Het wereldgeldsysteem is een kaartenhuis

Reeds 7 jaar lang gelooft de wereld dat de centrale banken de financiële crisis van 2008-2009 hebben opgelost.  Niets is echter minder waar.  Het centrale wereldprobleem is simpel maar ook angstaanjagend : in verhouding met de productieve economie zit er teveel schuld in het geldsysteem.
Als de aanpak van de nationale bankiers al zo'n succes is, hoe komt het dan dat het herstel van de crisis het zwakste is sinds de Tweede Wereldoorlog ?  Verder kan men vaststellen dat belangrijke activa zoals aandelen, obligaties en vastgoed bubbelniveaus bereikt hebben.  Niet alleen hebben de centrale banken geen idee hoe ze de problemen in het financieel systeem kunnen repareren, de volgende feitenopsomming bewijst dat dit onmogelijk is geworden.


Het echte probleem van het financieel systeem is de (staats)obligatiezeepbel.
Tussen het jaar 2000 en vandaag is de omvang van de wereldwijde obligatiemarkt verdrievoudigd.  Vooral de markt van de overheidsobligaties is geëxplodeerd. Hoe is een dergelijke situatie kunnen ontstaan ?  Politici, met hun herverkiezing in het achterhoofd, spendeerden en spenderen geld om hun kiezers te paaien.  Belastinginkomsten volstonden en volstaan niet om de staatsuitgaven te dekken en dus gingen regeringen nieuwe schulden aan.
De grootbanken bezitten een monopolie op het veilen van staatsleningen (de zogenaamde 'primary dealers') en die zijn om de volgende redenen zeer blij met de toename van die bubbel.

1. Ze gebruiken deze zogezegd 'risicovrije' activa als onderpand voor vele triljarden dollars aan derivatentransacties.  Zo bedraagt de Spaanse obligatiemarkt 1.000 miljard dollar.  Maar het verhandelde derivatenvolume gebaseerd op Spaanse staatsleningen is minstens 10 keer hoger...  Ander voorbeeld : een investering van 1 miljoen dollar in een Amerikaanse staatsobligatie kan een investering van meer dan 20 miljoen aan derivaten en niet-balans genoteerde gestructureerde beleggingsvehikels afdekken.  De winsten die gelieerd zijn aan de derivatenmarkten blijven overigens een belangrijke inkomstenbron voor de banken. Waarom lopen de banken hierbij een groot risico ?  Omwille van hun hefboom !  Zelfs als niet meer dan 10% van deze risicovolle transacties verkeerd afloopt, gaat het eigen vermogen van meerdere grote EU-banken in rook op.
2. Grootbanken zijn onmisbare kopers van overheidspapier en dit geeft ze de macht om regeringen te chanteren en deze te dwingen hen te redden als het misloopt. Bankiers kunnen er namelijk mee dreigen die staatsobligaties te dumpen en zo de verzorgingsstaat in het bankroet te jagen.  
3. In een schuldengebaseerd financieel systeem als het onze, zijn soevereine obligaties het meest kostbare actief.  Wie daarvan het grootste deel in bezit heeft, zit aan de top van de 'financiële voedselketen' (financieel, economisch, politiek).

Rekening houdend met de niet-voorziene toekomstige sociale zekerheidsverplichtingen (pensioenen), zitten westerse naties aan schuldratio's van meer dan 300% boven hun BBP (bruto binnenlands product).  In essentie zijn de westerse landen bankroet. Politici durven het niet aan om (diep) te snijden in sociale programma's.  Eerder dan om onhoudbare sociale contracten te herstructureren, kiest de politieke klasse ervoor om nieuwe schulden aan te gaan...

Geen volwaardig onderpand voor de derivatenzeepbel
De omvang van de staatsobligatiemarkt bedroeg in 2014 58.000 miljard dollar.  De top van deze schuldenpiramide bestaat uit obligaties van landen met een hoge kredietrating : US Treasuries, Duitse Bunds, Zwitserse staatsleningen enz.  Het gaat hier om de beste activa, de crème de la crème van het huidige financiële systeem.  Als je de landen die door ratingbureau Standard & Poors met een 'AAA' (13 in totaal) en met 'AA' (3) selecteert, vertegenwoordigt dit anno 2015 een bedrag van ongeveer 23.500 miljard dollar.  Dit kapitaal kan worden beschouwd als het ultieme onderpand van de derivatenmarkt, de meest omvangrijke aller financiële markten, 553.000 miljard dollar groot.  Het is juist dat, dankzij nieuwe compressietechnieken, de derivatenbubbel recent enigszins werd verkleind. 
Maar de waarheid is dat finaal belastingbetalers als u en ik - de ware rechthouders van de staatsschuld - het ultieme onderpand uitmaken van een enorme zeepbel.

Want wat is een derivaat ?  Dat is ieder financieel instrument dat afgeleid is van de inherente waarde van iets dat tastbaar is.  Zo heeft een vat olie een bepaalde waarde, een ton koper vertegenwoordigt een zekere waarde want het heeft allerlei toepassingen, met een lading rijst kan je een bepaald aantal mensen voeden enz.  Van deze en vele andere reële waarden worden financiële producten gecreëerd.  Denk aan een huis met hypotheek.  Als men die hypotheek bundelt en verpakt, dan heb je te maken met een derivaat (de zogenaamde 'mortgage backed securities').

Iets minder dan 450.000 miljard dollar van deze gigantische virtuele markt is gerelateerd aan intrestvoeten.  Wat dus betekent dat banken en andere financiële instituten (bvb. hefboomfondsen) letterlijk een bedrag gelijk aan 5,5 keer het globale wereldBBP (78.000 miljard dollar volgens de Wereldbank) verwed hebben op de evolutie van de rentestanden.

Ter vergelijking : de omvang van de CDO- en CDS-markt die het debacle van 2008 veroorzaakte, bedroeg slechts 50.000 à 60.000 miljard dollar.  Dus als de bubbel barst, zal dit niet slechts een bepaalde sector of activaklasse of een specifiek land treffen.  Ditmaal zal het hele systeem worden aangetast.

Derivaten werden en worden gebruikt om te frauderen
Vele grote multinationale bedrijven, regeringen en zelfs gemeentelijke overheden hebben gebruik gemaakt van derivaten om winsten te vervalsen en schulden te verbergen.  Werkelijk niemand kan uitmaken in hoever dit het geval is geweest. Maar gegeven het feit dat 20% van de Amerikaanse financiële bedrijfsdirecteuren bekend heeft om in het verleden 'creatief' te zijn omgesprongen met winstcijfers, gaat het hier allicht om een betekenisvol bedrag.

Amerikaanse bedrijven zijn te zwaar 'geleveraged'
Amerika is nog steeds de grootste economie van de planeet en dus belangrijk voor de wereldeconomie.  Het blijkt dat Amerikaanse ondernemingen vandaag een grotere hefboom (vreemd vermogen ten opzichte van eigen vermogen) hanteren dan in 2007.  Volgens een nota van megabank Goldman Sachs zouden hun schulden zelfs meer dan verdubbeld zijn. Anno 2015 bedraagt de bedrijfsobligatiemarkt in de VS 7.000 miljard dollar of maar liefst 45% van het Amerikaanse BBP.  

Centrale banken zijn eveneens 'overleveraged'
De nationale banken hebben een grotere of even grote hefboom (verhouding tussen de totale balans en eigen vermogen) ontwikkeld dan die van zakenbank Lehman Brothers (30 tegen 1) bij haar ondergang in 2008.  Momenteel bedraagt de hefboom van de Amerikaanse centrale bank ('Fed') 78 tegen 1.  De Europese Centrale Bank noteert 26 tegen 1.  Uit de vrijgegeven notulen van de Fed blijkt dat Janet Yellen in 2009 (op dat moment nog geen gouverneur), toen het balanstotaal 1.300 miljard dollar bedroeg, bezorgd was hoe deze balans kon worden genormaliseerd.  Vandaag is die balans 4.500 miljard dollar groot.  Conclusie : centrale banken lijken vandaag eerder op kolossale hefboomfondsen.

&&&

Als men de omvang van de huidige obligatie- en derivatenballon beschouwt, worden de initiatieven die de centrale bankiers tot nu toe ondernomen hebben begrijpelijk :

• het agressief verlagen van de rentevoeten om de schuldenhimalaya behapbaar te maken; het Japanse voorbeeld van oplopende schulden (privé- en publieke schuld samen, vooral opgebouwd gedurende de laatste 25 jaar, bedraagt 400% van het BBP), bewijst evenwel dat men een schuldenprobleem niet kan bevechten door die schuld goedkoper te maken
• het trachten te creëren van inflatie : dit maakt schuldverplichtingen draaglijker en stelt de onvermijdelijke schuldensanering uit; de centrale banken zijn namelijk als de dood voor schuldendeflatie, want dit zou de globale staatsobligatiebel doen barsten en het bankroet veroorzaken van soevereine naties
• kwantitatieve geldverruiming : het opkopen van effecten van banken in ruil voor liquiditeiten, bedoeld om banken leningen te doen uitschrijven ter stimulering van de economie

Zeer recent heeft de leidinggevende aller centrale banken, de Amerikaanse Federal Reserve Bank, haar basisrentevoet met 0,25% verhoogd.  Toch zijn er een drietal redenen waarom die aanpassing naar boven niet veel verder zal gaan.

Ten eerste vanwege de zogenaamde 'dollar carry trade', een bekende speculatietechniek. Een hefboomfonds in Hong Kong kan bvb. 100 miljoen dollar lenen tegen een minieme intrestbetaling van 250.000 dollar en dat kapitaal vervolgens beleggen in de Braziliaanse Real die 11% opbrengt.  Winst : 10,75 miljoen dollar.

Op die manier hebben investeerders overal ter wereld een bedrag van meer dan 9.000 miljard dollar (laagrentend, dankzij de nulrentepolitiek van de Fed) ontleend en vervolgens in andere - hoger renderende - activa belegd.  Om u een idee te geven van wat 9.000 miljard dollar vertegenwoordigt : dit komt overeen met de gecombineerde waarde van de Duitse en Japanse economie !

Als men op de financiële markten dollars ontleent, betekent dit dat de dollar effectief wordt 'geshort' (speculeren op een koersdaling).  Ingeval de dollar echter in waarde stijgt in plaats van te dalen, worden voornoemde carry trades snel opgeblazen en moeten die worden teruggedraaid.  Carry trades werken alleen als de munt waarin men ontleent zwak of stabiel blijft.  Gedurende het laatste jaar is de dollar echter met 20% in waarde toegenomen.

Maar als de Fed de intrestvoeten sterk zou doen stijgen, zou het veranderde renteverschil tussen de dollar en andere belangrijke valuta's (zoals de yen en de euro) tot gevolg hebben dat een pak kapitaal uit de yen en de euro zou wegvloeien naar de dollar.

Het onvermijdelijk op gang gekomen proces van schuldenafbouw doet de dollar echter geleidelijk in waarde toenemen, want die genoemde investeerders moeten hun dollarschulden terugbetalen of... in faling gaan.  Een snel stijgende dollar zou zo een ineenstorting van geïnflateerde activa te zien geven en dit wereldwijd.  Daarom kan de Amerikaanse nationale bank zich geen bruuske renteverhoging veroorloven.

Ten tweede maakt een stijgende dollar, vanwege vluchtkapitaal uit Azië en Europa, de Amerikaanse ondernemingen minder competitief.  En dat zowel thuis, door goedkopere import, als op de wereldmarkten.  Samen leidt dat typisch tot oplopende werkloosheid. De momenteel middelmatig groeiende Amerikaanse economie kan simpelweg geen normale intrestniveaus verdragen.

Ten derde.  Zoals eerder aangehaald, vormen overheidsobligaties het ultieme onderpand voor de enorme derivatenmarkt.  77% van alle uitstaande derivaten in het Amerikaanse financiële systeem zijn gebaseerd op rentevoeten.  Die op rente gebaseerde afgeleide producten zitten op de balansen van de grootbanken en vertegenwoordigen zo'n slordige 156.000 miljard dollar.  Zelfs als slechts een minuscule 1% van die 'waarde' een risico zou vormen, zou dit risico het volledige kapitaal van de Amerikaanse grootbanken wegvagen.

&&&

Teneinde het wereldwijde, op schulden gebaseerde monetaire systeem van de ondergang te redden, hebben de nationale banken tijdens de meltdown van 2008 gefungeerd als 'buyers of last resort'.

Sinds 2009 werd de koers van de globale markten voornamelijk bepaald door het centralebankenbeleid, niet door organische economische groei.  De verstoringen als gevolg van hun tweesporenbeleid van nulrentepolitiek en kwantitatieve versoepeling werden systemisch van aard.  Investeerders kochten en kopen niet langer activa op basis van hetgeen ze in de reële economie als correcte waardebepalingen ervaren.  Neen, ze baseren zich op de daden en beloften van de almachtig geworden geldhogepriesters in Washington, Frankfurt, Londen en Tokio.

Anders dan in 2008 zullen Janet Yellen, Mario Draghi en anderen de komende nieuwe crisis niet meer kunnen stoppen.  Waarom niet ?

Eerst en vooral zit de wereld opgescheept met historisch lage renteniveaus.  Sommige centrale bankiers hebben recent hun rentetarieven zelfs onder 0 laten zakken.  Het rentewapen zal dus ditmaal geen enkel positief effect meer sorteren. Maar ook een verder toepassen van kwantitatieve verruiming zal, door de reeds opgeblazen centralebankbalansen, geen lang leven beschoren zijn.  De nationale banken zijn feitelijk insolvabel.

Zoals al eerder vermeld, staat Japan symbool voor hetgeen er financieel-economisch in de wereld fout gaat.  Op het vlak van de schuld- en vergrijzingsproblematiek is Japan de wereld 15 jaar vooruit.  Zo lanceerde het land in 2013 nog een stimuleringsprogramma ter waarde van 25% van haar BBP !  Zowel de Nikkei aandelenindex als de gemiddelde prijs van onroerend goed noteren in Japan 50% lager dan 25 jaar geleden.  En dat ondanks alle toegediende monetaire doping.

Hét probleem van vandaag is snel samengevat : excessieve schulden, een enorme derivatenberg, te weinig economische groei en inflatie en daardoor te weinig belastinginkomsten.  Bovendien is het financiële systeem méér 'geleveraged' dan in 2008. Wat er zich afspeelt, is dat de centrale banken langzaam maar zeker de controle aan het kwijtraken zijn.  De ultieme crisis, het eindspel, zal komen als het vertrouwen in het centrale bankensysteem wordt opgezegd.

We leven in een tijd waarbij de wereld de rekening krijgt gepresenteerd van een 65-jarige superschuldencyclus.  In essentie hebben we allemaal samen geen enkele keuze meer : ons financieel-economisch model diepgaand veranderen of te pletter vallen.

Angst en geld zijn de steunpilaren van de machtselite

Macht is de bron van alle kwaad.  

Als je de geschiedenis erop naslaat, dan zie je dat alle oorlog, genocide, vervolging, honger, armoede, crisis enz. het gevolg is van macht of de hang naar macht.  Het is dus werkelijk de bron van alle ellende die er over alle onderdrukten van alle tijden is neergedaald.  Ik heb lang gezocht naar een uitzondering, maar die heb ik niet kunnen vinden.

En omdat er geen uitzondering is, is macht dus het enige waar we bang voor moeten zijn.
Natuurlijk moet je dan het begrip 'macht' gaan definiëren :
Macht is het vermogen om anderen te kunnen laten doen (of laten) wat jij wil.
En daarmee kunnen die anderen dus niet meer doen (of laten) wat ze zelf willen.

En daarmee is direct het begrip 'vrijheid' gedefinieerd.  Vrijheid is dus de mogelijkheid om te kunnen doen (of laten) wat je zelf wil.  Vrijheid is de mogelijkheid om te kunnen zijn wat je bent.  Macht van de één bestaat dus uitsluitend om de onvrijheid van de ander.  Zonder onvrijheid geen macht, en zonder macht geen onvrijheid.  Absolute vrijheid betekent dus de absolute afwezigheid van macht, en absolute macht betekent de absolute afwezigheid van vrijheid.  Deze twee begrippen zijn onverbrekelijk met elkaar verbonden.  Als we dus vrijheid nastreven, moeten we macht voorkomen.

Ik maak geen onderscheid tussen politieke en economische macht.  En dat doe ik niet omdat er naar mijn inzicht geen onderscheid bestaat.  De top van het bedrijfsleven en de politieke top lijken voor de buitenwereld twee aparte entiteiten, maar zijn het niet.  Ze zijn al heel lang met elkaar getrouwd.  Dat is niet altijd even duidelijk zichtbaar, en dat komt omdat men de illusie van aparte entiteiten graag handhaaft.

Macht kent maar twee 'vervoermiddelen' : angst en geld.
Met vervoermiddel bedoel ik een middel waarmee de individuele vrijheid afgenomen kan worden om daarmee de macht te voeden.  Angst en geld zijn echt de enige twee mogelijkheden om mensen hun vrijheid te laten inleveren.

Om eens met geld te beginnen :
Geld is op zich een prima uitvinding.  Het maakt de talenten en inspanningen van mensen uitwisselbaar.  In een eerlijk geldsysteem vertegenwoordigt geld dus de waarde van de inspanningen en talenten.  In het huidige geldsysteem vertegenwoordigt geld echter geen waarde.  Het vertegenwoordigt uitsluitend schuld.

Het is opvallend hoe weinig mensen weten hoe het moderne bancaire systeem werkt, en wat modern geld eigenlijk is en hoe het tot stand komt.  Een van de belangrijkste valkuilen van het moderne geld wordt gevormd door het systeem van fractioneel reservebankieren (link).  Hierdoor bestaat AL het geld dat in omloop is uit SCHULD.  
Dat geeft de top van de bancaire wereld de macht over iedereen die afhankelijk is van geld. En dat zijn we allemaal.  En met allemaal bedoel ik : jij, ik, het bedrijfsleven en de overheden.  Hoezeer we afhankelijk zijn van geld en dus van de bancaire macht voelen we nu allemaal door de crisis.

Wil je meer in detail weten hoe het werkt, kijk dan naar deze video 'Money as debt 1, the truth about money' (47 minuten).  

Omdat ook overheden totaal overgeleverd zijn aan de macht van het geld, zal de factor geld een dominante rol spelen in elke politieke beslissing.  Geen enkele overheid kan zonder krediet, en iedere overheid zal dus concessies moeten doen aan de financiers.  In de loop der tijd is er zo een verwevenheid ontstaan tussen de bancaire macht en de overheden. Wat duidelijk kan worden vastgesteld bij de 'redding' van banken tijdens de financiële crisis van 2008.  Ieder bedrijf dat 'fouten' maakt en ten onder dreigt te gaan mag het zelf oplossen of failliet gaan, maar de banken worden overladen met ons belastinggeld.

Het is simpelweg zo : als je als politicus de banken niet goedgezind bent, dan maak je geen carrière.  Dat maakt die politici die wel carrière maken tot 'onderaannemers' van de banken.
Als je de organogrammen van de grote banken bekijkt (allemaal gemakkelijk terug te vinden via het internet), dan zie je dat er een enorme onderlinge verwevenheid bestaat.  Je komt in de top van alle banken steeds dezelfde namen tegen. Ook namen die bekend zijn uit de politiek.  Via het draaideursysteem komen topbankiers terecht in de politiek, en toppolitici in de bancaire wereld.

Bovendien kom je in veel van die financiële instellingen vaak ook dezelfde namen tegen bij alle grote spelers in het bedrijfsleven.  Of het nou gaat om farmaceutica, wapens, voedsel, energie : het zijn de banken die steeds dominant aanwezig zijn.  En dat ligt voor de hand : ze hebben nu eenmaal het meeste geld.  En daarmee kopen ze zich overal in (investment banking).  Eigenlijk is het één groot kartel.  En daarmee is de wet van vraag en aanbod buitenspel gezet.

Daarnaast wordt in een democratie de regering gekozen.  En kiezen doen we op basis van informatie.  Zonder informatie is er niets om een keuze op te baseren.  En die informatie krijgen we via de media.  Er zijn op dit moment (buiten de staatsomroepen) nog maar 5 grote mediaconcerns op de wereld.  Allen eigendom van de bancaire top.  De belangrijkste persbureaus zoals Reuter en AP zijn al decennia eigendom van één van de meest dominante bankiersfamilies : de Rothschilds.  
De journaals en actualiteitenrubrieken van alle omroepen (en kranten) maken daarvan gebruik omdat ze nu eenmaal niet op elke plek van de wereld eigen verslaggevers hebben zitten.  Zo bepalen de persbureaus en de media de informatie, en dus indirect onze keuze.

"Geef mij de controle over de geldstromen van een land, en het maakt me niet uit wie dan de wetten maakt"                 Mayer Amschel Rothschild, grondlegger van de Rothschild bankiersdynastie

Bancaire macht = economische macht = politieke macht
Zolang wij blijven geloven in de waarde van geld (zoals het nu georganiseerd is) en het blijven najagen, houden we het systeem zelf in stand.  En bekostigen we daarmee onze eigen slavernij.

&&&

Het tweede vervoermiddel is angst.

Angst is een middel dat gebruikt wordt als vervoermiddel voor politieke macht.  Vroeger voornamelijk in de vorm van angst voor geweld : legers, politie, inquisitie enz.  Maar tegenwoordig werkt het veel subtieler.

Het gaat zo : 

Als je als machthebber wil dat burgers hun vrijheden opgeven (ten bate van jouw macht), dan kun je dat niet gewoon vragen.  Je krijgt dan weerstand.  Als je bijvoorbeeld wil dat je iedereen overal kan volgen via camera's, kastjes in de auto, aftappen van telefoon en e-mailverkeer, een biometrisch persoonsregister enz. en je zegt in alle eerlijkheid : "Luister eens, we vertrouwen jullie niet, dus lever je privacy maar in", dan krijg je een opstand.

Nee, je doet het beter als volgt :

1) Je creëert een probleem dat niet echt reëel is en maakt de mensen daarmee bang (bvb.

     terroristen bedreigen het ganse land - cfr. 9/11)

2) Je wacht op een reactie : de bevolking vraagt om bescherming 

     ('wat gaan ZE eraan doen ?!')

3) Je biedt de oplossing aan in de vorm van de maatregel die je vanaf het begin voor ogen 

     had (inleveren vrijheid als 'bescherming' tegen terroristen)

Er is een bekende Duitse filosoof geweest die deze strategie heeft bedacht : Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Het staat ook wel bekend als de Hegeliaanse dialectiek.  Ziehier een interessant artikel over de praktische toepassing ervan door de machtselite: http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=P498

Zo gaat het steeds :

We worden bang gemaakt dat de aarde opwarmt om ons meer belasting te laten betalen.  We worden bang gemaakt voor de gevolgen van roken om de enorme accijnzen te rechtvaardigen.  We worden bang gemaakt dat Irak over massavernietigingswapens beschikt om een oorlog te rechtvaardigen enz.

Zo heb je helemaal geen geweld nodig om mensen hun vrijheden te laten inleveren ten bate van jouw politieke macht. Dat spelletje heet manipulatie.  En het middel is angst.  En dat werkt alleen als mensen geloven dat er sprake is van werkelijke dreiging. Pas als het tot ons doordringt dat macht het enige is waarvoor we bang moeten zijn, en verder helemaal nergens voor, is de hele manipulatie machteloos.  Dan zullen we zien dat elke poging om ons bang te maken (waar dan ook voor) uitsluitend bedoeld is om ons vrijheden af te nemen.  En dus de macht te voeden.

En als we dat weten, en ze proberen ons weer angst aan te jagen, dan kunnen we ze voortaan vriendelijk uitlachten.  En dan hoeven we helemaal nergens meer bang voor te zijn.

Overgenomen en bewerkt van Pieter Stuurman.

Bewijs : in september 2008 bengelde de wereldeconomie op de rand van de afgrond

Na zeven jaar financiële crisis hebben de meeste mensen nog steeds geen weet van de grote bedreiging voor de wereldeconomie, die zich in het najaar van 2008 manifesteerde. 

Een korte YouTube video, daterend van februari 2009, onthult wat er zich achter de schermen op 15 september 2008 heeft afgespeeld.   De toenmalige democratische volksvertegenwoordiger Paul Kanjorski reageert in het TV-programma C-Span/Washington Journal op een telefoontje van een wanhopige Amerikaanse huisvrouw, die niet meer weet hoe ze rond moet komen.

Ziehier een letterlijke vertaling van hetgeen Kanjorski te vertellen had :

"Hier zijn de feiten over wat er op 15 september 2008 gebeurde.  We zouden er niet over moeten praten, maar op donderdag, zo rond 11.00 uur in de morgen, constateerde de Federal Reserve (de Amerikaanse centrale bank) dat er onvoorstelbaar veel geld van de bankrekeningen in de VS werd afgehaald : zo'n 550 miljard dollar in slechts twee uur tijd !

Het ministerie van Financiën schoot te hulp en pompte meteen 105 miljard dollar in het systeem, maar realiseerde zich al snel dat ze het tij niet konden keren.  We hadden echt een elektronische run op de banken.

Ze besloten om de bankrekeningen te blokkeren en aan te kondigen om een maximum van 250.000 dollar per rekening te garanderen, zodat de paniek zou verdwijnen.  Het ministerie schatte dat als ze dit niet hadden gedaan, er om 14.00 u 's middags zo'n 5.500 miljard dollar uit de geldmarkten van de VS zou zijn gehaald, waardoor de hele Amerikaanse economie zou zijn ingestort, en binnen 24 uur de hele wereldeconomie.

Dat zou het einde van ons economische en politieke systeem zijn geweest, zoals we dat vandaag kennen.  Daarom hebben we toen zo snel moeten ingrijpen.  Minister van Financiën Paulson stelde daarna voor om de subprime-hypotheken op te kopen.  Hij vroeg ons 700 miljard dollar teneinde een hele reeks maatregelen te kunnen nemen.

Toen kwam het Verenigd Koninkrijk en die zeiden dat ze niet genoegd geld hadden om alle slechte financiële bezittingen op te kopen.  In plaats daarvan zouden ze geld in de banken pompen, zodat deze weer over kapitaal zouden beschikken.  Zodanig dat ze niet failliet zouden gaan.  Het is waar dat dit een veel goedkopere maatregel was, want het werd ons al snel duidelijk dat we 3.000 à 4.000 miljard dollar nodig zouden hebben om die slechte activa op te kopen.

Omdat we maar 700 miljard dollar hadden, besloot Paulson om eveneens geld rechtstreeks in de banken te pompen, omdat als je geen bankensysteem meer hebt, je ook geen economie meer hebt.  Maar hoewel we dat deden, bleek het niet genoeg te zijn.  En ondanks de snelheid waarmee we het deden, bleef de economie maar naar beneden gaan.

We zijn nu geen haar beter af dan drie maanden geleden, omdat de financiële bezittingen van de banken steeds minder waard worden er er steeds meer slechte bezittingen boven tafel komen.

Nu moeten we dus beslissingen treffen.  Stoppen we er nog meer geld in ?  En hoeveel ?
Ik vind dat we er de tijd voor moeten nemen en de mensen duidelijk moeten maken waar we nu staan.  Neem nu de mevrouw van daarnet aan de telefoon.  Ze is de paniek nabij en vindt dat de overheid niet goed handelt en niet voor haar opkomt.  Ik vind het belangrijk om bijvoorbeeld die mevrouw te informeren over wat nu werkelijk de feiten zijn, wat er gebeurd is, en wat zij er van vindt.  Misschien heeft zij wel een beter idee !  Wij zijn uiteindelijk geen economische of financiële genieën, maar gewone volksvertegenwoordigers.  We moeten de mensen laten weten dat dit een enorm moeilijke strijd is.  

Iemand heeft ons zonder reddingsvest in het midden van de Atlantische Oceaan gegooid.   Nu proberen we te bepalen waar de dichtstbijzijndste kust is, en of er eigenlijk wel enige kans is om daar naartoe te zwemmen.  We weten het gewoon niet !"

De volgende link betreft de hoorzitting op 24 september 2008 in de Commissie voor Financiële Zaken, waarbij zowel toenmalig Fedbaas Ben Bernanke als toenmalig Minister van Financiën Henry Paulson aanwezig waren.  Kanjorski vertelt hier dat de bovenstaande informatie (elektronische bankrun) initieel afkomstig was van Paulson en vraagt hem nu dat verder uit te leggen opdat de gemiddelde Amerikaanse burger op de hoogte zou zijn.
Paulson ontkent de feiten niet.  Zie vanaf 1:50:48 tot 1:57:17 :
http://financialserv.edgeboss.net/wmedia/financialserv/hearing092408.wvx

&&&

Wat kunnen we nu uit dit alles opmaken ?
In de allereerste plaats dat het wereldgeldstelsel oneindig veel fragieler is dan wordt aangenomen.  Er blijkt heel weinig nodig te zijn om het op zeer korte termijn in grote moeilijkheden te brengen.  Zoals we reeds verschillende keren op dit blog hebben vermeld, is de vraag niet of ons financieel-economisch bestel in mekaar klapt maar wanneer...

En dan is er natuurlijk ook het feit dat u en ik niet op de hoogte worden gehouden.  Heeft u bovenstaand verhaal ooit al gelezen of beluisterd in de massamedia ? Natuurlijk niet, want het past helemaal niet in de beeldvorming.  Zeer essentiële zaken worden ons door politici, media of andere beleidsmakers gewoon niet verteld.  

Gezien de huidige ontwikkelingen en verhoudingen kan er slechts een transparant en rechtvaardig politiek - en financieel-economisch systeem ontstaan ná een nieuwe grote crisis.

Het verschil tussen complottheoretici en complotkenners

Mensen die op onderzoek uit gaan naar de werkelijke inrichting van de wereld van geld en macht, wordt vaak verweten bezig te zijn met 'complottheorieën'.  Maar is dat wel zo?

Wat is een theorie?

De dikke Van Dale :

Theorie : 0.2 systeem van denkbeelden of hypothesen ter verklaring van iets.

                  0.3 opvatting in het abstracte, die geen rekening houdt met de praktijk.

In deze definitie staat zowel het doel van een theorie, als de manier waarop dat doel bereikt wordt.  Het doel is het verklaren van iets, en dat doel wordt bereikt door middel van abstractie, niet rekening houdend met de praktijk.  

Eigenlijk is een theorie daarmee een geloof.  Een geloof wil - net als een theorie - iets verklaren zonder rekening te houden met de praktijk.

Als je iets wil verklaren terwijl je wel rekening houdt met de praktijk, dan zul je die praktijk moeten kennen en dus moeten onderzoeken.  Door het onderzoeken van de praktijk, kom je dan tot een verklaring.

Als je dus wil weten hoe iets werkt, dan kun je twee dingen doen : je kunt geloven dat je weet hoe het werkt, dan heb je een theorie en dan hou je geen rekening met de praktijk, of je kunt onderzoeken hoe iets werkt, en dan hou je wel rekening met de praktijk.

Een voorbeeld :

Als je wil weten hoe een auto werkt, dan zou je kunnen stellen dat een auto wordt voortbewogen door een geest die erin huist.  Deze geest drinkt benzine.  Dat is een theorie en je kunt in deze theorie geloven, of niet.  Maar of je er wel of niet in gelooft : het zegt in beide gevallen niets over de praktijk (hoe een auto werkt).  Je verklaart iets zonder rekening te houden met de praktijk.  Je hebt een theorie.

Als je werkelijk, rekening houdend met de praktijk, wil weten hoe een auto werkt, dan kun je die werking ook onderzoeken.  Je kunt hem bijvoorbeeld uit elkaar halen, en van elk onderdeel de functie en de werking proberen te begrijpen.  En je kunt proberen in te zien welke bijdrage elk onderdeel levert aan het functioneren van het geheel : de auto.  Als je dat van elk onderdeel begrijpt, en je weet wat de plaats is van dat onderdeel en waarom, dan begrijp je de werking van de auto.

Nu heb je wel rekening gehouden met de praktijk en is jouw kennis van die praktijk niet langer een theorie, maar een weten.  Je kunt dus zeggen : hoe meer onderzoek, hoe minder theorie.

Ook de mechanismen van macht en geld zijn te onderzoeken.  En naarmate dat onderzoek vordert, ontstaat er een steeds completer beeld van de werking hiervan.  Door dat onderzoek krijg je niet alleen meer begrip van de werking van de verschillende onderdelen (banken, corporaties, regeringen), maar ook meer begrip van het functioneren van het geheel : de werking van de mondiale machtsstructuur.  Je onderzoekt de praktijk, en daarmee leer je die praktijk te begrijpen.

Het is daarom verbazingwekkend dat de mensen die anderen beschuldigen van het hebben van complottheorieën, zelf meestal geen onderzoek hebben gedaan.  Het zijn juist deze mensen (mensen die zelf niets onderzocht hebben) die geen andere keuze hebben dan terug te vallen op theorie/geloof.  

Het zijn juist deze mensen die geloven, in plaats van weten.  Het zijn juist deze mensen die de (door de wereld van macht en geld zelf aangeboden) versies van de werking van de wereld geloven.  Zonder rekening te houden met de praktijk.

De dikke Van Dale :

Complot : 0.1 kwaadaardige samenzwering tegen iemand of iets.

Samenzweren : 0.1 zich in het geheim met anderen verbinden om een ander nadeel te berokkenen (en er zelf voordeel bij te hebben).

Samenzweren is daarmee het heimelijk ondernemen van iets dat in het belang is van de samenzweerders, ten koste van het belang van anderen.  Het is voor het bestaan van een complot dus noodzakelijk dat er een tegengesteld belang bestaat.  Als de samenzweerders hetzelfde belang zouden hebben als degenen tegen wie wordt samengezworen, dan zou een complot zinloos zijn.  Complotten bestaan alleen omdat er verschillende belangen bestaan.

Het doel van een complot is dus het behartigen van een belang. Een belang dat niet - of minder goed - behartigd zou kunnen worden als dat behartigen openlijk zou gebeuren. Die heimelijkheid is noodzakelijk omdat het belang tegengesteld is aan het belang van anderen. Als dat belang openlijk behartigd zou worden, dan zou dat op weerstand stuiten van de mensen met het tegengestelde belang. Daarom is dat belang beter te behartigen als je het stiekem doet.

Het ontkennen van het bestaan van complotten zou dus inhouden : het ontkennen van het bestaan van verschillende belangen en het ontkennen van de mogelijkheid dat die belangen soms niet openlijk, maar heimelijk nagestreefd worden. Het zou inhouden dat je gelooft (er een theorie op nahoudt) dat iedereen open en eerlijk is.

Machthebbers hebben een tegengesteld belang ten opzichte van diegenen waarover ze macht willen hebben. Macht is het vermogen om anderen te laten doen wat jij wil. En daarmee kunnen die anderen dus niet meer doen wat ze zelf willen. De macht van de één, bestaat uit de onvrijheid van de anderen. De machthebber is gebaat bij onvrijheid van het volk, het volk is gebaat bij vrijheid. Een tegengesteld belang dus.

Als machthebbers dan weliswaar een ander belang hebben dan het volk, maar desondanks toch altijd eerlijk zouden zijn, dan zouden er geen complotten of samenzweringen bestaan. Voor diegenen die de eerlijkheid van machthebbers gaan onderzoeken, wordt echter al zeer snel duidelijk dat eerlijkheid niet direct het sterkste punt is van machthebbers. En dat is logisch.

Machthebbers hebben macht verworven. Ondanks het feit dat hun verworvenheid ten koste gaat van de bevolking. Het volk bestaat altijd uit een grote meerderheid ten opzichte van de machthebbers. Daarmee is de enige mogelijkheid om de vrijheid van de bevolking af te nemen, dat te doen via list en bedrog. Uit vrije wil komt het volk haar vrijheid namelijk niet inleveren.

Het bestaan van macht (en de daaruit voortvloeiende onvrijheid) is daarmee het bewijs van het bestaan van complotten. Zonder complot (stiekeme belangenbehartiging) komen machthebbers simpelweg niet aan de macht.

Het ontkennen van het bestaan van complotten kan dus alleen op basis van ontkennen van het bestaan van verschillende belangen en het ontkennen van het bestaan van oneerlijkheid. Het ontkennen van het bestaan van complotten houdt geen rekening met de praktijk. Het ontkennen van het bestaan van complotten is daarmee een geloof. Een theorie.

En daarmee zijn degenen die het bestaan van complotten ontkennen, en geen rekening houden met de praktijk, de werkelijke theoretici. Het zijn ‘niet-complottheoretici’.

Degenen die de wereld van macht en geld werkelijk onderzoeken, en die wel rekening houden met de praktijk, zijn daarmee geen theoretici, maar kenners: ‘complotkenners’.

Bron : pieterstuurman.blogspot.be

Gebeurt er "iets" tussen 23 september en 31 oktober ?

Het internet is al een tijd vergeven van berichten over een mogelijke grote gebeurtenis, een of andere calamiteit of crisis, die einde september of begin oktober in de Verenigde Staten zou plaatsvinden.   
Astrologen, numerologen en complotdenkers van allerlei slag hebben er een flinke kluif aan. Vermits ik zelf nogal wat ervaring heb met alternatieve invalshoeken, wens ik dit thema niet uit de weg te gaan.  Het probleem is natuurlijk dat er op de elektronische snelweg bijzonder veel wordt gepubliceerd en dat er, zonder factchecking, veel voor waarheid wordt aangenomen.  

Het is ook een merkwaardig massapsychologisch gegeven dat, als een grote groep mensen zich aan een bepaalde toekomstige gebeurtenis verwacht, er veelal gewoon niets gebeurt. Een klassiek voorbeeld daarvan is als de media en een keur aan financiële specialisten een beurscrash voorspellen.  Het verleden bewijst echter dat een beurspaniek zich dikwijls geheel onverwacht manifesteert, als een hartaanval.  En dat slechts weinigen het gevaar zien aankomen.

Ziehier een selectie van voorspellende artikels voor de komende dagen en weken :

De shemitah : een bijbelse waarschuwing en voorspelling

Shemitah of niet, deze maand vergaat de wereld

7 belangrijke gebeurtenissen die tegen het eind van september gaan gebeuren

Dit bericht kan uw gemoedsrust bedreigen

33 dingen die in de maand september staan te gebeuren

De bijzondere eclipsen van september 2015

The frequency shift into september 2015

Gerald Celente is predicting that a stock market crash will happen by the end of 2015

September 23 & September 24, 2015

Debt, Debt & more Debt 2015.75

The global economy is unwinding and the central banks are losing control

Speculeren is dobbelen met de dood

"Speculatie is alleen maar een woord.  Het betekent dat geld wordt gemaakt via manipulaties.  In plaats via het leveren van goederen en diensten."                  
                                                                                                                                                   Henry Ford


Speculatie creëert inderdaad niet de minste reële waarde.  Adam Smith, vader van de moderne economie en auteur van het standaardwerk "The Wealth of Nations", was een uitgesproken tegenstander van mensen die op korte termijn veel geld willen verdienen met risicovolle speculatie zonder regelgeving, omdat hij vreesde dat dit type speculant grote crisissen kan uitlokken.

Uit de recente en minder recente geschiedenis is inderdaad gebleken dat zelfs specialisten van belangrijke financiële bedrijven de bal ernstig kunnen misslaan.  Met potentieel systeemkritische gevolgen.  Zo ging in 1998 het bekende hefboomfonds Long-Term Capital Management (LTCM) met veel rumoer bankroet. En dat ondanks de aanwezigheid van twee Nobelprijswinnaars die moesten waken over de goede gang van zaken.  Door de grote hoeveelheid openstaande derivatencontracten tussen de verschillende partijen vreesde men destijds terecht voor een fatale kettingreactie in de financiële wereld.  
Andere bekende speculatie-ongelukken zijn de Tulpenmanie van 1634 tot 1637, de Mississippibubbel tussen 1718 en 1720, de beurskrach van 1929, de internethype uit de jaren negentig en de kredietcrisis van 2008-2009 die ons overigens helemaal op het randje van een ware globale meltdown heeft gebracht. 

Voor de kleine speculant (let u maar eens op al die internetreclame waarbij men uitgenodigd wordt om actief te worden als 'daytrader') die ook eens een rondje wil meedraaien op de financiële markten geldt : winnen kan men, verliezen móét men.
De werking van het financiële systeem bevoordeelt namelijk in essentie de grote spelers : megabanken, hefboomfondsen, multinationals, pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen enz.  Zij zitten aan de knoppen, vormen kartels en beschikken over insiderinformatie.  Denkt u maar eens aan de talloze fraudezaken en manipulaties die het jongste decennium aan het licht zijn gekomen. Achteraf blijkt dan dat die schuldige instellingen zich vlot kunnen vrijkopen van gerechtelijke gevolgen mits betaling van een fractie van hun ultrawinsten.  De casino-uitbater en z'n medeplichtige acolieten winnen klaarblijkelijk altijd ...

Vandaag hebben we een opiniestuk geselecteerd waarin de uiterst negatieve gevolgen van de wereldwijde speculatiedrift van grote instellingen voor de gewone burger in de derde wereld én bij ons helder worden uiteengezet.   De auteur pleit in deze ook voor de afbouw van fiscale belastingparadijzen, een vermogensbelasting en het stopzetten van privatiseringen van openbare nutsfuncties.  Want speculanten ontzien noch mens noch milieu.

Echter, het huidige monster van deflatoire SCHULDENDEFLATIE, dat in de toekomst nog vreselijker vormen zal aannemen, zal uiteindelijke alle speculanten verslinden.

&&&

Speculatie is immoreel  - tijd voor de Tobin- of Robintaks (26/5/2010)

Dat er dagelijks ook flink gespeculeerd wordt op energie hebben de vissers ondervonden als ze hun dieselfactuur in de bus kregen.  Speculatie kan dodelijk zijn, niet alleen voor economische sectoren, maar ook voor mensen.

Elke dag flitst er ongeveer 4000 miljard euro elektronisch de wereld rond via de beurzen.  95% van dat flitskapitaal heeft te maken met onproductieve speculatie.  Kopen en direct opnieuw verkopen om hoge winsten te scoren. Winsten die in de zakken van enkelen verdwijnen.

Onzichtbare speculanten in Londen, Brussel, Tokyo, Frankfurt en Wall Street spelen elke dag met het leven van mensen, vooral vrouwen en kinderen, overal ter wereld.  Recente crisissen hebben in enkele maanden tijd miljoenen jobs vernietigd en de armoede en onveiligheid verhoogd.  Door de verminderde inkomens werden in Thailand bvb. 100.000 kinderen van school gehaald. Vrouwen werden het eerst en het meest ontslagen.  Bij gezinnen waar ook de man op straat belandde, werd een grote toename vastgesteld van geweld binnen het gezin op vrouwen.  
Op het einde van het liedje zijn het altijd de zwaksten die de rekening betalen. De markt betaalt nooit voor de eigen (wan)daden.  Het wordt tijd om de rekening te laten vereffenen door de daders zelf : in de eerste plaats de speculanten.

Misschien denkt u dat de negatieve gevolgen van de wereldwijde speculatiedrift van multinationals, banken, pensioenfondsen en verzekeringsmaatschappijen alleen voor de derde wereld zijn?  In een mondiale economie is alles mondiaal. Ook bij ons komen sociale verworvenheden in een neerwaartse spiraal terecht : arbeid wordt zo goedkoop (flexibel) mogelijk gemaakt, werklozen worden meer bestreden dan de werkloosheid, belangrijke functies van de publieke gemeenschap worden verkwanseld aan de privé, de werkdruk wordt verhoogd, de zorg wordt afgebouwd, medicijnen en hospitalisatie worden alsmaar duurder, de meeste pensioentjes zijn veel te klein.  
De bedrijven en banken maken steeds hogere winsten terwijl gezondheidszorg en onderwijs schreeuwen om geld.  De achteruitgang van de meerderheid is de rijkdom van de elites.

James Tobin, een Amerikaanse econoom die ooit de Nobelprijs won, lanceerde in 1972 een taks op wisseltransacties.  Het gaat om de heffing van een kleine belasting telkens een buitenlandse munt wordt omgewisseld. Die kleine taks zou vooral de grote speculanten ontmoedigen.  Daardoor kunnen de financiële markten kalmeren en zouden landen en volkeren minder de machteloze speelbal kunnen worden van de grote poenpakkers.

De Tobintaks is ook een Robintaks.  De Robin van... jawel Robin Hood!  De Robin die neemt van de rijken om aan de armen te kunnen schenken.  Of beter: de Tobintaks neemt eigenlijk een beetje terug van de rijken wat ze eerder al gestolen hadden bij de armen.  Een heffing van 0,1% zou op dit ogenblik elk jaar 150 miljard euro opbrengen.  Die miljarden steken we in een sociale pot waardoor we de grootste noden kunnen lenigen op wereldvlak: voeding, onderwijs, gezondheidszorg, de dodelijkste ziektes de wereld uithelpen, iedereen toegang verschaffen tot proper water.  De Tobintaks is ook een rechtvaardige belasting: de belasting op kapitaal wordt eindelijk verhoogd terwijl de meeste regeringen hun inkomsten vooral halen uit belastingen op arbeid.  De heffing van een Tobintaks verhoogt dus de sociale gelijkheid.

Maar dat niet alleen! We moeten ook de vluchtwegen versperren naar de fiscale belastingparadijzen, anders zijn de vogels gaan vliegen.  En uiteindelijk eens werk maken van een belasting op vermogens. De hoge vermogens mogen eens hun steentje bijdragen aan de samenleving.  We moeten ook alert blijven tegenover verdere privatiseringen en goed uitkijken dat onze sociale zekerheid of onze pensioenfondsen niet geprivatiseerd worden.  En de post en het openbaar vervoer. En water en energie.  

We moeten beletten dat de toekomst van onze kinderen in private handen terechtkomt.  Want dan komt de toekomst van onze kinderen in handen van de speculanten: zij ontzien noch de mens noch milieu. Indien we de toekomst van onze planeet overlaten aan het winstprincipe is er geen toekomst meer.  En laten we ook de zwaksten niet vergeten en hun kinderen ook een toekomst bieden?  Over deze kwesties wordt niet onderhandeld of afgeboden.  

Het is dringend tijd om een einde te maken aan het dobbelen met de dood.  We moeten speculanten niet alleen de rekening presenteren voor hun immorele spelletjes, we moeten uiteindelijk het speculeren stoppen.  Bevolkingen mogen niet de speelbal blijven van de winsthonger van deze mondiale heersers.  Laat ons de toekomst in eigen handen nemen.  Help de wereld rechtvaardiger maken.


Bron : Speculatie is immoreel - tijd voor de Tobin- of Robintaks

Robert Mundell, cynische bedenker van de euro en van de austeriteit

Uit lange gesprekken met Robert Mundell leerde Greg Palast, Amerikaans econoom en bekend onderzoeksjournalist, dat austeriteit van bij de start van de euro structureel ingebakken zat.

Mundell is een Canadese hoogleraar die in 1999 de Nobelprijs voor Economie kreeg voor zijn werk rond monetaire dynamiek en als ontwerper van het concept "optimale muntzone". 
Niet alleen wordt hij beschouwd als de vader van de euro, hij is eveneens architect van de zogenaamde Reaganomics, een neo-liberaal economisch beleid dat uitgaat van doorgedreven vrijemarktprincipes.  Politiek econoom Jude Wanniki schreef ooit in de Wall Street Journal dat "Ronald Reagan nooit president zou zijn geworden zonder de invloed van Mundell".
Critici bestempelen dit beleid als "trickle-down economics" waarbij de economische voordelen die de grootste verdieners opstrijken zullen doorsijpelen naar de rest van de samenleving.  In de praktijk blijkt evenwel dat deze moderne visie van "laissez-faire" vooral het grootkapitaal (multinationale banken en - ondernemingen) ten goede komt.

De euro zou vooral effect sorteren bij het uitbreken van crisissen, zo vertelde Mundell aan Palast.  Volgens de Nobelprijswinnaar is de Europese eenheidsmunt hét middel waarmee congressen en parlementen elke controle over hun monetaire en fiscale politiek kan worden ontnomen.
Mundell : "De euro zorgt er voor dat de monetaire politiek uit de greep van politici blijft. [En] zonder fiscale politiek bestaat de enige mogelijkheid van overheden om jobs te behouden erin om de regels betreffende het zakendoen af te bouwen." Hij dacht hierbij aan het versoepelen van arbeidswetten en milieureglementering en het verlagen van belastingen. In zijn visie wordt de klassieke democratische besluitvorming dus simpelweg aan de kant geschoven.

Volgens de professor ligt de euro helemaal in de lijn van Reaganomics. "Monetaire discipline dwingt politici eveneens tot fiscale discipline."  En als er crisissen ontstaan, kunnen economisch ontwapende landen (want geen controle meer over munt, begroting of fiscaliteit) niets anders doen dan het overboord gooien van overheidsregels, het op grote schaal privatiseren van staatsindustrieën en het drastisch verlagen van belastingen.  
Het is precies deze austeriteitspolitiek die we zien gebeuren in Griekenland en andere Zuid-Europese landen. Maar ook in de noordelijke landen van de eurozone gaat het meer en meer deze richting uit.

Voor Greg Palast staat het vast  : "De invoering van de euro had slechts een echt doel : een einde maken aan de Europese welvaartsstaat."


Bronnen :
http://www.gregpalast.com/the-euro-is-a-big-success-no-kidding/
http://www.gregpalast.com/greeced-we-voted-no-to-slavery-but-yes-to-our-chains/