Europa heeft energiecrisis vooral aan zichzelf te wijten

Het laatste decennium hebben de Europese beleidsbepalers bij het uitstippelen van hun energiepolitiek verschillende inschattingsfouten gemaakt. De oorlog in Oekraïne en de sancties tegen Rusland leggen deze imperfecties nu ongenadig bloot.

Kortetermijndenken                                                  
Geïnspireerd door een extreem liberaal economisch dogmatisme heeft de Europese Commissie de belangrijkste Europese energiebedrijven gedwongen om hun langetermijnaankopen van olie en gas te beperken ten voordele van kortetermijnaankopen.  De olie- en gasindustrie vergt echter enorme investeringen en uitsluitend aankopen op lange termijn kunnen de rendabiliteit van een exploitatieveld garanderen. Het is moeilijk te begrijpen hoe Europa deze basisregel over het hoofd heeft gezien.

Met name China en India hebben de kans aangegrepen om voor zichzelf gas en olie voor de komende decennia te reserveren. Zo heeft Iran met China een 20-jarige overeenkomst gesloten ten belope van 400 miljard dollar. Terwijl slechts 6 landen 70% van het aanwezige gas in de wereld ontginnen, hebben Qatar en Iran het grootste deel van hun gas aan Azië verkocht. Het gros van hetgeen te koop was, is al verkocht.

In 2018 kreeg QatarEnergy van Brussel een antitrustklacht aan z'n been na hun 20-jarig contractvoorstel om vloeibaar gas aan Europa te leveren. De oorlog in Oekraïne zorgt er nu voor dat de euro-ambtenaren hun strategische misstap inzagen. Die klacht werd recent ingetrokken. Europa zal allicht het weinige overblijvende Qatarese gas via langetermijnafspraken kunnen kopen. Brussel heeft inderdaad toch enig licht gezien en kondigde onlangs de oprichting aan van een aankoophub om zijn gasbestellingen te bundelen.

Ook de elektriciteitscrisis is eigen creatie 

Wie is er niet geschrokken van de gestegen prijzen? De huidige stijgingen worden trouwens ook sterk beïnvloed door de gasprijs en de prijs voor een ton CO2. Aanvankelijk was de te ver doorgevoerde liberalisering van de elektriciteitsmarkt bedoeld om nieuwe spelers toe te laten en zo het prijskaartje voor de consument te verlagen. Toen de lucht nog blauw was, heeft deze mooiweerstrategie wonderen verricht. Vele bedrijven konden zo meeliften met de institutionele energieleveranciers die in eerste instantie wel moesten zwoegen om aan alle voorschriften te voldoen. 

Maar zodra de eerste storm opstak, ging het goed mis. In Engeland, de kampioen van het liberalisme, zijn er nog nooit zoveel energiebedrijven failliet gegaan en de prijzen zijn er geëxplodeerd. Duitsland is dezelfde onzalige weg opgegaan. EDF, een groot Frans energieconcern, heeft miljarden euro's aan extra verliezen geleden om aan de Europese normen te voldoen. 

De Europese Commissie zal nu wel een hervorming van de elektriciteitsmarkt onderzoeken. Commissievoorzitter Ursula von der Leyen stelt nu de invoering van prijsplafonds voor om te voorkomen dat regeringen in een subsidiewedloop terechtkomen die nationale ondernemingen bevoordeelt en schulden doet oplopen. 

Kwetsbaar Europa heeft geen geostrategie 

Toegang hebben tot goedkope, zekere en vlot beschikbare energie is voor elk land en haar economie van levensbelang. 

               
De grote fout van Brussel was om fossiele brandstoffen te beschouwen als onuitputtelijke grondstoffen. Maar olie, gas en steenkool zijn niet onbeperkt aanwezig en de geschiedenis bewijst het grote geostrategische belang van fossiel kapitaal. 

Europa wil tegen eind 2022 haar afhankelijkheid van Russisch gas met twee derde terugschroeven. NAVO-partner Amerika heeft aangeboden om het oude continent tussen nu en 2030 - tegen dan wil de EU volledig verlost zijn van Russisch gas - met stratosferische leveringen te bevoorraden. Niet alleen is dit Amerikaanse gas heel vervuilend (uit schalie en vervoerd met zwaar verontreinigend zeetransport), het is ook een pak duurder. Bovendien lijkt het erop dat het merendeel van de Amerikaanse schaliegasvoorraden aan het afnemen is (lees hier en hier). Wie gelooft er dat de Verenigde Staten bij een mogelijke gaskrimp de voorkeur zal geven aan het oude Europa boven zijn eigenste thuismarkt? 

Europa's toegang tot energie is niet langer gebaseerd op haar historische status of haar financieel-economische macht. De Europese beleidsbepalers zullen in toenemende mate allianties moeten sluiten met grondstofrijke partners. De geopolitieke aanpak van China kan - liefst met het achterwege laten van imperialistische uitwassen - dienen als model.

Bron: visualcapitalist.com

    
Bovenstaande afbeelding geeft uitstekend weer hoe groot de Europese afhankelijkheid van Russische energie wel is.

De visie van Russische experts (bron)
Stanislav Mitrakhovich, vooraanstaand expert bij het Russisch Nationaal Energie Veiligheidsfonds (FNEB): "De hoeveelheden olie die Rusland aan de Europese Unie levert, kunnen niet snel worden vervangen. Zeker gezien het feit dat de OPEC-landen de productie niet sneller willen verhogen dan de eerder afgesproken plannen. En als Russische olie en gas niet onmiddellijk worden vervangen door het invoeren van een verbod, dan zal dit een stijging van de benzine- en dieselkosten betekenen, een stijging ook van de transportkosten. De kosten van alle goederen zullen vermeerderen, de werkloosheid zal toenemen en uiteindelijk kan dit de publieke onvrede in Europa serieus doen aanwakkeren."

Igor Joesjkov, vooraanstaand analist bij het FNEB: "Het grootste probleem voor het Westen is de afhankelijkheid van Russisch gas. Omdat hier de uitwisseling van afzetmarkten - net als bij olie en steenkool - niet kan plaatsvinden." 

Zowel voor de industrie (chemie, metallurgie, machinebouw) als voor gezinnen kondigen zich problemen aan. Joesjkov: "Het zoeken naar alternatieve gasleveranciers zal jaren duren, Europa kan hier en nu niet zonder Russisch gas. Dit zal leiden tot een radicale verslechtering van de levensstandaard in de regio. Bedrijven zullen stoppen, er zullen zich onderbrekingen in de stroomvoorziening voordoen. Hoe het volgende stookseizoen te overleven, wordt een enorm probleem. Men zal de gastoevoer naar industriële bedrijven moeten uitschakelen en alleen de bevolking en sociale instellingen zullen van verwarming genieten. In appartementen zal er geen 20 graden Celsius zijn, maar zoiets als 10 à 15 graden."

&&&

Samen met een gebrek aan geostrategische intelligentie omhelsden de Europese beleidsmakers een kortzichtig neoliberaal geïnspireerd kortetermijndenken. Europa heeft een belangrijk deel van zijn energiestrategie gebouwd op een verkeerd beeld van zichzelf als kopersmarkt, waarvoor energieleveranciers dan moeten vechten. 

De Europese Unie maakte zich afhankelijk van de goedkope Russische energie en zal daarvoor een hoge prijs betalen.

Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Bij voorbaat dank !

Europese energieonafhankelijkheid is vandaag onmogelijk

Met de huidige aanpak zal Europa niet tot een competitieve energietransitie komen. Europa is niet afhankelijk van Russisch gas vanwege een toevalligheid, maar door een aaneenschakeling van verkeerde beleidsmaatregelen. Met name het afwijzen van kernenergie in Duitsland, het verbod op de exploitatie van aardgasvoorraden in de Europese Unie en het installeren van een grote hoeveelheid dure hernieuwbare energie zonder betrouwbare back-up.

Bron: visualcapitalist.com
Deze tabel toont de grote Europese afhankelijkheid aan van Russische energie

Hernieuwbare energiebronnen verminderen de afhankelijkheid van Russisch aardgas niet. Zonne- en windenergie zijn noodzakelijk, maar zijn ook onregelmatig en kostelijk. Voor een continue energievoorziening hebben zij de onontbeerlijke ondersteuning nodig van kernenergie, waterkracht en aardgas. En die afhankelijkheid neemt vooral toe in periodes van weinig wind en weinig zon, net wanneer energieprijzen pieken.

Het staat vast dat zonne-energie twaalf uur per dag niet beschikbaar is. De wind waait soms wel en soms niet. Beide zijn afhankelijk van het weer, waar de mens geen vat op heeft. Ze zijn op hun best complementair met de klassieke energievormen.

Batterijen zijn ook geen optie. Het is onmogelijk om een netwerk van enorme batterijen op industriële schaal te bouwen: de kosten zouden de pan uit swingen en de afhankelijkheid van China om ze te bouwen (lithium enz.) zou nog een groter probleem zijn. Volgens een artikel in MIT Technology Review zou een Europees accu-opslagsysteem meer dan 2.300 miljard euro kosten. Veel duurder dus dan elk ander alternatief. Alleen al de extra kosten voor een batterijgrit plus het distributie- en transmissienetwerk zouden de rekeningen van de huishoudens nog verder doen stijgen.

De inflatie in Europa was al uit de hand gelopen voor de invasie van Oekraïne. In Spanje bedroeg de CPI (consumptieprijsindex) 7,6%, in Portugal 4,2% en in Duitsland 5,1%. De CPI voor de eurozone bedroeg 5,8%.

Als we kijken naar de gevolgen van de inval in Oekraïne voor energieprijzen en energievoorziening, mogen we de volgende kwesties niet vergeten:

- Europa bevond zich in 2020 en 2021 al in een energiecrisis. De kosten van CO2-vergunningen rezen de pan uit en de groothandelsprijzen voor elektriciteit bereikten in december 2021 recordhoogten.

- Europa is niet gewoon maar "afhankelijk van Russisch gas". Die afhankelijkheid is wederzijds. Rusland heeft de Europese inkomsten nodig om te exporteren, en Europa heeft geen goedkopere uitwijkmogelijkheid. Laten we niet vergeten dat Russisch gas veel goedkoper is dan welk ander realistisch alternatief ook. De langetermijncontracten met Gazprom worden afgesloten tegen prijzen die tot 10 keer lager kunnen liggen dan sommige van de huidige alternatieven. De 150 bcm (150 miljard kubieke meter) die Europa uit Rusland importeert, kan worden vervangen door vloeibaar aardgas uit Noorwegen en de Noordzee, de Verenigde Staten, Algerije, Qatar of Israël, maar de factuur zal hoger uitvallen.

- De enige mogelijkheid om onafhankelijker te worden van Russische energie, is aantonen dat de Europese landen over gediversifieerde en goedkope bevoorradingsbronnen beschikken. Als Rusland merkt dat Europese regeringen kernenergie wraken, de ontwikkeling van eigen gasreserves verbieden, ingrijpen in de import en enorme belastingen invoeren zoals de kosten van CO2, dan weten de Russische autoriteiten dat er geen concurrerend alternatief is, en dat de Europese industrie en consumenten zullen instorten door de stijgende energiekosten.

- De Europese regeringen dienen hun funeste beleid te herzien. Ons continent werd deze winter namelijk gered door aardgas uit de Verenigde Staten dat geproduceerd is met een technologie, fracking, die in Europa verboden is. Europa wil goedkope en overvloedige energie, maar politici demoniseren kernenergie, gas en olie. Alle ingrepen door Europese politici brengen hogere kosten met zich mee voor de consumenten die het al geruime tijd lastig hebben.

- Aardgas is goedkoop en in overvloed aanwezig. Het kan niet worden vervangen door hernieuwbare energiebronnen die variabel, wisselvallig en onvoorspelbaar zijn. Het voorbeeld van Duitsland spreekt voor zich. Na massaal te hebben geïnvesteerd in hernieuwbare energie, waarbij de consumentenfactuur verdubbelde, is het vandaag voor haar energievoorziening nog méér afhankelijk van bruinkool en Russisch gas. Na een slordige 185 miljard euro aan subsidies en diverse kosten te hebben gespendeerd, heeft Duitsland zelfs kolencentrales moeten reactiveren!

- Hernieuwbare energie is belangrijk, maar is geen volwaardig alternatief en staat nog in de kinderschoenen. Tot die op eigen benen kan staan, blijft aardgas als back-up noodzakelijk. Laten we niet vergeten dat de massale installatie van groene energie enorme netwerkkosten met zich meebrengt. Volgens onze ramingen dienen de vaste netwerkkosten te worden vermenigvuldigd met 138 miljard euro om de distributie- en transmissienetwerken te versterken.

- Alle "magische" alternatieven die de overheden ons verkopen, hebben als gevolg dat we niet langer afhankelijk zullen zijn van Rusland, maar afhankelijk zullen worden van China. Waar gaan we anders het silicium, aluminium, zeldzame aardmetalen, koper, lithium, enz. vandaan halen die nodig zijn voor die enorme magische investeringen?

- Met het demoniseren van kernenergie heeft Europa haar eieren in de mand van dure en volatiele alternatieven gelegd. Bij de energietransitie moet rekening worden gehouden met het belang van voorzieningszekerheid en concurrentievermogen. We hebben alle technologieën nodig, en dit zonder enige ideologische vooringenomenheid. We hebben zonne-energie, windenergie, aardgas, waterkracht, olie en kernenergie nodig. Want anders zullen we van crisis naar crisis strompelen en voortdurend méér moeten betalen.

- Het is absurd om tijdens een uitzonderlijke crisis de verborgen belastingregeling voor CO2-uitstoot in stand te houden. Regeringen moeten deze inkomsten gebruiken om de factuur van de burgers te verlagen.

- Invoerbelastingen op olieproducten of aardgas raken de producenten niet , maar zijn uiteindelijk voor rekening van de Europese consumenten. Wie gelooft dat de aangekondigde belastingen zullen worden betaald door Qatar, Nigeria of Brazilië, ontbeert economisch inzicht.

- Een echte energietransitie moet competitief, betrouwbaar en goedkoop zijn en mag geen instrument worden om belastingen te innen en te plunderen. Moet alle technologieën in overweging nemen. Graag meer industrie en minder politiek. Graag meer concurrentie en minder ideologie.

Vertaald en bewerkt van : DLacalle.com 

Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Bij voorbaat dank !

Oorlog legt mankementen van neoliberalisme bloot

Veertig jaar van vergissingen. Al jaren ben ik van mening dat het neoliberalisme, onterecht herleid tot "de markt te beschouwen als een doel dat alle middelen heiligt", tot een maatschappelijke ontsporing heeft geleid. 

De algemeen aanvaarde interpretatie van het neoliberalisme is namelijk onverenigbaar met de instandhouding van goed doordachte welvaartsstaten. Ik heb verschillende boeken over dit onderwerp geschreven nadat ik - als kleinzoon van een Amerikaanse grootmoeder en als student verblind door mijn studies in de Verenigde Staten - zelf het slachtoffer van optisch bedrog was geworden.

Want de markteconomie is een momentopname van uitwisselingen die tot geheugenverlies leidt. Zelfs de grondlegger van het liberalisme, Adam Smith, heeft duidelijk gewezen op de rol van de overheid en haar bevoegdheid om de som van de individuele belangen af te zetten tegen het algemene welzijn.

Vandaag in Europa confronteert de oorlog tussen Rusland en Oekraïne ons met een hele reeks beoordelingsfouten :

• de primaire rol van overheden om te voorzien in basisbehoeften werd afgebouwd
• de energie- en voedselvoorziening werd verwaarloosd
• de onderlinge afhankelijkheid op handelsgebied werd verkeerd ingeschat
• de globalisering bleek kwetsbaarder dan gedacht
• als achteroverleunende renteniers hebben we de mondialisering beschouwd als een verderzetting van het koloniale tijdperk
• onze defensie werd hoofdzakelijk toevertrouwd aan een Amerikaanse bondgenoot die nog slechts de schaduw is van zichzelf

Vertaald, bewerkt en overgenomen van Bruno Colmant, Linkedin

Hoe stijgende rentetarieven een wereldwijde schuldencrisis kunnen verergeren

Ontwikkelingslanden hebben het sowieso al moeilijk om hun schulden af te betalen; hogere rentetarieven kunnen hen nog meer in de problemen brengen. Dat blijkt uit een studie van een Britse NGO. Er gaan stemmen op om de schuld te verlichten of kwijt te schelden.

Het Amerikaanse Federal Open Market Committee komt deze week bijeen om een draaiboek te maken voor de verstrakking van het monetaire beleid. De Fed, de Amerikaanse centrale bank, heeft al aangegeven dat zij de rente dit jaar zal verhogen. Maar het valt nog te bezien wanneer de eerste renteverhoging zal plaatsvinden en hoeveel verhogingen er in totaal zullen komen.

De markt verwacht er drie of vier. De Britse centrale bank heeft de rente al verhoogd van 0,20 tot 0,25%, terwijl de ECB nog geen duidelijke uitspraak heeft gedaan over het al dan niet verhogen van de rente. Renteverhogingen worden standaard gezien als een rem op de inflatie.

Maar het verhogen van de rente heeft een groot nadeel: geld lenen zal duurder worden. De rentetarieven zijn momenteel historisch laag ten gevolge van de pandemie: zo kunnen actoren hun reserves bijna gratis aanvullen en kan de economie weer op gang komen. Een Britse NGO, de Jubilee Debt Campaign, analyseerde de gevolgen van een verhoging van de rentevoeten door de grote centrale banken voor de opkomende economieën.

In de studie stipt de organisatie aan dat de schuldaflossingen voor ontwikkelingslanden tussen 2010 en 2021 met 120% zijn gestegen. Ze staan nu op hun hoogste niveau sinds 2001. Het gemiddelde aandeel van de overheidsinkomsten dat wordt gebruikt om schulden aan andere landen te betalen, is ook gestegen: van 6,8% in 2010 tot 14,3% in 2021. Vooral in 2020 zijn de betalingen sterk gestegen. De studie, geciteerd door CNBC, komt vervolgens tot de bevinding dat deze toename van de betalingen het herstel van de economie vertraagt. Verwacht wordt dat een renteverhoging door de Fed of andere grote centrale banken het probleem nog zal verergeren.

IMF en Xi Jinping: zelfde mening toegedaan 

Die vrees wordt niet alleen door deze NGO gedeeld. Bij het IMF heeft directeur Kristalina Georgieva opgeworpen dat hogere rentetarieven een "koude douche" zouden kunnen zijn voor het toch al zwakke economische herstel van sommige landen. Landen zouden meer moeten betalen om hun duurdere dollarobligaties te kunnen blijven betalen. "Als de grote economieën hun monetair beleid zouden afremmen of omgooien, zouden er ernstige negatieve overloopeffecten zijn", waarschuwde ook de Chinese president Xi Jinping in Davos. "Zij zouden een uitdaging vormen voor de mondiale economische en financiële stabiliteit, en de ontwikkelingslanden zouden de zwaarste klappen krijgen."

54 landen in schuldencrisis    

In de studie staat verder dat 54 landen momenteel met een schuldencrisis te kampen hebben. Dat betekent dat de schuldenlast zo groot is dat de regeringen moeite hebben om de economische en sociale rechten van de burgers in stand te houden. Zij voegt eraan toe dat 14 landen op de rand staan van een openbare én particuliere schuldencrisis. 22 landen staan op het punt hun particuliere sector in een schuldencrisis te zien afglijden, en 21 landen staan op het punt in een staatsschuldencrisis terecht te komen.

Het Joint Data Center analyseert tevens de bronnen van de schulden: van alle schulden van de landen met een laag of gemiddeld inkomen is 47% afkomstig van particuliere kredietverleners, 27% van multilaterale instellingen, 14% van andere regeringen en 12% van China (dat via speciale constructies nog meer leningen aanbiedt dan landen op grond van internationale verdragen kunnen accumuleren).

Schulden kwijtschelden?  

Ook David Malpass, president van de Wereldbank, deelde de bezorgdheid over de te hoge schuldenlast in de ontwikkelingslanden en riep op tot schuldverlichting. In 2020 is een speciaal G20-kader gecreëerd om landen te helpen die insolvent dreigen te worden. Van alle landen die zich hebben gemeld, is echter nog geen een de schuld kwijtgescholden. Ook AFRODAD, het Afrikaanse forum en netwerk voor ontwikkeling en schuldenlast, waarschuwt al lang dat veel landen op de rand van de financiële afgrond staan. In november 2021 werd Zambia het eerste land sinds het begin van de pandemie dat zijn verplichtingen niet nakwam. De organisatie roept op tot "schuldverlichting voor iedereen" en algehele kwijtschelding van schulden".

De Jubilee Debt Campaign deelt deze eisen en voegt eraan toe dat deze landen door hun schuldencrisis niet langer de middelen hebben om iets te doen aan de opwarming van de aarde of de coronapandemie. 

Schulden kwijtschelden is echter niet altijd zo eenvoudig als het lijkt, en kan niet worden gezien als een pasklare oplossing. Veel ontwikkelingslanden zijn vergeven van corruptie; geld van de overheid en schulden in naam van het land verdwijnen naar particuliere rekeningen in plaats van in de economie te worden geïnjecteerd. Een schuldherziening zou ook een aanpassing van de economische basistheorie behelzen, opperen de tegenstanders.

Bron : business.am

De kwetsbare onderlinge afhankelijkheid van energie en kapitaal

Energiestromen zijn afhankelijk van een gezond financieel systeem. Datzelfde financiële stelsel kan evenwel maar bestaan als er voldoende energie beschikbaar is voor de economie.

150 à 160 jaar geleden was er behoefte aan een nieuw financieel systeem: 

1) Om de enorme hoeveelheid kapitaal, die nodig was om fossiele brandstoffen (olie, gas, steenkool) te exploiteren, te concentreren en de juiste bestemming te geven.

2) Om de exponentiële economische groei te financieren die deze energiebronnen mogelijk maakten. 

Bron : Peakoilbarrel.com

Die onderlinge afhankelijkheid kan echter ook negatief uitpakken, zoals blijkt uit bovenstaand beeld. 

Verminderde energiestromen veroorzaken een economische terugval en bijhorende financiële verliezen. Minder investeringen verstoren de bevoorradingsketens (het wereldwijde transport is gebaseerd op olie) en leiden tot een sociaaleconomische ontwrichting.

Kern van de zaak is dat de mondiale economie niet kan zonder grote hoeveelheden fossiele brandstoffen en dat veel kapitaal nodig is om de energie-industrie te financieren.

In vorige artikels hebben we echter vastgesteld dat er beslist grote problemen zijn met zowel energie (olie!) als kapitaal (lees hier, hier, hier en hier).

Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Bij voorbaat dank !

 

Derivaten zijn de achilleshiel van het financiële systeem

Een belangrijk verschil tussen de bedrijfswereld en de financiële wereld is de mate van onderlinge afhankelijkheid tussen de verschillende spelers. 

Laten we dit illustreren aan de hand van een hypothetisch scenario en veronderstellen dat op dezelfde dag in Duitsland autobouwer Volkswagen (663.000 werknemers, activa ter waarde van 223 miljard euro), elektronicaconglomeraat Siemens (293.000 werknemers, activa ter waarde van 103 miljard euro) en luchtvaartmaatschappij Lufthansa (110.000 werknemers, activa ter waarde van 32 miljard euro) failliet gaan. 
Dit betekent dat op dezelfde dag iets meer dan 1 miljoen mensen hun baan zouden verliezen en 358 miljard euro aan activa in rook zouden opgaan. Een ongekende economische - en sociale catastrofe in Duitsland met waarschijnlijk een sterke impact in andere Europese landen maar een veel gematigder impact in de rest van de wereld.

Ter vergelijking : als een Duitse systeembank zoals Deutsche Bank (85.000 werknemers, 1.325 miljard euro aan activa) zou omvallen, zou het financiële systeem in elk land ter wereld volledig verlamd raken. 

Hoe kan het faillissement van een systeembank in één land zulke gevolgen hebben? Dat heeft te maken met het zogenaamde 'schaduwbankensysteem', waarvan derivaten een onderdeel zijn. 

Wat is een derivaat ?
Laten we beginnen met op de eenvoudigst mogelijke manier uit te leggen wat een derivaat of afgeleid product feitelijk is. Een derivaat is een weddenschap tussen twee partijen. In het dagelijks leven sluiten wij soms weddenschappen af om te speculeren over de toekomst : "Ik wed met u voor 10 euro dat die en die voetbalploeg de volgende wedstrijd zal winnen".
Er bestaat echter ook een andere vorm van weddenschap : de verzekering. Degene die bijvoorbeeld zijn auto verzekert, sluit in zekere zin een weddenschap af met zijn verzekeringsmaatschappij. Het verzekeringsbedrijf wedt dat de bestuurder geen ongeluk zal krijgen en de bestuurder wedt het tegenovergestelde. Zolang de chauffeur geen ongeval heeft, wint de verzekeraar de weddenschap en de verzekeringspremie.

Voorbeeld van een derivatentransactie
In de financiële wereld is een derivaat een weddenschap tussen twee partijen, hetzij voor speculatieve doeleinden, hetzij als afdekking (verzekering). En zoals daarnet aangegeven is er bij dit soort transacties een verliezer die moet betalen en een winnaar die de inzet opstrijkt.
Stel dat een bank A met een bank B (of een fonds) wedt dat de dollar over 3 weken sterker zal worden ten opzichte van de euro. Beide banken zijn het erover eens dat de winnaar een bedrag van 1 miljoen euro in de wacht zal slepen. Maar in de wereld van de derivaten wordt het bedrag van de inzet gewoonlijk uitgedrukt als een % van een notioneel (theoretisch, fictief) bedrag. Banken A en B zouden dus bijvoorbeeld kunnen zeggen dat zij 1% van het notionele bedrag van 100 miljoen euro (dus 1 miljoen euro) inzetten.

In deze situatie zijn beide banken blootgesteld aan een verlies van 1 miljoen euro. Om dit risico te beperken, kan een bank ervoor kiezen een weddenschap met een andere bank af te sluiten. Zo zal bank A bijvoorbeeld 900.000 euro met bank C wedden dat de dollar binnen drie weken zal verzwakken ten opzichte van de euro. Het nettorisico (en de beloning) van bank A bedraagt dan slechts 100.000 euro. Stel nu dat drie weken later de dollar gezakt is tegenover de euro. Bank A verliest haar weddenschap/overeenkomst met bank B, maar wint van bank C. Zij zal de 900.000 euro die zij ontvangt van bank C doorstorten aan bank B én 100.000 euro toevoegen uit haar kaspositie.

Twee fundamentele inzichten
Dit is uiteraard een vrij eenvoudig voorbeeld, maar het illustreert twee zeer belangrijke zaken in de wereld van de afgeleide instrumenten : 

-  We dienen een onderscheid te maken tussen bruto (1.000.000 euro) en netto risico (100.000 euro).

-  De onderlinge afhankelijkheid is groot. Het wereldwijde bankennetwerk is als een spinnenweb, waarbij derivaten fungeren als lijm die banken samenbindt.

Wat als een partij in gebreke blijft ?

Wat gebeurt er als het "ondenkbare" gebeurt en bank C de 900.000 euro niet aan bank A kan betalen ?  In plaats van 100.000 euro te moeten betalen, zal Bank A dan het volledige bedrag van 1 miljoen euro moeten ophoesten. Aangezien zij dit niet had zien aankomen, heeft zij geen geld opzijgezet. En zal ze dus in allerijl activa moeten verkopen om de gevreesde wanbetaling ('default') te voorkomen. De financiële markten zullen verontrust worden door het in gebreke blijven van bank C. Bank A zal geconfronteerd worden met een uitgesproken verkopersmarkt, waardoor het zeer moeilijk zal zijn haar activa zonder verlies te verkopen. 

Dit eenvoudige voorbeeld illustreert het grootste risico in de wereld van de derivaten : het risico dat een tegenpartij niet meer aan haar verplichtingen kan voldoen en in gebreke blijft. In het besproken geval evolueert de bruto blootstelling naar een netto blootstelling !

Beschermingsmethodes

Hoe beschermt een bank zich tegen het risico dat een andere bank haar verplichtingen niet nakomt ? Meestal door het kopen van een verzekering tegen betalingsverzuim ('payment default insurance') uitgegeven door een verzekeringsbank. 

Een andere beschermingsmethode is de tegenpartij om een onderpand te vragen. Laten we terugkeren naar het eenvoudige voorbeeld van hierboven en ons voorstellen dat een week na het begin van de weddenschap de dollar begint te dalen tegenover de euro en bank A dus goed op weg is om de weddenschap te verliezen. Bank B kan bank A vragen een onderpand "op tafel te leggen" dat B in beslag kan nemen, ingeval A in gebreke zou blijven. Dit onderpand omvat contanten of waardepapieren (aandelen, obligaties). Het toegezegde bedrag is vaak veel lager dan de inzet van de speculatie.

Welke reële bedragen staan op het spel (december 2020) ?

Het totale nominale bedrag beloopt zo'n 582.000 miljard dollar (493.000 miljard euro). Dit geeft een idee van de omvang van de globale derivatenmarkt, maar zegt niets over de reële bedragen die op het spel staan. Die 582.000 miljard dollar komen overeen met de 100 miljoen euro in ons voorbeeld van hierboven.

Het brutorisico bedraagt 16.000 miljard dollar (dit komt overeen met de 1 miljoen euro van ons voorbeeld). Het nettorisico bedraagt 3400 miljard dollar (de 100.000 euro uit ons voorbeeld); het onderpand ter dekking van dit nettorisico bedraagt slechts een fractie van dit bedrag.

Bron : https://www.bis.org/publ/otc_hy2105.pdf 

Geconfronteerd met deze bedragen en wetende dat de wereld van de derivaten draait rond een dozijn megabanken, dringen er zich twee vragen op mocht een systeembank failliet gaan :

1) Kunnen er pijnlijke gevolgen zijn voor onze eigenste bank en ons spaargeld ?

2) In hoeverre zijn de centrale banken of overheden in staat om een dergelijk faillissement op te vangen ?

Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Bij voorbaat dank !

De winstmarge van het kapitalisme blijft wegzakken

De indicator die het best de gezondheidstoestand van de kapitalistische economie meet, is de winstevolutie van het ingezette kapitaal. Die winstgevendheid gaat reeds tientallen jaren achteruit. Twee fundamentele redenen zijn hiervoor verantwoordelijk : duurdere energie en een toename van de wereldschuld. De regeringen doen er echter alles aan om deze onaangename waarheden te camoufleren. 

Feitelijk bestaan er verschillende vormen van kapitaal : het productieve, het onproductieve, het speculatieve, het inefficiënte, het fictieve. Er is voldoende inkt gevloeid over de verdiensten, de excessen of de perversies van het kapitalisme. In dit stuk gaan we het eerder hebben over de dalende langetermijntrend van de rentabiliteit van kapitaal.

Zoals gezegd is de winstvoet de beste gids voor de "gezondheidstoestand" van een kapitalistische economie. Het niveau en de richting van de wereldwinstmarge kunnen de toekomst van investeringen en de wereldeconomie in belangrijke mate voorspellen. Vreemd genoeg is de informatie over dit winstpercentage niet beschikbaar. De nationale - en internationale boekhoudingen zijn niet ontworpen om deze essentiële indicator te vermelden. Regeringen proberen zelfs niet om dit te berekenen. Ze praten er niet over, het is een soort taboe. Ze hebben het wél over de begroting, het concurrentievermogen, de productiviteit, de arbeidsmarkt enz. 

Het onderzoek van Esteban Maito
Om de opbrengsten van het geïnvesteerde kapitaal enigszins te kunnen meten, moeten we beroep doen op onderzoekers die vele gegevens verzamelen, analyseren en presentabel maken. Een correcte maatstaf voor het winstniveau van het mondiale kapitaal moet de som zijn van al het contante en variabele kapitaal. Vervolgens dient men een schatting te maken van de volledige meerwaarde die dat kapitaal gerealiseerd heeft. Een veelomvattende opdracht die slechts door weinigen werd volbracht.

De Argentijnse econoom Esteban Maito is een van die zeldzame onderzoekers. Gebruikmakend van nationale statistieken heeft hij baanbrekend werk verricht met een methode waarbij hij de BBP (bruto binnenlands product) -gewogen nationale winstpercentages van 14 belangrijke landen meet. Voor sommige landen gaat hij terug tot het jaar 1870.

Bovenstaande grafiek van Maito bewijst de neerwaartse langetermijntendens van de gemiddelde winstgraad in de onderzochte economieën.

Duurdere energie vreet aan winst
De eerste en belangrijkste verklaring voor dit fenomeen houdt verband met energie. Energie IS de economie. De economische groei is zeer afhankelijk van energie die voor 90% afkomstig is van fossiele brandstoffen. En meer bepaald olie is de "meesterbrandstof" want zeer essentieel voor landbouw, mijnbouw, transport en voor de aanmaak van talloze producten. Olie is ook onontbeerlijk om olie te ontginnen. Zonder olie geen moderne economie.

Gedurende lange tijd was olie op grote schaal beschikbaar en goedkoop. Producenten spreken uiteraard eerst die bronnen aan die het meeste profijt opleveren : laaghangende appels laten zich nu eenmaal het vlotst plukken. Van de eenvoudige, karikaturale prospectiemethode - met een pikhouweel - uit de albums van Lucky Luke, zijn we moeten overschakelen naar steeds duurdere en geldverslindende technieken zoals diepteboringen, fracking en het ontginnen van teerzanden.

De efficiëntie van energie kan worden gemeten aan de hand van de zogenaamde EROEI (Energy return on Energy invested). EROEI meet de verhouding tussen de verkregen energie en de hoeveelheid energie die daarvoor nodig was. Hoewel er geen consensus bestaat over de berekeningswijze, valt niet te ontkennen dat de EROEI al decennia daalt en dat hernieuwbare energie geen reële oplossing biedt.

De meest toegankelijke energiebronnen zijn reeds aangeboord. Volgens verschillende waarnemers is de oliepiek reeds overschreden of zal die binnen korte tijd bereikt worden : lees hier, hier, hier en hier. De inventieve krachttoeren om moeilijk bereikbare bronnen leeg te halen vragen steeds meer energie, kapitaal en schuldfinanciering. Met verzwakkende winstniveaus als gevolg. De mondiale groei stagneerde trouwens reeds voor het uitbreken van de coronacrisis.

Een grote en constante aanvoer van goedkope fossiele brandstoffen is noodzakelijk om de wereldeconomie te voeden. Omgekeerd is er veel investeringskaptaal nodig om een steeds meer haperende energiesector gaande te houden. Er is een onderlinge afhankelijkheid ontstaan en wel met versterkende feedbackeffecten.

Steeds meer (onproductieve) schulden
Vraag: hoe hebben beleidsbepalers de krimpende beschikbaarheid aan goedkope olie gecompenseerd ? Antwoord : door onophoudelijk schulden aan te gaan. Een van de basiskenmerken van schuld is haar tijd verplaatsende functie : het aangaan van schuld laat toe om toekomstige welvaart vandaag reeds te verwerven. Vandaag echter worden schulden niet meer gefinancierd door het spaargeld - een goede en conservatieve strategie - maar door de creatie van krediet.

Verscheidene analisten wijzen al jaren op de onhoudbaarheid van de globale schuld : lees hier, hier en hier. De schuldenpiramide, die gestimuleerd wordt door het jarenlange lagerentebeleid van de centrale banken, vertraagt op korte termijn de dalende winstgevendheid, maar is op langere termijn nefast. 

In vorige artikels hebben we reeds gewezen op het fenomeen van kapitaalafbraak (zie stukje 'Ongeziene kapitaalafbraak') en hoe de productiviteit van schulden in de loop der jaren is teruggevallen. Een financieel-economische crisis heeft o.a. als effect dat verkeerd aangewend kapitaal (denk aan zombiebedrijven) kan verdwijnen. De weigering door de beslissingsnemers om een beperkte crisis toe te laten, houdt onproductief, inefficiënt kapitaal in stand en versterkt de verslechtering van haar winstmarge.

Reële economie onder druk
Die voortschrijdende erosie vereist een beleid dat de financiële economie begunstigt en de reële economie (de handel in reële goederen en diensten) eerder benadeelt. We kunnen vaststellen dat de overheden steeds de volgende maatregelen treffen : 

• het verminderen van de kapitaalkosten door aanhoudend  de rentes naar beneden te manipuleren
• het stimuleren van financiële activa door het toepassen van lage rentevoeten en kwantitatieve verruiming; zo bevordert men de creatie van fictieve financiële producten (derivaten)
• het afbouwen van de belasting op ondernemingswinsten
• het toepassen van neerwaartse druk op de lonen: daardoor neemt het gewicht van de factor kapitaal tegenover de factor arbeid onophoudelijk toe (zie onderstaande grafiek)

&&&

Gefundeerd onderzoek wijst op de neerwaartse langetermijntrend van het winstniveau van het kapitalisme. De wereldeconomie botst namelijk zowel tegen energetische - als financiële limieten aan. Niet alleen vertellen overheden ons hierover niets, ze voeren een politiek die de reële economie schaadt.

Vond je dit een interessant stuk ?  Hou je dan niet tegen om het te delen.  Bij voorbaat dank !