldwijde fiscale harmonisatie door te drukken.

Andere waarnemers menen dan weer dat het niet-publiceren van bepaalde informatie een grote mogelijkheid tot afpersing creëert van belangrijke personen in belangrijke posities.

We kunnen de beweegredenen van het openbaar worden van de 'Panama Papers' alleen maar op hypothetische gronden beoordelen. Mogelijk komen er in de komende weken en maanden nog meer opzienbarende feiten aan het licht.

Update : meer dan 100 multinationals hebben hun hoofdkwartier in Panama gevestigd.
Bron: http://www.goldonomic.com/images/Afirst%20page%202016/Multinationals%20HQ%20Panama.pdf


Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Alvast dank ! 

Ongelijkheid escaleert : 62 superrijken bezitten evenveel als armste helft van de wereld

Een nieuw Oxfam-rapport toont aan dat het vermogen van 62 superrijken sinds de economische crisis met 44% gegroeid is, terwijl de armste helft van de wereld zijn vermogen met 41% zag dalen.

De wereld is de laatste 15 jaar een pak rijker geworden.  Maar de helft van die welvaartsgroei is terechtgekomen bij de 1% rijkste mensen.  Dat blijkt uit een recente studie van Oxfam.  De bekende ontwikkelingsorganisatie benadrukt dat de strijd tegen belastingparadijzen die extreme ongelijkheid moet helpen terugdringen.

Eén treinwagon
"We leven vandaag in een wereld waar 62 mensen even veel rijkdom bezitten als de armste helft van de wereldbevolking.  Nauwelijks 5 jaar geleden waren dat nog 388 personen", legt Winnie Byanyima, directeur van Oxfam International, uit.  Het nieuwe Oxfam-rapport toont aan dat het vermogen van die 62 superrijken sinds de economische crisis met 44% gegroeid is.  "Terwijl de armste helft van de wereld zijn vermogen met 41% zag dalen.
Welvaartsgroei vloeit dan ook in grote mate terug naar wie al veel bezit.
De afgelopen 15 jaar kwam 50% van de groei terecht bij de 1% rijkste mensen.  Omgekeerd kon de armste helft van de wereldbevolking slechts rekenen op 1% van die groei", aldus Byanyima.

"Het is ronduit onaanvaardbaar dat de armste helft van de wereldbevolking even veel bezit als enkele tientallen superrijken, die samen in één treinwagon zouden passen.  We mogen niet langer toezien hoe honderden miljoenen mensen honger lijden terwijl de middelen die gebruikt kunnen worden om hen te helpen, opgeslorpt worden door enkelingen bovenaan de ladder."

Belastingparadijzen
Om extreme ongelijkheid aan te pakken, richt Oxfam haar pijlen op belastingparadijzen.  "Berekeningen tonen aan dat een totaal van 7.000 miljard euro aan persoonlijke vermogens verborgen zit op offshore bankrekeningen", legt Byanyima uit.  "Overheden lopen zo miljarden aan belastinggeld mis.  In Afrika alleen al gaat het om een verlies van bijna 13 miljard euro."

Ook 188 van de 201 grootste bedrijven wereldwijd zijn volgens Oxfam aanwezig in belastingparadijzen. Bedrijfsinvesteringen in belastingparadijzen zijn tussen 2000 en 2014 bijna verviervoudigd.  Als wereldleiders extreme armoede willen uitroeien tegen 2030 is het nodig dat overheden voldoende belastingen kunnen innen."  En daarvan moet iedereen een deel betalen - ook multinationals en rijke mensen", besluit Byanyima.


Bron : Knack

Spaargeld in gevaar door nieuwe bail-in regels

Sinds 1 januari van dit jaar zijn er nieuwe bankregels van kracht in de 28-lidstaten tellende Europese Unie (EU).  De redding ('bail out') van banken met belastinggeld wordt daardoor - in theorie - verboden.  De bedoeling van dit nieuwe reglement is om het bancaire stelsel te versterken en de risico's voor de economie te verminderen.  Onderzoek leert echter dat de mogelijkheid van een nieuwe bankencrisis en van nieuwe economische schokken beduidend is toegenomen.

Waarom heeft de EU nieuwe bankregels geïmplementeerd ?  Omdat sterke landen, Duitsland op kop, niet willen instaan voor de slechte leningen (de schattingen lopen uiteen van 1.000 tot 5.000 miljard €) op de Europese bankbalansen. Europa, in tegenstelling tot de Verenigde Staten, heeft haar bankwezen inderdaad nog steeds niet geherkapitaliseerd.  Er bestaat geen Europese transferunie en geen Europese bankenunie.

Vanaf 1 januari 2016 geldt er een vastgelegde 'volgorde van redders' ingeval een bankfaillissement optreedt. Eerst dienen de aandeelhouders tussenbeide te komen, vervolgens de obligatiehouders van de te redden bank en als laatste de depositohouders die minimaal 100.000 € (het bedrag van de depositogarantie) bij die instelling aanhouden. Over dat laatste kunnen we kort zijn : ingeval een grootbank overkop zou gaan, stelt die staatsgarantie tot 100.000 € niet veel voor want de overheid beschikt lang niet over voldoende middelen om elke rekeninghouder te vergoeden.

Een bail-in wordt door de EU voorgesteld als hét model om de belastingbetalers te behoeden voor het faillissement van een systeembank ('too big to fail').  Waarbij men er correct van uitgaat dat het bankroet van een systeembank het financiële systeem en de economie ernstige schade kan berokkenen.
Tot zover de theorie.  De vraag is wat er in de praktijk zal gebeuren.  Zal men een systeembedreigende bankgigant zomaar aan haar lot overlaten ? De belangrijkste rode draad doorheen de financiële crisis sinds 2008, is het onmiskenbare feit dat de grootbankiers steeds weer uit de wind worden gezet en dat de gemeenschap telkens wordt aangesproken om de factuur te betalen.  Men kan er gif op innemen dat, als puntje bij paaltje komt, de too big to fail-banken toch weer een reddingsboei zullen toegeworpen krijgen.

Bovendien lopen Europese banken door deze nieuwe bail-in regels wel degelijk méér gevaar dan voorheen. Banken hebben 'extra' geld verdiend door de staatsobligaties van hun eigen land te kopen, voordat de Europese Centrale Bank die opkocht.  Met deze nieuwe regels wil men dat proces nu ontmoedigen, met als gevolg dat dit banken potentieel geld kan kosten. Welke investeerder wil er trouwens een bankobligatie kopen als nu de kans bestaat dat men daarmee al z'n centen kwijtspeelt ? Banken zullen vanaf heden moeilijker op lange termijn- financiering beroep kunnen doen.

Maar ook depositohouders riskeren nu het slachtoffer te worden van confiscatie.  In hoeverre houden de Europese beleidsbepalers ons overigens voor de gek door een onderscheid te willen maken tussen belastingbetalers ('bail out') en rekeninghouders ('bail-in') ?!  De recente bail-ins (Cyprus, Oostenrijk, Portugal, Italië), waarbij 10.000en bankcliënten reeds miljarden hebben verloren in bankproducten en -obligaties - zelfs bij een solvabele instelling als de Portugese Nova Banco - zijn daarom een heel ernstige waarschuwing.

Wat bij dit alles bijzonder opvalt, is het feit dat deze nieuwe bancaire regels niet of nauwelijks ter sprake zijn gekomen in de massamedia.  Terwijl potentiële bail-ins een groot risico vormen voor de deposito's van beleggers, spaarders en zelfs van ondernemingen.
Het feit dat het Europese bankensysteem nog altijd in slechte papieren zit, zou bij een nieuwe bankenpaniek zelfs kunnen leiden tot een algemene confiscatiemaatregel, bijvoorbeeld opgelegd door de Trojka (het gezamenlijk optreden van het Internationaal Monetair Fonds, de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank).

Welke rol speelt een klassieke bank in ons economische systeem ?  Een bank zet spaargeld om in leningen aan bedrijven (investeringen) en aan gezinnen (consumptie), waardoor de economie wordt aangezwengeld. Met andere woorden, deposito's vormen het bronkapitaal, het levensbloed van de economie en dus is het aantasten daarvan zonder meer extreem gevaarlijk.  De wereldeconomie heeft reeds behoorlijk wat last van neerwaartse druk en het confisceren van (Europees) spaargeld zou die ongunstige evolutie nog versterken.  

Uw en mijn spaargeld verkeren in reëel gevaar.  En dat omwille van de ontoereikendheid van het depositogarantiestelsel, de bedenkelijke bankensituatie in Europa maar ook de nieuwe bail-in regels zelf. Het is dus aangewezen om te opteren voor een conservatieve bank met een behoorlijk eigen vermogen (minstens 10% van het balanstotaal) en daar niet meer dan een bedrag van 50.000 € aan te houden.


Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Alvast dank !

Het enorme verschil tussen bruto- en netto-inkomen in België

Om in België een netto-inkomen van 100 € te verwerven, is een bruto 'supersalaris' nodig van bijna 250 €. Geen enkel Europees  land hanteert dergelijk hoge sociale - en fiscale lasten.  

Het volgende artikel bespreekt de Franse druk op het werknemersinkomen, maar kan net zo goed worden gelezen als blauwdruk voor de Belgische situatie :

En France, pour 100 euros nets, il faut 235 euros de salaire "super brut".

Niet of maar wanneer krijgen we een nieuwe Europese bankencrisis?

De financiële crisis van 2008 was vooral een bankencrisis waarvan de impact tot op vandaag wordt gevoeld.  Verschillende cruciale elementen die deze grote bankenproblematiek hebben veroorzaakt, zijn echter nog steeds niet weggenomen.

De bekende ex-hoogleraar Jean-Pierre Chevallier maakt op zijn blog chevallier.biz  regelmatig een round up van de Europese grootbankensituatie.  Net als Chevallier gaan de meeste waarnemers uit van 1 € eigen vermogen tegenover 10 € vreemd vermogen als minimale veiligheidsnorm voor een bankbalans.  Uit onderstaande grafiek blijkt echter dat geen enkele grote Europese speler nog maar in de buurt komt van die verhouding (de groene lijn).

Zo zou het verlies van een schamele 3% van het balanstotaal het eigen vermogen van de Franse bankreus Société Générale volledig wegvegen.  Over de zeer hachelijke situatie van Deutsche Bank hebben we het recent nog gehad.  Er zijn zelfs experts (lees hier en hier) die menen dat het eigen vermogen van een privé-bank tussen de 20 en 30% van haar activa zou moeten bedragen !  

Het is een feit dat de Europese financiële sector beter gekapitaliseerd is dan in 2008, maar nog lang niet in die mate dat we op twee oren kunnen slapen.  De bekende hoofdeconoom van de Amerikaanse bank Citigroup, Willem Buiter, schat het vermogenstekort van de Europese banksector op 1.000 à 3.000 miljard €.  

Waarom is het voor Europese banken moeilijk om nieuw eigen vermogen aan te trekken ? Financiële instellingen geven er sowieso de voorkeur aan zoveel mogelijk van hun kredietverlening met vreemd vermogen te financieren omdat de rente op een lening aftrekbaar is voor de vennootschapsbelasting.  De aandeelhouder van de bank, die in dat geval zijn kapitaal niet hoeft aan te spreken, zal in die situatie een hoger rendement realiseren. Welke investeerder wil bovendien geld steken in aandelen van banken die vermoedelijk insolvabel zijn ?  De spectaculaire terugval van de Europese bankaandelen (zie grafiek hieronder) spreekt in deze dan ook boekdelen.

Zoals Geert Noels van Econopolis reeds meermaals gesuggereerd heeft, dienen banken te worden behandeld als kerncentrales.  De hele samenleving, behalve de aandeelhouders en de bankiers, heeft belang bij hogere kapitaalbuffers.  

Niet alleen de onderkapitalisatie is een probleem.  Verschillende specialisten maken zich ook zorgen over de kwaliteit van de uitstaande leningen op de Europese bankbalansen. Martin Armstrong : "Als de uitstaande leningen op marktwaarde zouden worden gewaardeerd, zou blijken dat het Europese banksysteem zo goed als insolvabel is".

Heel veel banken hebben nog een pak slechte kredieten op de balans staan.  Zo heeft de Europese bankensector een bedrag van 9.000 miljard € uitgeleend aan de opkomende landen. Grondstoffen zijn voor deze naties een onmisbare bron van inkomsten. Voornoemde schuldenlast en de ineengezakte grondstoffenprijzen, samen met de sterk teruggevallen wereldhandel (groeivertraging China), maken dat die leningen een bijkomend risico vormen voor de Europese banken (lees ook hier en hier).  
Typevoorbeeld van hetgeen zich afspeelt in Europa zijn de problemen van de slechte leningen ter waarde van 330 miljard € (17% van het Italiaans BBP) op de balansen van de Italiaanse banken.

Een ander gegeven dat een grote rol heeft gespeeld in de bankencrisis van 2008, is het feit dat de systeembanken te groot waren ten opzichte van hun respectievelijke economieën. Hoe is het daarmee gesteld ? Volgens een rapport van de Financial Stability Board zat er in 1990 een bedrag gelijk aan 16% van het wereld BBP op de balansen van de 10 grootste banken.  In 2008 was dat gegroeid tot 40%.  Momenteel bedraagt dit toch nog 26.000 miljard dollar of 35% van het globale BBP. Het 'too big to fail' - probleem is dus nog niet van de baan, ook niet in Europa.

Er zijn nog redenen om zeer bezorgd te zijn over de gezondheidstoestand van de Europese financiële sector. Zo doet de sterk gedaalde rente de rentemarge van de banken - en dus de basis van hun verdienmodel - inkrimpen.  De turbulentie op de financiële markten blijft aanhouden, banken verdoezelen cijfers en veel wordt verstopt in allerlei derivatenconstructies.

Einde 2014 meende het Internationaal Monetair Fonds dat het totale bedrag van ongunstige kredieten in Europa zo'n 1.000 miljard € bedroeg.  Anderen denken dat het gaat om 3.000 miljard €.  De ervaren specialist Diederik Schmull sluit niet uit dat het Europese bankwezen in totaal zo'n 5.000 miljard € zou moeten afschrijven, gelijk aan 1/3 van het Europese BBP...

Anders dan in Europa, heeft men in de Verenigde Staten simultaan de financiële sector gesaneerd en geherkapitaliseerd.  In Amerika is het ook gebruikelijk dat bedrijven zich financieren via uitgifte van aandelen en obligaties.  In Europa gebeurt dit voornamelijk door bankfinanciering, hetgeen de Europese banken kwetsbaarder maakt.

Als men alle voorgaande gegevens op een rijtje zet, kan men moeilijk anders dan tot de conclusie komen dat een nieuwe Europese bankencrisis onvermijdelijk is.  Alleen de timing daarvan is niet te voorspellen.


Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Alvast dank !

Wordt Deutsche Bank het Waterloo van de Europese economie ?

In tegenstelling tot wat velen denken zijn het niet JP Morgan of Goldman Sachs die zichzelf met de grootste derivatenblootstelling opgezadeld hebben.  De onfortuinlijke nummer één in deze is de grootste bank van Duitsland, de in 1870 gestichte Deutsche Bank.

Financiële derivaten zijn beleggingsinstrumenten die hun waarde ontlenen aan de waarde van een ander - reëel - goed, zoals bijvoorbeeld aandelen, olie, graan enz.  De financiële wereld gebruikt dergelijke derivaten (ook afgeleide producten genoemd) om risico's te verkleinen of om te speculeren.

Uit bovenstaande grafiek blijkt dat de derivatenportefeuille van de Deutsche Bank bijna 5x zo groot is als het BBP (bruto binnenlands product) van de eurozone-economie en maar liefst 16x de omvang bedraagt van de Duitse economie.  Die blootstelling is inderdaad bruto, maar wordt netto als slechts een van de tegenpartijen in de onderpandketen (in het huidige banksysteem is iedereen met elkaar verbonden) failliet gaat en haar verplichtingen dus niet kan nakomen.  Zo bracht het faillissement van Lehman Brothers en het bijna-bankroet van AIG in 2008 een vreselijke kettingreactie op gang waarbij de belastingbetalers vele miljarden moesten ophoesten.

De grote, reeds jarenlang aanslepende, problemen van Deutsche Bank weerspiegelen zich ook in de resultaten. Einde januari biechtte de bank een recordverlies op van 7 miljard € (meer dan tijdens het dieptepunt van de financiële crisis !). 
De verhouding tussen het eigen vermogen en het balanstotaal (de reële hefboom) bedraagt 3,1%.  En dat terwijl de meeste specialisten een ratio van 10% vooropstellen. Om aan die veilige 10% te geraken, benodigt Deutsche Bank volgens de Franse gepensioneerde hoogleraar Jean-Pierre Chevallier echter een kapitaalinjectie van maar liefst 99 miljard €. De nieuwe bail-in regels van de EU, van kracht sinds 1 januari van dit jaar, verbieden echter dat overheden nog tussenkomen in de redding van hun banken.

De ondergang van deze Duitse Titanic zou een financiële tsunami doorheen Duitsland jagen, maar waarschijnlijk ook de basis van het Europese financiële en - bancaire systeem onderuithalen.

Slimme beleggers hebben in de gaten dat de grote Duitse bankinstelling een groot risico vormt.  Uit onderstaande grafiek blijkt dat de Credit Default Swaps (financiële instrumenten die het risico op een faillissement afdekken) van Deutsche Bank op korte tijd serieus zijn gestegen.  Gaan die investeerders er misschien van uit dat we hier te maken hebben met het Europese Lehman ?

Niemand kan voorspellen wat er op korte termijn zal gebeuren.  Maar de langere termijn ziet er zonder meer onrustwekkend uit.  

Deutsche Bank is al een hele tijd onophoudelijk verwikkeld in allerlei maffiose schandalen (lees hier, hier en hier).  De zichzelf goed bedienende topmensen van deze instelling waren en zijn perfect op de hoogte van de enorme risico's van hun 'beleid'.  Zij tonen hoegenaamd niet de minste scrupules om de gehele bevolking, spaargelden en werkgelegenheid incluis, simpelweg te gijzelen.  De medeverantwoordelijkheid van de Duitse politici is in deze eveneens verpletterend : belastinggelden gebruiken om bodemloze putten te vullen zonder dat er reële dwangmaatregelen ter verandering worden opgelegd.

Vele vragen omtrent het gevoerde 'reddingsbeleid' van de Europese banken blijven onbeantwoord :

• Wie zijn die topmanagers die erin slagen om continu de bevolking en de bestaande wetten te trotseren ?
• Wie beschermt hen en verschaft hen onschendbaarheid en straffeloosheid ?
• Wie profiteert van de slechte situatie van de Europese banken ?
• Fungeren de Europese banken als de ultieme pluggen van het planetaire casino ? Worden zij misschien beschouwd als de vuilnisbakken van het financiële  wereldnetwerk ?

Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Alvast dank !

Welk wonder kan de wereldeconomie nog redden ?

Centrale banken, de grote - en enige - rechthouders van het globale monetaire systeem lijken momenteel, en steeds meer, de controle kwijt te raken.  Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) heeft sinds 2014 reeds 9x haar voorspelling betreffende de groei van de wereldeconomie moeten terugschroeven.  De wereldhandel is sterk teruggevallen, vooral omwille van de hoge totale schuldenlast.  Bovendien blijft de wanorde en volatiliteit op de financiële markten toenemen. Wat is er precies gaande ?

De twee basisstrategieën van de centrale banken, kwantitatieve verruiming (QE) en het aanhouden van de nulrente - telkens met de zogezegde bedoeling om de groei te herstellen en zowel inflatie als een welvaartseffect te creëren - hebben slechts negatieve gevolgen voortgebracht.  Hun acties hebben namelijk geleid tot het ontstaan van omvangrijke aandelen- en vastgoedbubbels, waarbij grootbanken, beursgenoteerde multinationals en speculanten (allemaal "Wall Street") enorm geprofiteerd hebben ten koste van de werkgelegenheid en het budget van gezinnen en kleine - of middelgrote bedrijven (samen is dat "Main Street").

Sinds maart 2008 hebben alle centrale banken samen de intrestvoeten maar liefst 637 keer verlaagd. Tegelijkertijd hebben ze een recordbedrag van 12.300 miljard dollar aan activa opgekocht.  De nationale bankiers hebben als dusdanig nog nauwelijks enige mogelijkheid om als reddende engelen op te treden, integendeel.

Transportindexen schetsen over het algemeen een goed beeld van de ontwikkeling van de wereldhandel. Zeer recent noteerde de Baltic Dry Index, de belangrijkste graadmeter voor de tarieven van de bulkscheepvaart, de laagste stand ooit.  

Er is een overaanbod aan bulkschepen, maar ook op andere terreinen van de wereldeconomie kan men de overcapaciteit (ijzerertsmijnen, staal- en aluminiumfabrieken enz) vaststellen.  De jaarlijkse groei van de wereldhandel was al, sinds 2008, ingestort van 7,4% (de periode tussen 1992 en 2006) naar amper 1% in 2015. Volgens het IMF was de groei van de wereldexport in 2015 bijna het slechtste resultaat in 50 jaar.

De belangrijkste reden voor de momenteel lage wereldvraag dient echter te worden gezocht bij hét centrale probleem van de wereldeconomie : de excessieve schuldenlast.  Het onvermijdelijke afbouwen van die schuld maakt dat de globale economie het steeds lastiger heeft om te groeien. Volgens een studie van het bekende managementbureau Mc Kinsey is de wereldschuld opgelopen tot 199.000 miljard dollar (2e kwartaal 2014), vergeleken met 142.000 miljard dollar einde 2007.  Sindsdien is de globale schuld dus met 57.000 miljard toegenomen.  Maar in dezelfde periode is het wereld BBP slechts met 15.000 miljard dollar gestegen, namelijk van 55.000 miljard naar zo'n 70.000 miljard.  De 57.000 miljard dollar, die er door de monetaire stimulus van de centrale banken is bijgekomen, hebben dus nauwelijks 15.000 miljard dollar aan nieuw BBP gegenereerd.

In een van onze vorige bijdragen hebben we het reeds gehad over de mogelijkheid van een oorlogsconflict in het Midden-Oosten.  Maar ook andere grote problemen lijken zich toe te voegen bij de wegzakkende wereldgroei : de opmars van negatieve rente, de 'war on cash' : overheden die chartaal geld willen uitschakelen, de lage olieprijsproblematiek, de grote moeilijkheden in China en Japan en de wankele eurozone (Griekenland niet opgelost, Portugal : stijgende obligatierente, Italië : slechte leningen op Italiaanse bankbalansen ter waarde van 17% van het BBP, mogelijkheid Brexit, wankele grootbanken : Deutsche Bank !, 
de migrantencrisis ...).

De eindconclusie kan niet anders zijn dan dat het er niet goed uitziet voor de wereldeconomie.  En dat we niet te maken hebben met een gewone recessie of iets dergelijks, maar met een structurele crisis van het kapitalistische systeem.  In die zin blijft het verbazingwekkend dat de massamedia deze dringende problematiek zo goed als nooit (willen ?) aankaarten.


Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Alvast dank !
Do follow link directory