Gevaarlijke bezweringsformules

Beleidsmakers van allerlei slag, politici op kop, slaan ons al jaren om de oren met het mantra dat de crisis in de eurozone voorbij is.  Ziehier een overzicht van oneliners, verzameld uit de media :

27.10.2011              Herman Van Rompuy (voorzitter Europese Raad) :  
                                     “Dit zou een keerpunt in de crisis moeten zijn.”

02.12.2011              Mario Draghi (president Europese Centrale Bank) :  
                                     “De eurolanden zitten op het goede spoor."

09.03.2012             Christine Lagarde (algemeen directeur Internationaal Monetair Fonds) :                                                                                      “Het reële risico op een acute eurocrisis is weg."

27.03.2012             Nicolas Sarkozy (vorige Franse president) :  
                                    “Ik denk dat we uit de crisis geraakt zijn.”

18.10.2012              François Hollande (huidige Franse president) :  
                                    “Er zijn redenen om aan te nemen dat wij uit de crisis van de eurozone zullen geraken.”

10.12.2012              François Hollande :  “Naar mijn mening ligt de eurocrisis achter ons.”

15.12.2012              Herman Van Rompuy :  “Het ergste van de eurocrisis is voorbij.”

28.12.2012              Wolfgang Schaüble (Duits minister van Financiën) :  
                                     “We hebben het ergste achter ons.”

06.01.2013             José Manuel Barroso  (voorzitter Europese Commissie) : 
                                     “Er worden geen risico’s in de eurozone mee waargenomen."

22.01.2013              Mario Draghi :  “De donkerste wolken boven de euro zijn verdwenen.”

21.03.2013              Herman Van Rompuy :  “Het keerpunt is bereikt.”

04.04.2013             José Manuel Barroso :  “Het ergste van de crisis is voorbij.”

08.06.2013             François Hollande :  “U moet begrijpen dat de eurocrisis voorbij is.”

In zekere zin is het begrijpelijk dat de gezagsdragers het vertrouwen, de belangrijkste steunbeer van ons financieel-economisch systeem, ten koste van alles willen hoog houden.  Toch is het zonneklaar dat de crisisbezwerende uitspraken die zij de wereld insturen niet realistisch zijn.

Enkele cijfervoorbeelden, afkomstig van Eurostat, spreken boekdelen : in 2009 bedroeg de Griekse staatsschuld 130% van het bruto binnenlands product (BBP) terwijl die momenteel, ondanks alle zogenaamde reddingspakketten, maar liefst 176% van het BBP noteert.  De Spaanse jeugdwerkloosheid bedroeg in 2009 37,8 % en op dit ogenblik zitten maar liefst 56,1% van de jongeren onder 25 jaar zonder werk (scholieren/studenten zijn inderdaad in deze cijfers begrepen; toch blijven de reële werkloosheidpercentages schrikbarend hoog en evolueren ze ongunstig).

De waarheid is dat er geen herstel mogelijk is.  Wel integendeel !  Samen met een klein groepje waarnemers zijn we ervan overtuigd dat Europa en de wereld een ongekende economische malaise te wachten staat.

Beschouwen we even deze harde feiten :

• de euro is een instrument van economische vernietiging geworden waardoor de eurozone uit mekaar zal klappen
• de reële schuldenlasten (van overheden, bedrijven en gezinnen samengeteld) gaan in de westerse wereld de draagkracht van de economie te boven
• de vergrijzing van de Europese bevolking is nauwelijks voorbereid en deze omvangrijke toekomstige schuldverplichtingen hangen als een zwaard van Damocles boven de reeds amechtige staatsfinanciën
• het Europese bankensysteem is fundamenteel insolvabel
• de centrale banken zijn niet meer in staat om, zoals tussen 2008 en nu, als reddende engelen het financiële systeem met lage rentevoeten en kwantitatieve verruiming weer vlot te trekken ingeval van een verdieping van de crisis; de regeringen hebben weinig of geen doortastende maatregelen getroffen; er is slechts tijd gekocht 
• de sterke economische groei van China heeft de wereld geholpen om uit de impasse van 2008-2009 te geraken; maar ook de Chinese Volksrepubliek kampt met grote problemen en zal bij een nieuwe schok niet meer in staat zijn om diezelfde ondersteunende rol te vervullen

Het moet eenieder duidelijk zijn dat met het uitzenden van positieve boodschappen het establishment essentieel twee doelen nastreeft : burgers, ondernemers en beleggers vertrouwen inboezemen maar ook om de eigen verantwoordelijkheid voor een mislukt europroject te verbergen.

Welke gezagsdrager, welke politicus durft aan de mensen te vertellen dat onze moeilijkheden niet meer op te lossen zijn zonder diepgaande en structurele veranderingen ?  Dat een ernstige verzwaring van de crisis onafwendbaar is ?  Dat betekenisvol welvaartsverlies onmogelijk kan vermeden worden ?

Wat we absoluut nodig hebben is een ombouw, een transformatie van ons welvaartsmodel.

Een electorale afstraffing hoeft niet indien men maar oprecht en met de beste intenties uitlegt hoe en waar het fout gelopen is.  En zeker als degelijke, inspirerende en tegelijk rechtvaardige oplossingen worden aangereikt.

Welke topman of-vrouw durft de waarheid onder ogen te zien en die te communiceren ?

Want het huidige discours van onze leiders heeft als gevolg dat het grote publiek op het verkeerde been wordt gezet betreffende de ware omvang van de crisis.