Translate

donderdag 26 mei 2016

6 redenen waarom de ernst van de crisis niet wordt begrepen

We leven in een tijd waarin heel wat crisissen lijken samen te komen.  Er is de vluchtelingenproblematiek, de internationale milieu- en klimaatsituatie, de aanhoudende geopolitieke ellende in het Midden-Oosten enz. Om de zoveel tijd vertoont het eurozonecrisismonster zich. De aanhoudende problemen bij bepaalde Europese grootbanken halen ook het algemene nieuws. En wie, behalve specialisten, begrijpt het hoe en waarom van hetgeen monetaire opperhoofden zoals Janet Yellen en Mario Draghi regelmatig de ether insturen ?  Hoe kan het dat de werking - en de grote kwetsbaarheid -van ons financieel-economisch systeem, de spil waarrond alles draait, zo weinig wordt begrepen ?


Economie geen exacte wetenschap
Economie gaat over geld, over werk, over productie en consumptie, over handel maar heeft ook te maken met energie, technologie, belastingen en politiek. Toch is er niet zoiets als één soort economisch systeem. Er bestaan maar liefst negen verschillende economische denkrichtingen of scholen met ieder hun aanhang. Hoe zou een discipline, die onvoldoende inzicht biedt in haar eigen onderwerp, in staat zijn een coherent totaalbeeld te schetsen van de economische realiteit ?
Anders dan de natuurwetenschappen gaat economie over waardeoordelen : hoe welvaart moet verdeeld worden, hoe het algemeen belang het best kan worden gediend, hoe maatschappelijke verbeteringen moeten gedefinieerd worden enz. Ieder economisch beleid zal dus steeds gevoerd worden vanuit een politieke keuze en vaak ook vanuit een morele invalshoek. Economie is eerder een politieke theorie. Het is geen exacte wetenschap, en zal dat ook nooit worden.

Lacunes in het onderwijs
Het onderwijs, zoals het vandaag georganiseerd is, vertoont grote lacunes in haar kennisoverdracht. Zo is geschiedenis al decennialang, ook in het buitenland, een achtergesteld vak. Tot de jaren tachtig was economische geschiedenis een verplicht onderdeel van de studie economie aan de meeste Amerikaanse universiteiten, maar tegenwoordig wordt dit studieonderdeel niet of veel minder aangeboden. Nochtans is de wetenschap die handelt over de opkomst en val van landen en beschavingen enorm leerrijk.
Geschiedenis is echt wel nuttig omdat ze zowel de successen als de mislukkingen van economische theorieën en - beleidsbeslissingen blootlegt.

Ook het geld- en economiethema krijgt in het algemeen vormend onderwijs te weinig aandacht. Ons geldsysteem is het slechtst uitgelegde concept in de academische wereld. Het overgrote deel van de economen wordt niet opgeleid om de rol van geld in onze economie te bevatten. De weinigen die monetaire economie hebben gestudeerd kennen de geheimen van het systeem. Jammer genoeg werken de meesten van die financiële economen voor overheden en grootbanken. 

Doorslaggevende rol van de bankiers
Bij de uitbraak van de financiële crisis in 2008 bleek dat vele managers van grootbanken de werking van hun eigen producten niet volledig begrepen. De bekende Zuid-Koreaanse econoom Ha-Joon Chang vermeldt in zijn boek "Economie : de gebruiksaanwijzing" hoe bankiers toegaven dikwijls derivatencontracten van een paar honderd pagina's niet door te nemen wegens tijdsgebrek. Recente nieuwe monetaire technieken en - producten zijn zodanig ingewikkeld dat zelfs binnen de financiële industrie slechts weinigen echt op de hoogte zijn. Sterk voorbeeld hiervan : tijdens de Griekse crisis van 2015 werd er beroep gedaan op de Amerikaanse adviseur Glenn Kim (ex-Lehman) om een specialist zoals Grieks minister van Financiën Euclides Tsakalotos bij te staan. 

Abstractie gemaakt van de complexiteit van speculatietechnieken en centralebankenbeleid is de werking van ons geldsysteem feitelijk zeer simpel. De bankierselite creëert geld uit het niets. Dit geld wordt aan overheden, bedrijven en gezinnen uitgeleend en keert vervolgens mét intrest terug naar de bron. Deze - en andere verborgen kennis wordt reeds eeuwen van bankiersgeneratie op bankiersgeneratie overgedragen. Een fantastisch businessmodel waar slechts weinigen weet van hebben.
Bovendien wordt er in de financiële sector zeer goed verdiend. Vandaar dat een zeer uitgebreide en actieve lobby, centrale banken inbegrepen, er alles aan doet om dit zeer profijtelijke stelsel in stand te houden. En de waarheid weg te houden van Jan met de pet.

Volgens kenner Diederik Schmull zijn er binnen de financiële sector weinig goede analisten. Wie bovendien zijn gefundeerde opinie uitbrengt over bijvoorbeeld de komende negatieve richting van de markten, wat klanten kan weghouden van de beurs, wordt binnen de bank scheef bekeken en kan zelfs een promotie aan z'n neus zien voorbijgaan. Producten verkopen en winst maken : daar draait het om in de financiële wereld. Als analisten, door een gebrek aan expertise of moed niet in staat zijn komende financieel-economische crisissen te herkennen of daarover te communiceren, valt het licht te begrijpen dat het grote publiek helemaal in het ongewisse blijft.

Toppolitici in bed met bankiers
Zo ongeveer iedere regering, China op kop, tracht statistieken omtrent werkloosheid, inflatie, overheidsschuld enz. beter voor te stellen dan ze in werkelijkheid zijn. Wat het zelfs voor ingewijden moeilijk maakt om de ware economische situatie van een land correct in te schatten.

Ten tijde van de bankencrisis in 2008 stelden insiders vast dat er in het Belgische parlement geen 10 volksvertegenwoordigers waren die begrepen wat er aan de hand was. In de westerse parlementen blijft het juridische beroep oververtegenwoordigd. Algemeen kan men vaststellen dat er bij de politieke klasse een schrijnend gebrek aan essentiële kennis voorhanden is over de werking van financiën en economie.

Niet alleen worden parlementariërs belegerd door bancaire lobbyisten, belangrijke politiekers krijgen zitjes aangeboden in de raden van bestuur van financiële concerns. In de Verenigde Staten worden presidenten en presidentskandidaten gesponsord door Wall Street. De dominantie van megabank Goldman Sachs beperkt zich overigens niet tot de VS, ook in Europa heeft ze haar pionnen. Als men dit alles zo bekijkt, wordt het begrijpelijk dat de grootbanken door de politiek niet al te veel in de weg wordt gelegd.

Falende massamedia
Wie het medialandschap overschouwt, kan alleen vaststellen dat hier een ongezonde concentratie aanwezig is. Niet alleen op het niveau van de persbureaus, ook alle belangrijke mediakanalen (televisie, radio, kranten, magazines enz.) zijn telkens in handen van slechts een paar grote conglomeraten of individuen (voorbeelden : de Verenigde Staten en Frankrijk). In samenhang hiermee tonen de onthullende getuigenissen van journalisten Janneke MonshouwerUdo Ulfkotte en anderen aan dat de pers niet onafhankelijk opereert.
Dat er andere belangen voorrang krijgen.

Zowel de finesses en achtergronden van de financiële markten als het functioneren van de macro-economie zijn complexe fenomenen. Die zich niet op een snelle en blitse manier laten uitleggen. De grote nieuwsreuzen investeren echter weinig of niet in gedegen onderzoeksjournalistiek. Exclusiviteit, snelheid, vlotte verteerbaarheid en verkoopbaarheid zijn de ordewoorden van vandaag. Topeconomen die op televisie worden geïnterviewd, krijgen ternauwernood enkele minuten om hun visie duidelijk te maken. Vele journalisten beperken zich al te vaak tot het puur overnemen, knippen en plakken van artikels en beeldmateriaal van de internationale persagentschappen. Wie van ons ziet trouwens nog het bos doorheen de bomen van de informatielawine die dagelijks op ons afkomt ?

Meer geconditioneerd dan we denken
We zijn wezens die zich graag conformeren aan een ideeëngoed en aan hoe anderen denken. Die 'groupthink' is een reëel fenomeen dat we zien opduiken in de politiek, het bedrijfsleven, het sociale verkeer en ook in de financiële wereld. Een correcte maar dissidente analyse of een afwijkende mening die de consensus bedreigt, wordt moeilijk getolereerd. De Duitse filosoof Arthur Schopenhauer drukte het zo uit : "Elke waarheid doorloopt drie stadia. Eerst wordt ze belachelijk gemaakt. Dan wordt ze hevig bestreden. Tenslotte wordt ze als vanzelfsprekend aangenomen." 
Psychologen hanteren in dat verband het begrip 'cognitieve dissonantie'. In mensentaal : we weten, zien en horen alleen graag datgene wat we willen weten, zien en horen. In dat verband is de mythische Cassandrageschiedenis interessant : Cassandra voorspelde de ondergang van Troje, maar werd door niemand geloofd. Moraal van dit verhaal : de voorspeller van slecht nieuws maakt zich niet populair, maar zijn of haar boodschap in de wind slaan kan ernstige gevolgen hebben.

Conclusies
De wereld zit te diep in het rood. Toch wordt dit slechts door een minderheid echt onderkend. Waarom ? Economie is geen exacte wetenschap. In het onderwijs worden leervakken zoals geschiedenis, geld en economie stiefmoederlijk behandeld. In de financiële wereld worden zeer ingewikkelde technieken gebruikt, staat winst maken voorop, houdt men niet van afwijkende meningen en blijft de kennis over het mondiale geldstelsel verborgen bij een kleine minderheid. (Top)politici doen aan statistiekvervalsing, worden intensief 'bewerkt' en zijn vaak handen op één buik met de topbankiers. Diepgaand en onafhankelijk onderzoek is er niet of weinig binnen de massamedia en het grote publiek lijdt ook aan doof-en blindheid door de dagdaglijkse informatietsunami en de eigen geconditioneerdheid.

Dat zijn dus vele redenen samen waarom het zo moeilijk is voor niet-ingewijden om een correct beeld te krijgen van de hachelijke condities van het wereldwijde financieel-economisch systeem.


Als je dit een interessant artikel vond, deel het dan even via bvb. de sociale media. Dank !

















donderdag 12 mei 2016

Staat Marinaleda model voor een nieuwe economie ?


Het prachtig gelegen Andalusische dorp Marinaleda telt zo'n 2.735 inwoners en gaat door als een soort socialistisch utopia. In tegenstelling tot de rest van Spanje is er hier geen crisis, geen austeriteit, geen budgetproblemen, weinig onvrede en weinig werkloosheid. De maandlasten zijn er laag en verder zijn er ook geen bankiers, geen politie en geen criminaliteit.

De sleutel tot het succes is de 1.200 hectaren land, gelegen aan de rand van de dorpskom. 'Dit land is van alle werkloze arbeiders van Marinaleda' staat er op de muur van de boerderij bij de ingang van het landgoed. Vijfentwintig jaar geleden was het dorp straatarm. Meer dan 60% van de inwoners was werkloos en honger lijden was eerder regel dan uitzondering. Onder leiding van de nieuwe burgemeester Juan Manuel Sánchez Gordillo begonnen de inwoners een strijd om de rechten op het landgoed, dat toehoorde aan een adellijke grootgrondbezitter. In 1991, na een uitputtend gevecht dat 12 jaar in beslag nam, werd de grond verworven en werd er een landbouwcoöperatie opgericht. Een aantal jaren later kwam er ook een fabriek om de geoogste producten te verwerken.

Sánchez Gordillo (67) is zeer populair en voert een beleid dat nauw aansluit bij het ideeëngoed van zijn grote voorbeeld Che Guevara, een Argentijns marxistisch revolutionair en Cubaans guerillaleider. Volgens die inzichten staat de bevolking centraal en spelen organisaties en instellingen slechts een dienende rol.

Vooral na de financiële crisis van 2008 is Marinaleda in de belangstelling gekomen. Gordillo, bijgenaamd 'De Spaanse Robin Hood', organiseerde en voerde voedselovervallen uit op supermarkten om vervolgens zijn buit aan een lokale voedselbank te schenken. "Er zijn veel gezinnen die gewoon geen geld hebben om eten te kopen", stelde hij. "In de 21ste eeuw is dit een grote schande. Voedsel is een recht, niet iets waarmee je speculeert." En : "Hoe kan het dat we de banken die de crisis veroorzaakt hebben 250 miljard € geven, terwijl we bezuinigen op plekken die vooral de armen en werkenden treffen ?"

Basisdemocratisch en anti-kapitalistisch, zo kan men het samenlevingsconcept van Marinaleda omschrijven. Enkele kenmerken :
  • 100 keer per jaar vindt er een volksvergadering plaats waarin de bevolking geïnformeerd wordt en waarbij keuzes worden gemaakt
  • De buurtbewoners beslissen zelf wat er in hun buurt verandert
  • Steun of hulp van buitenaf is niet nodig
  • De winst van de agrarische coöperatie wordt gebruikt om nieuwe jobs te creëren en vloeit terug naar de gemeenschap
  • Iedereen in de coöperatie verdient hetzelfde inkomen van 1.200 € per maand
  • De werkloosheid blijft beperkt tot 4% van de bevolking (35% in gans Andalusië)
  • Grote bedrijven zijn niet toegelaten
  • Rijkdom verwerven wordt niet toegestaan
  • Het kinderdagverblijf kost 12 € per maand inclusief maaltijden
  • Voor de fitness betaalt men 2 € per maand; sportfaciliteiten zijn gratis voor kinderen
  • Het materiaal, de bouwplannen en de grond voor een eigen huis worden door de gemeente gratis verstrekt. De hypotheek kost gezinnen niet meer dan 15 € per maand en dat gedurende hun hele leven, met de afspraak dat het huis en de bezittingen nooit mogen worden doorverkocht voor persoonlijk gewin

Burgemeester Gordillo : "We moeten eens goed gaan nadenken over onze waarden, de consumptiemaatschappij en de waarde die we hechten aan geld, egoïsme en individualisme." "Marinaleda is een klein voorbeeld en we willen graag dat deze ervaring naar de rest van de wereld kan worden uitgebreid."

'Marinaleda, een utopie naar de vrede' : die slogan prijkt zowel op het gemeentehuis, het sportcomplex als op de school. Nader onderzoek toont evenwel dat niet alles rozegeur en maneschijn is. Volgens Gordillo werkt de meerderheid van de bevolking fulltime voor de dorpscoöperatie. 96% van de bewoners heeft dus een job. Tussen de verschillende oogsten door treden echter periodes op dat er geen werk is : dan valt men niet terug op een loon, maar is men afhankelijk van de 400 € die de Andalusische regering als uitkering verschaft.

Diegenen die niet actief zijn in de coöperatie, werken als crècheleidster, lerares of maatschappelijk werkster. Gordillo geeft wel toe dat het voor jonge, hoopopgeleide, ambitieuze mensen moeilijker is om in het dorp een baan te vinden.

In totaal telt het stadje 20 bedrijfjes. Grote franchisebedrijven als Carrefour maken in Marinaleda geen kans, maar het opstarten van een eigen bedrijf behoort tot de mogelijkheden. Zo'n onderneming mag niet te groot zijn, maar waar de grens dan ligt kan de burgemeester eigenlijk niet aangeven. Navraag bij een aantal inwoners leert echter dat het niet gemakkelijk is om van Gordillo een bedrijfsvergunning te verkrijgen. En dat kritiek op zijn beleid nefaste gevolgen kan hebben voor het bekomen van werk.


Conclusies
Ondanks het feit dat dit Andalusische economische experiment niet iedereen kan tevredenstellen, hebben de meeste mensen in Marinaleda het beter dan in de rest van Spanje.

Ex-tv-journalist, auteur en hoofdredacteur van www.pala.be Dirk Barrez heeft het nationale - en internationale coöperatiefenomeen uitvoerig onderzocht. In zijn publicatie "Coöperaties, hoe heroveren we de economie ?" komt hij tot de vaststelling dat verschillende coöperatieve bedrijven echt opvallende successen boeken. Anderzijds zijn er ook enkele voorbeelden waar het serieus fout is gegaan.
Momenteel tellen coöperatieve ondernemingen wereldwijd 1 miljard leden. Ze leven opvallend langer dan klassieke bedrijven, zorgen voor zekerder werk, verdelen beter de welvaart en stimuleren meer de lokale economie. Volgens Barrez kan het coöperatieve model ons voorbij de uitwassen van de falende financiële economie voeren.


Als je dit een interessant artikel vond, deel het dan even via bvb. de sociale media. Dank !



maandag 2 mei 2016

Oorlog tegen cash : langetermijnplanning voor meer staatscontrole

In verschillende landen heeft men wetten uitgevaardigd om cashtransacties boven een bepaald bedrag te verbieden. De Belgische overheid verbiedt de cashbetaling van facturen boven 3.000 €. In Frankrijk mag er bijvoorbeeld geen cash meer verhandeld worden boven een bedrag van 1.000 €. Uruguay hanteert een bovengrens van 5.000 dollar. Larry Summers, gedurende 2 jaar de belangrijkste financieel adviseur van Barack Obama, wil het 100 dollarbiljet afschaffen. In de Europese Unie gaan er stemmen op om het 500 €- biljet uit omloop te halen. In landen zoals Zweden, Noorwegen, Denemarken, Israël en zelfs India wordt er gepleit om cashgeld volledig af te schaffen.


Officiële uitleg
Het gebruik van cash wordt door autoriteiten meer en meer beschouwd als een verdachte activiteit. De officiële uitleg voor deze ontwikkeling is om belastingontduikers beter te kunnen opsporen, maar ook om drugskartels, terroristische organisaties en andere criminelen de mogelijkheid te ontnemen om hun zwart geld wit te wassen. Die criminele activiteiten gebeuren echter ook met aandelen en andere goederen of diensten. Het is weinig waarschijnlijk dat een cashverbod illegale transacties zullen doen ophouden.

Geheime agenda
Wie publiceerde op 23 augustus 2015 het anonieme stuk "The case for retiring another barbarous relic" in de invloedrijke Britse zakenkrant "The Financial Times"? In dit artikel wordt er gepleit om cash goeddeels af te schaffen en om centrale banken en regeringen meer macht te schenken. Dit is maar een enkel voorbeeld van de discussie die omtrent dit thema gevoerd wordt. 

De bekende en goed geïntroduceerde Amerikaanse econoom Martin Armstrong is een van de weinigen die melding heeft gemaakt van een op 18 mei 2015 in Londen georganiseerde geheime ontmoeting in het Mandarin Oriental Hyde Park-hotel. Gespreksonderwerp : het beëindigen van het gebruik van cash. Waren aanwezig : twee wereldwijd bekende economen, Kenneth Rogoff van Harvard University en Willem Buiter van de Amerikaanse megabank Citigroup, maar ook vertegenwoordigers van de Amerikaanse -, Europese -, Zwitserse - en Deense centrale bank. Wat wordt ons niet verteld ?

Echte motieven voor eliminatie cash
Vele overheden hebben torenhoge schulden opgebouwd en met het terugvallen van de wereldeconomie moeten die steeds meer op zoek naar extra belastinginkomsten. Het zichtbaar maken van inkomsten- en vermogensstromen is op het eerste gezicht een valabel argument om cashgeld te verbannen. Enige research leert echter dat er verborgen redenen spelen die veel belangrijker zijn.

Een van de basisstrategieën van de centrale banken om de economie drijvend te houden is de zogenaamde nulrentepolitiek. Een van de gevolgen van dit beleid is dat momenteel 75% van alle obligaties in de eurozone en in Japan een negatief rendement vertonen. Een structurele trend die uiteindelijk ook het spaargeld aantast : in Zwitserland is de Alternative Bank Schweiz de eerste Europese bank die depositohouders een negatieve rente aanrekent. De spaarder die tegenwoordig enig rendement wil behalen, heeft geen andere keuze dan om z'n geld te beleggen in aandelen, obligaties, kunst en vastgoed. Met speculatiebubbels in die markten als gevolg.

Teneinde gezinnen en bedrijven de mogelijkheid te ontnemen om aan negatieve rentestanden te ontsnappen, is het uitschakelen van cash een noodzakelijke beleidsmaatregel. Dergelijke ingreep zet bedrijven immers ertoe aan te investeren en gezinnen om te consumeren. Bovendien, zo redeneert men van hogerhand, beschermt een cashloze samenleving kwetsbare - Europese - banken tegen bankruns en dus tegen hun ineenstorting.

Toenemende staatscontrole
Wat zijn de gevolgen van deze oprukkende cashjacht? Door het uitsluitend elektronisch maken van geld kan de fiscus precies zien wie, wat, waar en hoe bedrijven en gezinnen kunnen worden belast. Geld vertegenwoordigt vrijheid en onafhankelijkheid voor het individu.  Met deze 'war on cash' - trend wordt privacy een dood concept.

Martin Armstrong is niet de enige die het grote gevaar onderkent van overheden die steeds meer evolueren in de richting van economisch totalitarisme :
"Het elimineren van cash is bijzonder gevaarlijk. Reeds jaren waarschuw ik dat we nooit meer zullen terugkeren naar een goudstandaard - we zijn helemaal op weg naar elektronisch geld. Op dit punt wordt de regering een economische dictator die controle tracht te behouden over haar imploderende - corrupte - systeem. Ze zullen de ondergrondse economie samen met de drugshandel trachten uit te schakelen. Ze proberen opzettelijk om iedereen te beletten om te kopen of verkopen zonder toestemming van de regering. Om dat te bewerkstelligen dient cash te worden afgeschaft en kan een maximale belasting van 100% worden opgelegd. Het is op deze manier dat het westen bezig is zelfmoord te plegen - door het vernietigen van de globale economie."

Conclusies
De opmars naar een cashloze samenleving lijkt niet te stuiten. We zijn op weg naar het einde van geld en privacy zoals we dat vandaag kennen.
Wat is de basis van welvaart ? Niet consumptie en de daaraan gerelateerde schuldenopbouw zoals vele neo-Keynesianen menen. De geschiedenis bewijst dat slechts een vrije, evenwichtige productie en kapitaalopbouw een economie duurzaam aandrijven. In die zin is de tendens van overheden die steeds meer greep willen krijgen op geld en economie bijzonder verontrustend. Hebben de beleidsmakers dan niets geleerd van de implosie van de zwaar gestuurde Sovjeteconomie in 1991?


Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Alvast dank ! 











maandag 18 april 2016

Info-sessie wo 27 april : "Hoe kunnen we ons wapenen tegen een nieuwe crisis ?"

Sinds het uitbreken van de financiële crisis in 2008 ben ik deze gebeurtenis intensief gaan bestuderen (aan de hand van meer dan 150 boeken en duizenden internetartikels).
Interessant om vast te stellen is dat de Chinezen twee symbolen gebruiken om het woord "crisis" neer te schrijven.  Met het ene teken drukken ze het begrip 'gevaar' uit.  Het andere symbool staat echter voor 'opportuniteit'. De wijsheid van deze boodschap is duidelijk : wees bewust van het gevaar, maar herken ook opduikende kansen.


Het is mijn missie om een geïnteresseerd publiek uitgebreid en betrouwbaar te informeren over de grote veranderingen die op ons afkomen.  Bankiers, politici en de massamedia vertellen ons namelijk niet wat er echt gaande is, de ware toedracht van een en ander wordt ons niet verteld.

Tijdens de informatie-avond "Hoe kunnen we ons wapenen tegen een nieuwe crisis ?" van woensdagavond 27 april komen de volgende thema's aan bod :

- De mensheid bevindt zich in het midden van een allesomvattende omwenteling, een heuse beschavingsschok; het lijkt wel of alle crisissen zich gezamenlijk voordoen en daarom dient een en ander in een globaal begripskader te worden geplaatst
- Welke financieel-economische problematiek speelt er vandaag ?
- Nieuwe financiële - en andere - schokken zijn als het ware voorgeprogrammeerd - ons spaargeld is niet meer 100% veilig in de bank
- Wat te doen en wat te laten - hoe bereiden we ons adequaat voor ?
- De toekomst : een nieuwe crisis maar ook echt positieve veranderingen; contouren van een nieuwe economie

Spreker :         Dirk Bauwens
Wanneer :      woensdagavond 27 april om 19.30 uur
Waar :             vzw De Weegbree
                         Hoogstraat 64
                         2861   Onze-Lieve-Vrouw-Waver
                         www.deweegbree.be
Bijdrage :       vrije bijdrage voor de ruimte, thee en de spreker
Aanmelden :  inschrijven@deweegbree.be


Iedereen van harte welkom !


maandag 11 april 2016

Panama Papers : het interessantste blijft verborgen

Een jaar lang hebben 376 journalisten uit 78 landen een gehackte database doorgespit, afkomstig van het Panamese advocatenbureau en offshorespecialist Mossack Fonseca.  Uit de gelekte informatie blijkt dat talloze politici, bedrijfsleiders, families maar ook financiers van terrorisme, wapensmokkelaars en drugsmaffiosi grote kapitalen verstopt hebben in 21 verschillende belastingparadijzen.  Toch blijven bij het vrijgeven van de 'Panama Papers' meteen het grootste datalek uit de journalistieke geschiedenis, vele vragen onbeantwoord.

Bastian Obermayer, een reporter van de bekende Duitse krant Süddeutsche Zeitung, beweert dat een informant hem contacteerde met de vraag om een financieel schandaal van ongeziene omvang openbaar te maken.  Die bron vertelde Obermayer dat zijn of haar leven in gevaar was en dat hij of zij alleen via versleutelde kanalen met hem wilde communiceren.

Na het bekijken van een deel van de documenten, contacteerde Süddeutsche het in Washington gevestigde 'International Consortium of Investigative Journalism' (ICIJ).  In 2013 had dit journalistenplatform reeds meegeholpen met de coördinatie van gelekte offshoredata in 2013 en met het zogenaamde 'Swiss Leaks' (belastingfraude via het Zwitserse filiaal van de Britse bankreus HSBC).  Voor het op 4 april naar buiten brengen van de enorme stapel 'Panama Papers', werkte het ICIJ opnieuw samen met bekende westerse nieuwsorganisaties zoals The Guardian, de BBC, Le Monde enz.

De hoegrootheid van het nu ontdekte materiaal is bijzonder indrukwekkend : 2.600 gigabyte aan schijfruimte, 11,5 miljoen documenten (meer dan het gecombineerde totaal van Wikileaks Cablegate, Offshore Leaks, Lux Leaks en Swiss Leaks), 3 miljoen databestanden, 2,1 miljoen pdf's en 4,8 miljoen e-mails.  Süddeutsche claimt dat het gaat om 214.488 schermvennootschappen en 14.000 klanten van Mossack Fonseca, verspreid over meer dan 200 landen. De publiek gemaakte informatie omvat de periode van 1977 tot december 2015. Bekende individuen die genoemd worden zijn voetballer Lionel Messi en acteur Jackie Chan maar ook de entourage van Russisch president Poetin, de vader van de Britse premier Cameron, 70 vroegere of huidige internationale politici alsmede zes van de rijkste Belgische families.


&&&

Een eerste interessante kwestie heeft te maken met de aard van de uitgebrachte documentatie.  Zoals gezegd gaat het om gehackte of gestolen informatie.  Naar alle waarschijnlijkheid kan dergelijke informatie niet weerhouden worden als bewijs en dus zullen juristen er een flinke kluif aan hebben.

In 2013 slaagde de bekende klokkenluider Edward Snowden er in om 60 gigabyte aan geheime informatie te kopiëren. De 'Panama Papers', zoals vermeld 2.600 gigabyte groot en daarmee 43 keer meer dan wat Snowden kon verzamelen, bevatten bedrijfsgegevens die decennia overlappen.  
Volgens de officiële versie wilde een werknemer van Mossack Fonseca wraak nemen omwille van onethische praktijken.  En lekte hij of zij daarom dat enorme documentatiepakket aan Süddeutsche. Wie gelooft echter dat een enkele persoon beslag kon leggen op een dergelijke enorme hoeveelheid zeer gevoelige data ?  Zonder daarvoor geld te vragen ?

Ook over de rol van ICIJ en haar samenwerking met grote westerse nieuwsbedrijven rijzen pertinente vragen. De organisatie die het ICIJ in het leven geroepen heeft, is het eveneens in Washington gevestigde Center for Public Integrity (CPI).  Onder de sponsors van het CPI bevinden zich enkele stichtingen van bekende steenrijke Amerikaanse families en individuen :
Ford Foundation
Carnegie Corporation of New York
Rockefeller Brothers Fund en Rockefeller Family Fund
W K Kellogg Foundation
Open Society Foundations (van George Soros)

Zowel The Guardian als de Süddeutsche Zeitung hebben overigens hun onderzoeksmethodologie bekendgemaakt : een eigenhandig ontworpen zoekmachine stelde hen in staat om in de database een aantal geselecteerde zoekopdrachten uit te voeren. De voormalige Britse ambassadeur voor Oezbekistan, Craig Murray, merkt hierbij op dat in eerste instantie alleen landen en individuen geviseerd worden die door de Verenigde Staten als 'onsympathiek' worden beschouwd : Zimbabwe, Noord-Korea, Rusland (Vladimir Poetin), Iran en Syrië. 

Tot nu toe worden in dit omvangrijke onderzoek noch de grote westerse multinationals, die eigenaar zijn van de belangrijkste westerse mediakanalen, noch de westerse miljardairs genoemd.  Terwijl het vermoeden bestaat dat ook zij klant zijn bij Mossack Fonseca.
Dit alles doet Murray besluiten dat er, achter het - selectief - filteren van de Panamese informatie door de establishment media, een westerse regeringsagenda speelt waarbij de rijkste 1% wordt beschermd.  

In dit verband is het eveneens merkwaardig dat 441 Amerikaanse klanten van Mossack Fonseca (nog) niet vermeld werden in dit dossier. De bekende en doorgaans goed ingelichte onthullingswebsite Zerohedge acht het niet uitgesloten, dat het Panamaschandaal geen andere bedoeling heeft dan het bewust uitschakelen van 'offshoreconcurrenten' van Amerikaanse vrijhavenspecialisten zoals de Rothschildfamilie.

Zonder meer opmerkelijk is de gelijkenis van het uitlekken van de 'Panama Papers' op 4 april 2016 met het bekend raken van de zogenaamde 'Operation Offshore Leaks' op 4 april 2013.  Ook toen lanceerde het ICIJ, samen met leidende westerse mediabedrijven, het sensationele nieuws over de beslagname van een uitgebreid bestand met offshorebedrijven en hun cliënteel (130.000 individuen uit 170 landen).
De gerenommeerde Russische econoom Valentin Katasonov becommentarieerde het incident toen als volgt : "... de belangrijkste doelwitten zijn niet de offshorebedrijven die direct gelinkt zijn aan Citibank, HSBC, UBS, Deutsche Bank enz. (stuk voor stuk westerse bankgiganten) maar wel individuele oligarchen, politici en regeringsfunctionarissen". En : "Al deze elementen neigen ertoe de mogelijkheid te overwegen dat achter deze operatie werkelijk globale doelstellingen schuilgaan."

Toont men ons alleen datgene wat men ons wil tonen ?  Wordt de 1%, de échte geldelite, bewust niet vernoemd en dus beschermd ? Craig Murray stelt - terecht - voor dat iedereen toegang zou moeten krijgen tot de volledige database, en niet uitsluitend de media die onderdeel zijn van de grote concerns.  

Murray en Katasonov zijn niet de enigen die de mogelijkheid opperen van een wereldwijde politieke agenda. Zo denkt de bekende Amerikaanse econoom Martin Armstrong dat dit media-evenement uitgaat van het establishment en bedoeld is om een agenda van elektronisch geld en wereldwijde fiscale harmonisatie door te drukken.

Andere waarnemers menen dan weer dat het niet-publiceren van bepaalde informatie een grote mogelijkheid tot afpersing creëert van belangrijke personen in belangrijke posities.

We kunnen de beweegredenen van het openbaar worden van de 'Panama Papers' alleen maar op hypothetische gronden beoordelen. Mogelijk komen er in de komende weken en maanden nog meer opzienbarende feiten aan het licht.

Update : meer dan 100 multinationals hebben hun hoofdkwartier in Panama gevestigd.
Bron: http://www.goldonomic.com/images/Afirst%20page%202016/Multinationals%20HQ%20Panama.pdf


Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Alvast dank ! 













vrijdag 1 april 2016

Ongelijkheid escaleert : 62 superrijken bezitten evenveel als armste helft van de wereld

Een nieuw Oxfam-rapport toont aan dat het vermogen van 62 superrijken sinds de economische crisis met 44% gegroeid is, terwijl de armste helft van de wereld zijn vermogen met 41% zag dalen.

De wereld is de laatste 15 jaar een pak rijker geworden.  Maar de helft van die welvaartsgroei is terechtgekomen bij de 1% rijkste mensen.  Dat blijkt uit een recente studie van Oxfam.  De bekende ontwikkelingsorganisatie benadrukt dat de strijd tegen belastingparadijzen die extreme ongelijkheid moet helpen terugdringen.

Eén treinwagon
"We leven vandaag in een wereld waar 62 mensen even veel rijkdom bezitten als de armste helft van de wereldbevolking.  Nauwelijks 5 jaar geleden waren dat nog 388 personen", legt Winnie Byanyima, directeur van Oxfam International, uit.  Het nieuwe Oxfam-rapport toont aan dat het vermogen van die 62 superrijken sinds de economische crisis met 44% gegroeid is.  "Terwijl de armste helft van de wereld zijn vermogen met 41% zag dalen.
Welvaartsgroei vloeit dan ook in grote mate terug naar wie al veel bezit.
De afgelopen 15 jaar kwam 50% van de groei terecht bij de 1% rijkste mensen.  Omgekeerd kon de armste helft van de wereldbevolking slechts rekenen op 1% van die groei", aldus Byanyima.

"Het is ronduit onaanvaardbaar dat de armste helft van de wereldbevolking even veel bezit als enkele tientallen superrijken, die samen in één treinwagon zouden passen.  We mogen niet langer toezien hoe honderden miljoenen mensen honger lijden terwijl de middelen die gebruikt kunnen worden om hen te helpen, opgeslorpt worden door enkelingen bovenaan de ladder."

Belastingparadijzen
Om extreme ongelijkheid aan te pakken, richt Oxfam haar pijlen op belastingparadijzen.  "Berekeningen tonen aan dat een totaal van 7.000 miljard euro aan persoonlijke vermogens verborgen zit op offshore bankrekeningen", legt Byanyima uit.  "Overheden lopen zo miljarden aan belastinggeld mis.  In Afrika alleen al gaat het om een verlies van bijna 13 miljard euro."

Ook 188 van de 201 grootste bedrijven wereldwijd zijn volgens Oxfam aanwezig in belastingparadijzen. Bedrijfsinvesteringen in belastingparadijzen zijn tussen 2000 en 2014 bijna verviervoudigd.  Als wereldleiders extreme armoede willen uitroeien tegen 2030 is het nodig dat overheden voldoende belastingen kunnen innen."  En daarvan moet iedereen een deel betalen - ook multinationals en rijke mensen", besluit Byanyima.


Bron : Knack


woensdag 23 maart 2016

Spaargeld in gevaar door nieuwe bail-in regels

Sinds 1 januari van dit jaar zijn er nieuwe bankregels van kracht in de 28-lidstaten tellende Europese Unie (EU).  De redding ('bail out') van banken met belastinggeld wordt daardoor - in theorie - verboden.  De bedoeling van dit nieuwe reglement is om het bancaire stelsel te versterken en de risico's voor de economie te verminderen.  Onderzoek leert echter dat de mogelijkheid van een nieuwe bankencrisis en van nieuwe economische schokken beduidend is toegenomen.

Waarom heeft de EU nieuwe bankregels geïmplementeerd ?  Omdat sterke landen, Duitsland op kop, niet willen instaan voor de slechte leningen (de schattingen lopen uiteen van 1.000 tot 5.000 miljard €) op de Europese bankbalansen. Europa, in tegenstelling tot de Verenigde Staten, heeft haar bankwezen inderdaad nog steeds niet geherkapitaliseerd.  Er bestaat geen Europese transferunie en geen Europese bankenunie.

Vanaf 1 januari 2016 geldt er een vastgelegde 'volgorde van redders' ingeval een bankfaillissement optreedt. Eerst dienen de aandeelhouders tussenbeide te komen, vervolgens de obligatiehouders van de te redden bank en als laatste de depositohouders die minimaal 100.000 € (het bedrag van de depositogarantie) bij die instelling aanhouden. Over dat laatste kunnen we kort zijn : ingeval een grootbank overkop zou gaan, stelt die staatsgarantie tot 100.000 € niet veel voor want de overheid beschikt lang niet over voldoende middelen om elke rekeninghouder te vergoeden.

Een bail-in wordt door de EU voorgesteld als hét model om de belastingbetalers te behoeden voor het faillissement van een systeembank ('too big to fail').  Waarbij men er correct van uitgaat dat het bankroet van een systeembank het financiële systeem en de economie ernstige schade kan berokkenen.
Tot zover de theorie.  De vraag is wat er in de praktijk zal gebeuren.  Zal men een systeembedreigende bankgigant zomaar aan haar lot overlaten ? De belangrijkste rode draad doorheen de financiële crisis sinds 2008, is het onmiskenbare feit dat de grootbankiers steeds weer uit de wind worden gezet en dat de gemeenschap telkens wordt aangesproken om de factuur te betalen.  Men kan er gif op innemen dat, als puntje bij paaltje komt, de too big to fail-banken toch weer een reddingsboei zullen toegeworpen krijgen.

Bovendien lopen Europese banken door deze nieuwe bail-in regels wel degelijk méér gevaar dan voorheen. Banken hebben 'extra' geld verdiend door de staatsobligaties van hun eigen land te kopen, voordat de Europese Centrale Bank die opkocht.  Met deze nieuwe regels wil men dat proces nu ontmoedigen, met als gevolg dat dit banken potentieel geld kan kosten. Welke investeerder wil er trouwens een bankobligatie kopen als nu de kans bestaat dat men daarmee al z'n centen kwijtspeelt ? Banken zullen vanaf heden moeilijker op lange termijn- financiering beroep kunnen doen.

Maar ook depositohouders riskeren nu het slachtoffer te worden van confiscatie.  In hoeverre houden de Europese beleidsbepalers ons overigens voor de gek door een onderscheid te willen maken tussen belastingbetalers ('bail out') en rekeninghouders ('bail-in') ?!  De recente bail-ins (Cyprus, Oostenrijk, Portugal, Italië), waarbij 10.000en bankcliënten reeds miljarden hebben verloren in bankproducten en -obligaties - zelfs bij een solvabele instelling als de Portugese Nova Banco - zijn daarom een heel ernstige waarschuwing.

Wat bij dit alles bijzonder opvalt, is het feit dat deze nieuwe bancaire regels niet of nauwelijks ter sprake zijn gekomen in de massamedia.  Terwijl potentiële bail-ins een groot risico vormen voor de deposito's van beleggers, spaarders en zelfs van ondernemingen.
Het feit dat het Europese bankensysteem nog altijd in slechte papieren zit, zou bij een nieuwe bankenpaniek zelfs kunnen leiden tot een algemene confiscatiemaatregel, bijvoorbeeld opgelegd door de Trojka (het gezamenlijk optreden van het Internationaal Monetair Fonds, de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank).

Welke rol speelt een klassieke bank in ons economische systeem ?  Een bank zet spaargeld om in leningen aan bedrijven (investeringen) en aan gezinnen (consumptie), waardoor de economie wordt aangezwengeld. Met andere woorden, deposito's vormen het bronkapitaal, het levensbloed van de economie en dus is het aantasten daarvan zonder meer extreem gevaarlijk.  De wereldeconomie heeft reeds behoorlijk wat last van neerwaartse druk en het confisceren van (Europees) spaargeld zou die ongunstige evolutie nog versterken.  

Uw en mijn spaargeld verkeren in reëel gevaar.  En dat omwille van de ontoereikendheid van het depositogarantiestelsel, de bedenkelijke bankensituatie in Europa maar ook de nieuwe bail-in regels zelf. Het is dus aangewezen om te opteren voor een conservatieve bank met een behoorlijk eigen vermogen (minstens 10% van het balanstotaal) en daar niet meer dan een bedrag van 50.000 € aan te houden.


Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Alvast dank !