Boekbespreking : "Het Westen 5x failliet en de doorstart van Nederland en Vlaanderen"

"Terwijl de wereld om ons heen in sneltreintempo verandert en de echte grote crisis dichterbij komt vergadert de Tweede Kamer over de Hedwigepolder en het beleid van de vorige regering.  Terwijl onze maatschappij slagzij maakt zoals de Titanic dat deed op zijn laatste reis, spelen het orkest in Brussel en het strijkje in Den Haag achter beslagen patrijspoorten.  We staan aan de vooravond van een van de grootste omwentelingen in de geschiedenis.  In plaats van ons te laten verrassen, kunnen we ons maar beter voorbereiden."  (blz. 8)

Met bovenstaand citaat uit de proloog is meteen de toon gezet en zitten we middenin het thema van een van de beste boeken die tot nu toe over de huidige crisis is geschreven.  De schrijver van dit in 2012 verschenen werk is de Nederlandse wiskundig ingenieur Kees Pieters (1955).  Hij heeft gewerkt voor de olie-industrie en de overheid in Operationele Research en ICT.  Net zoals wijzelf is de auteur ervan overtuigd dat we te maken hebben met een multidimensionele crisis.  In zijn beschouwingen analyseert hij uiteraard geregeld de Nederlandse situatie maar ook het politieke reilen en zeilen van Vlaanderen in de Belgische context komt aan bod. Pieters onderscheidt een vijfvoudig faillissement van het Westen, namelijk dat van onze democratie, van het financieel systeem, van Europa, van onze economie en van de overheid.  Overlopen we even zijn belangrijkste vaststellingen : 

Failliet van de democratie.  Er is een kloof tussen burger en politiek.  Beslissingen worden niet meer genomen op basis van de verzuchtingen van de burger.  De invloed van het publiek op de nationale politiek is zeer gering.  Op het Europese beleid is die invloed gewoonweg onbestaande.
Door toenemende bevoegdheidsoverdrachten worden de nationale grondwetten omzeild.  Pieters vreest dat we op weg zijn naar een onpraktische wereldregering en bijhorende dictatuur.

Failliet van het financieel systeem.  Centrale banken creëren geld uit het niets en commerciële banken zijn georganiseerd volgens het principe van fractioneel-reservebankieren.  Het produceren van op schulden gebaseerd monopolygeld is dus gelegaliseerde valsmunterij.  Banken zijn fundamenteel instabiel want risicovol door te grote verschillen tussen eigen - en vreemd vermogen (te grote hefbomen).  Ons financieel-economisch systeem moet het hebben van inflatie-aangedreven groei.  Sinds het uitbreken van de crisis in 2008 valt de groei in de Westerse economieën echter terug en gaan de hefbomen in omgekeerde richting werken.  Een heuse implosie van het wereldwijde geldstelsel komt dan akelig dichtbij.  Politici en bankiers hebben er echter alle belang bij om het bestaande geldscheppingsmonopolie te handhaven.

Failliet van Europa.  Bij de constructie van de Europese Unie (EU) hebben de beleidsmakers geen rekening gehouden met diep onderliggende en onderschatte verschillen tussen de drie grote cultuurgroepen in Europa.  Zo ligt de productiviteit in Noord-Europa steevast hoger dan in het zuiden.  In die zin is de euro een bron van continue financieel-economische onevenwichten die finaal de eurozone zal doen uiteenspatten. De beleidsbepalers streven naar een Europese superstaat en door subtiele machtsuitbreiding - denk aan het Verdrag van Lissabon en het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) - vormt dit een bedreiging voor de democratie.  

Failliet van de economie. De economische machtswissel van het westen naar Azië en enkele andere regio's voltrekt zich voor onze ogen.  Vandaag produceren de Aziaten niet alleen alles wat wij kunnen, ze ontwikkelen ook hoogwaardige technologieën maar tegen lagere kosten. Om een stabiele economie op te bouwen heeft Europa meer dan ooit behoefte aan (top)ondernemers.

Failliet van de overheid. Overheidsgeld wordt verspild aan lagere overheidsinstanties in Nederland en aan hogere overheidsorganen in België.  Vele Europese subsidies zijn onverantwoord. Europa en de Verenigde Staten maken ook grote schulden om zichzelf op de been te houden.  De westerse regeringen kreunen onder hoge overheidsschulden en dit maakt hen kwetsbaar voor nieuwe schokken.

Het westen lijdt ontegensprekelijk aan een reeks fundamentele ziektes.  Kees Pieters heeft echter ook nagedacht over werkzame oplossingen.  We vatten zijn standpunten hieromtrent even voor u samen :

Een democratische revolutie.  Het ombouwen van de particratie naar een directe referendumdemo-cratie waar lobbygroepen geen kans meer krijgen.  Het oprichten van een referendumpartij, een beweging zonder inhoudelijke stand- of strijdpunten, die puur tot doel heeft het democratische proces te hervormen.
Vlaanderen dient uit het Belgische harnas te stappen : onafhankelijkheid zal haar economische stabiliteit ten goede komen.

Een financiële revolutie.
Het gecontroleerd verlaten van de euro om vervolgens over te gaan op een waardevaste staatsmunt, gedekt door staatsbezit.  Er zal dan geen inflatie meer zijn en zo krijgen we een economie waar alleen nog volledig reservebankieren is toegestaan.  Er dienen lokale financieringsmarkten te worden opgericht waarbij bedrijven vooral hun eigen vermogen zullen aanwenden.

Een natuurlijk Europa.
De meest natuurlijke vorm van bestuur is dat ieder volk zichzelf bestuurt.  Ontwikkel daarom de EU naar een confederatie, een samenwerkingsverband van onafhankelijke staten.

Een zuinige, slimme overheid.
De overheid wordt verplicht om buffers aan te leggen in goede tijden voor minder goede tijden.  Het is essentieel dat er gekapt wordt in de regelgeving.

Een aantal andere zorgwekkende onderwerpen, met name de aankomende vergrijzingsbom en de klimaatverandering annex ecologische problematiek, komen in het boek niet of nauwelijks aan bod.
Tot op heden hebben we evenwel geen enkele publicatie doorgenomen die zulk een helder helikopterzicht verschaft van hetgeen er duidelijk verkeerd loopt met financiën, economie en staat.
Pieters ziet goed de verbanden en zet die kundig uiteen.  Hij onderbouwt zijn stellingen met overzichtelijke tabellen en grafieken : ook dat maakt zijn boek behoorlijk leesbaar.

We kunnen er niet omheen : vooral het westerse deel van de mensheid wordt geconfronteerd met een niet meer te ontkennen systeemcrisis, echt een crisis van onze beheers- en bestuurssystemen.
De auteur beschouwt de voortschrijdende afbraak van onze democratie als het grootste probleem :
"De Europese Unie is dus de grootste bedreiging van de democratie in Europa en daarmee indirect de grootste bedreiging van onze welvaart."  (blz. 155)
In de epiloog luidt het dan zo : "Alleen het overnemen van de macht door de bevolking kan Nederland, Vlaanderen of ongeacht welk ander Europees land behoeden voor de ondergang."   (blz. 245)

"Het Westen 5x failliet" werd allicht niet op gejuich onthaald door de regerende elite maar is zonder meer verplichte lectuur voor al diegenen die zich bezorgd maken over onze toekomst en die van onze kinderen.

Website : http://www.hetwesten5xfailliet.nl/

Gevaarlijke bezweringsformules

Beleidsmakers van allerlei slag, politici op kop, slaan ons al jaren om de oren met het mantra dat de crisis in de eurozone voorbij is.  Ziehier een overzicht van oneliners, verzameld uit de media :

27.10.2011              Herman Van Rompuy (voorzitter Europese Raad) :  
                                     “Dit zou een keerpunt in de crisis moeten zijn.”

02.12.2011              Mario Draghi (president Europese Centrale Bank) :  
                                     “De eurolanden zitten op het goede spoor."

09.03.2012             Christine Lagarde (algemeen directeur Internationaal Monetair Fonds) :                                                                                      “Het reële risico op een acute eurocrisis is weg."

27.03.2012             Nicolas Sarkozy (vorige Franse president) :  
                                    “Ik denk dat we uit de crisis geraakt zijn.”

18.10.2012              François Hollande (huidige Franse president) :  
                                    “Er zijn redenen om aan te nemen dat wij uit de crisis van de eurozone zullen geraken.”

10.12.2012              François Hollande :  “Naar mijn mening ligt de eurocrisis achter ons.”

15.12.2012              Herman Van Rompuy :  “Het ergste van de eurocrisis is voorbij.”

28.12.2012              Wolfgang Schaüble (Duits minister van Financiën) :  
                                     “We hebben het ergste achter ons.”

06.01.2013             José Manuel Barroso  (voorzitter Europese Commissie) : 
                                     “Er worden geen risico’s in de eurozone mee waargenomen."

22.01.2013              Mario Draghi :  “De donkerste wolken boven de euro zijn verdwenen.”

21.03.2013              Herman Van Rompuy :  “Het keerpunt is bereikt.”

04.04.2013             José Manuel Barroso :  “Het ergste van de crisis is voorbij.”

08.06.2013             François Hollande :  “U moet begrijpen dat de eurocrisis voorbij is.”

In zekere zin is het begrijpelijk dat de gezagsdragers het vertrouwen, de belangrijkste steunbeer van ons financieel-economisch systeem, ten koste van alles willen hoog houden.  Toch is het zonneklaar dat de crisisbezwerende uitspraken die zij de wereld insturen niet realistisch zijn.

Enkele cijfervoorbeelden, afkomstig van Eurostat, spreken boekdelen : in 2009 bedroeg de Griekse staatsschuld 130% van het bruto binnenlands product (BBP) terwijl die momenteel, ondanks alle zogenaamde reddingspakketten, maar liefst 176% van het BBP noteert.  De Spaanse jeugdwerkloosheid bedroeg in 2009 37,8 % en op dit ogenblik zitten maar liefst 56,1% van de jongeren onder 25 jaar zonder werk (scholieren/studenten zijn inderdaad in deze cijfers begrepen; toch blijven de reële werkloosheidpercentages schrikbarend hoog en evolueren ze ongunstig).

De waarheid is dat er geen herstel mogelijk is.  Wel integendeel !  Samen met een klein groepje waarnemers zijn we ervan overtuigd dat Europa en de wereld een ongekende economische malaise te wachten staat.

Beschouwen we even deze harde feiten :

• de euro is een instrument van economische vernietiging geworden waardoor de eurozone uit mekaar zal klappen
• de reële schuldenlasten (van overheden, bedrijven en gezinnen samengeteld) gaan in de westerse wereld de draagkracht van de economie te boven
• de vergrijzing van de Europese bevolking is nauwelijks voorbereid en deze omvangrijke toekomstige schuldverplichtingen hangen als een zwaard van Damocles boven de reeds amechtige staatsfinanciën
• het Europese bankensysteem is fundamenteel insolvabel
• de centrale banken zijn niet meer in staat om, zoals tussen 2008 en nu, als reddende engelen het financiële systeem met lage rentevoeten en kwantitatieve verruiming weer vlot te trekken ingeval van een verdieping van de crisis; de regeringen hebben weinig of geen doortastende maatregelen getroffen; er is slechts tijd gekocht 
• de sterke economische groei van China heeft de wereld geholpen om uit de impasse van 2008-2009 te geraken; maar ook de Chinese Volksrepubliek kampt met grote problemen en zal bij een nieuwe schok niet meer in staat zijn om diezelfde ondersteunende rol te vervullen

Het moet eenieder duidelijk zijn dat met het uitzenden van positieve boodschappen het establishment essentieel twee doelen nastreeft : burgers, ondernemers en beleggers vertrouwen inboezemen maar ook om de eigen verantwoordelijkheid voor een mislukt europroject te verbergen.

Welke gezagsdrager, welke politicus durft aan de mensen te vertellen dat onze moeilijkheden niet meer op te lossen zijn zonder diepgaande en structurele veranderingen ?  Dat een ernstige verzwaring van de crisis onafwendbaar is ?  Dat betekenisvol welvaartsverlies onmogelijk kan vermeden worden ?

Wat we absoluut nodig hebben is een ombouw, een transformatie van ons welvaartsmodel.

Een electorale afstraffing hoeft niet indien men maar oprecht en met de beste intenties uitlegt hoe en waar het fout gelopen is.  En zeker als degelijke, inspirerende en tegelijk rechtvaardige oplossingen worden aangereikt.

Welke topman of-vrouw durft de waarheid onder ogen te zien en die te communiceren ?

Want het huidige discours van onze leiders heeft als gevolg dat het grote publiek op het verkeerde been wordt gezet betreffende de ware omvang van de crisis.

Nieuwe financiële schokken vanaf augustus 2013

Geld dat uit het niets wordt gecreëerd.  Fractioneel reservebankieren.  Een financieel-economisch stelsel dat gebaseerd is op inflatoire groei.  Banken en economie die vol zitten met hefbomen.
Sinds het uitbreken van de kredietcrisis in 2007 zijn voornoemde grote structurele weeffouten in ons kapitalistisch systeem onaangeroerd gebleven.

Monetaire verruiming door de centrale banken, het redden van commerciële banken en landen door de autoriteiten èn de grote economische groeikracht van vooral China hebben de wereldeconomie tot nog toe voor het ergste behoed.  Het gevolg van dit alles is wel dat er nauwelijks nog reddingsmiddelen overblijven om het economische wereldschip drijvend te houden.

De politiek van de centrale bankiers heeft in het recente verleden (onroerend goed, grondstoffen) en nu ook weer (aandelenmarkten) allerlei speculatiebellen veroorzaakt.  Door het volproppen van hun eigen balansen met activa van twijfelachtige kwaliteit hebben die bankenchefs bovendien een extra bubbel in het leven geroepen.

Waar manifesteert zich de volgende barst in het systeem ?  Een beurscrash is waarschijnlijk.  Maar ook een nieuwe banken-, Euro- of Chinacrisis behoort tot de mogelijkheden.

We hebben even de recente inzichten van een aantal gerenommeerde specialisten opgesnord :

John Mauldin :  The stock market is astoundingly expensive and we could have a historic crash
Marc Faber :  Stocks could crash this summer 2013
Paul Farrell :  Critical warning No.17 : Dow 5,000, crash of 65%
Graham Summers :  Stocks are on the edge of a cliff
Steve Keen :  A bubble so big we can't even seen see it
Ann Pettifor :  The next crisis
Michel Santi :  A l'aube d'un crack boursier ?
Uncle David :  Economists fret : possibility of crash in August 2013

Merkwaardig is dat tegelijkertijd enkele cycli-experts eveneens nieuwe financiële turbulenties zien opdoemen vanaf de lopende maand augustus.  Hier volgen enkele van hun uitspraken :

Raymond Merriman, astroloog (link) :  "Een paar weken geleden noemde ik dat de wereld aan de vooravond stond van iets groots, iets opzienbarends dat misschien te maken had met valuta`s en de wereldwijde schuld. We zijn aan het begin gekomen en de dynamiek is de volgende 8 maanden van kracht. Jupiter staat komende week opposiet Pluto (gebeurt iedere 13-14 jaar). Het is het hoogtepunt van de cyclus die begon met de conjunctie van Jupiter en Pluto in december 2007. U zult zich de top van de aandelenmarkten in oktober 2007 en de start van de crash en wereldwijde recessie als gevolg van de bankencrisis, nog wel herinneren. Dit alles leidde naar de huidige situatie van rentetarieven van bijna nul en de geldverruimende maatregelen door de centrale bankiers (vooral de FED). Dit beleid behoedde de wereld voor een financiële ineenstorting (het redde in elk geval de banken), maar bracht een slag toe aan de spaarders. De cyclus die toen begon komt tot een top in de volgende 8 maanden. Te beginnen bij komende week. De volgende twee weken zullen een sterke aanwijzing geven voor hetgeen we kunnen verwachten. Het wordt waarschijnlijk geen gemakkelijke handels- of investeerders omgeving."

Geoffrey Pearce, vedisch astroloog (link) :  ".. het is te voorzien dat (in de Verenigde Staten) de financiële problemen zullen voortduren tot september 2015.  Vooral tussen 1 april en 24 augustus 2013 kunnen ze bepaald ernstig worden en aanleiding geven tot een nieuwe aandelencrash."
Over de eurozone (link) :  "Tussen eind september 2012 en midden oktober 2013 zullen de deelnemers gedwongen worden om fundamentele veranderingen aan te brengen door landen met zwakke economieën eruit te gooien.  Als deze veranderingen niet voldoende radicaal worden doorgevoerd, is het waarschijnlijk dat de euro in mekaar zal storten, en dit vanaf september 2013."

Larry Schwimmer, astroloog (link) :  "De aandelenmarkt wordt crashgevoelig vanaf de zomer van 2013." 
Over de eurozone : "Gedurende de zomer van 2013 zal er een financiële - en bankencrisis plaatsvinden met grotere kansen op faling dan in het verleden met Griekenland, Portugal, Spanje en Italië.  Het gevaar op een financiële paniek en bankruns is reëel.  Gevolgen : (a) het is waarschijnlijk dat zowel de Verenigde Staten als China zullen gevraagd worden om geld te lenen aan de Europese Unie .. (b) de Europese munt wordt dit jaar nog hervormd  (c) bepaalde landen zullen gevraagd worden om de EU te verlaten."

Manfred Zimmel, een van de sterkste marktvoorspellers en cycli-expert.
Uit gratis nieuwsbrief van 16/09/2011 :  "Vanaf 2013 zal de mensheid een wereldomvattend trauma ervaren zoals nooit tevoren in de voorbije 1.500 jaar."
Uit gratis nieuwsbrief van 12/4/2012 :  "Het decennium 2013-2023 wordt voor beleggers de moeilijkste periode van de afgelopen 5.000 jaar."
Uit gratis nieuwsbrief van 20/6/2012 :  "Alles wijst erop dat in augustus 2013 de aandelenmarkten de hoogste toppen zullen scheren van de 21ste eeuw."
Uit gratis nieuwsbrief van 21/5/2013 :  "In augustus 2013 begint een periode van 40 kwartalen waarbij de mensheid zal worden getest en gelouterd en dat tot de zomer van 2023."

Wat kunnen we uit dit alles nu opmaken ?
Als we het bovenstaande en nog vele andere elementen (ecologisch, klimatologisch, politiek, psychologisch ..) in beschouwing nemen, is het duidelijk dat de grootste veranderingen nog voor ons liggen.
Een eerste fase in de crisis (2007 - 1e helft 2013) is voorbij.  Een nieuwe ontwikkeling, met ernstiger consequenties dan die we gezien hebben in 2008 - 2009, dient zich aan. 

Crisissen zijn uitdagingen. Allemaal samen hebben we een in essentie materialistisch - en consumptie georiënteerd maatschappijmodel in het leven geroepen.  Dat overigens een hoop negatieve effecten sorteert voor zowel mens als natuur.  Positief en hoopvol is dat we in de komende jaren de kans krijgen om nieuwe en gezondere fundamenten te bouwen voor een betere en meer humane samenleving.

Astrologie : essentieel kompas in crisistijden

Zoals wij het zien maken de huidige financieel-economische troebelen deel uit van een veel grotere crisis. Alle problemen op onze planeet lijken vandaag samen te komen en doen zich in toenemende mate gevoelen :

• een verzwakkende economie die kreunt onder een grote schuldenberg en een quasi failliet banksysteem.
• de steeds afnemende beschikbare – en daardoor duurder wordende – hoeveelheid voedsel, water, energie en grondstoffen.
• de met deze fenomenen samenhangende klimaatproblematiek.
• ecologische deficits waarbij specialisten er van uitgaan dat we 30 of zelfs 50% “meer aarde” nodig hebben om onze bestaande consumptiepatronen te handhaven.
• stuurloze beleidsmakers die steeds minder vat lijken te krijgen op de zonet geschetste uitdagingen.

Steeds meer mensen verzamelen zich en tekenen protest aan tegen door hen vastgestelde wantoestanden. Denk maar aan actievoerende bewegingen zoals Occupy Wall Street, de Indignados, Femen, Avaaz, Anonymous enz.

Het lijkt er op dat ons beschavingsmodel – gebaseerd op wetenschap, technologie, kapitaal en globalisering – geen afdoende antwoorden meer kan formuleren op de steeds nijpender wordende vraagstukken van onze tijd. De autoriteit van kerkgenootschappen is in het westen onomkeerbaar aangetast, maar ook het gezag van politieke en economische leiders wordt meer en meer gecontesteerd.

De laatst overgebleven steunbeer van onze samenleving is het geld.  Maar ook die centrale zenuw is ernstig aangetast. Begrijpelijkerwijze zorgt dit voor groeiende onrust.
Bestaat er dan zoiets als een kompas dat enige betrouwbare informatie kan verschaffen over hoe het verder gaat ? Met behulp waarvan we ons kunnen voorbereiden op de grote veranderingen die door vele waarnemers worden voorspeld ?

Wij weten heel zeker dat de astrologie, de oudste aller wetenschappen, ons richtinggevende antwoorden kan verschaffen.  Vandaag past astrologie absoluut niet in de beeldvorming en geniet zij vooralsnog geen burgerrecht, maar in de oudheid nam deze allesomvattende beschouwingswijze een belangrijke plaats in.  Het wanbegrip ten aanzien van de astrologische wetenschap is wijdverbreid. Debet hieraan zijn o.a. de banaliserende horoscoopvoorstellingen in diverse populaire media.
Diegene die zijn geloof bevestigt in de voorspellende invloed van de planeten op het lot van mensen en landen, wordt meewarig bekeken en in het beste geval aanzien als een sympathieke idioot.  Toch is het een onomstotelijk gegeven dat velen, wijzelf inbegrepen, werkelijk bewustzijnsuitbreidende inzichten verkregen hebben dankzij degelijk, professioneel astrologisch advies.

Astrologie is een onderdeel van de kosmologie, de wetenschap van de steeds veranderende, vaste wetten volgende, structuur van ons heelal.  De kosmische wetten en ritmes worden door de wetenschappen vastgesteld op gebieden zoals de seizoenen van het jaar, het ebbe en vloed van de kustlijnen, de golfbewegingen in de geschiedenis, de cycli van landen, volken en beschavingen.
Maar ook telkens weerkerende tendenzen in beurskoersen, de kunst en de mode zijn observeerbaar.

De bekende Nederlandse esoterische autoriteit Mellie Uyldert formuleert het zo in haar boek “Astrologie” : “De kosmoloog ontdekt de patronen van alle door ons waargenomen verschijnselen en van al het gebeuren.  Als hij dan ziet dat deze patronen ontstaan als figuren van krachtlijnen met snijpunten en middelpunten, figuren die elkaar onderling beïnvloeden en zo het uiterst gedifferentieerde beeld van onze werkelijkheid opleveren, en hij ziet als teweegbrengers van die figuren de wezens die aan ons uiterlijk verschijnen als hemellichamen, en hij gaat hun wezen en werken dan verder na – dan bedrijft hij astrologie.”

En de Vlaamse astrologe Hilde De Steur in haar werk “Cheiron – de aanvaarding van de planeet aarde en het aardse leven” : “Astrologie is meer dan alleen een empirische wetenschap maar een bijzonder waardevol gereedschap om het mysterie van het leven te ontcijferen.”

De astrologie is niet het probleem, het probleem zijn de astrologen.  Vooral in België zijn er nauwelijks competente, goed getrainde en ervaren horoscoopspecialisten actief.  In Nederland daarentegen, wordt er voorzien in een professionele opleiding en dito erecode.  Het is natuurlijk wel zo dat het correct analyseren van een horoscooptekening behoorlijk ingewikkeld is en stevig wat ervaring vereist.  In feite betreft het hier een complexe interpretatiekunst die slechts weinigen echt goed beheersen.

 
Aparte takken van deze wetenschap zijn respectievelijk de wereld- en financiële astrologie. En precies in de chaotische tijden die we nu beleven (het laat zich aanzien dat ze nog flink chaotischer zullen worden !) kan het studiewerk van deze moderne zieners ons onschatbare informatie opleveren.
Wat momenteel centraal staat in de analyses van financiële- en wereldastrologen is de zogenaamde Uranus – Plutocyclus die aanving op 24 juni 2012 en op 17 maart 2015 eindigt.  Dit thema komt o.a. uitvoerig aan bod in een boek van de Franse doctor in de sociologie en bekende astrologe Elizabeth Teissier : “2012 – 2016 Cinq années qui vont changer le monde” (2012 - 2016 Vijf jaren die de wereld zullen veranderen).  De titel is veelzeggend en niet eens sensationeel bedoeld.
Een andere belangrijke financieel astroloog is de veelgelezen Amerikaan Raymond Merriman.

Volgende fenomenen zullen, volgens deze categorie onderzoekers, nu en gedurende de komende jaren een rol spelen :
- de schuldencrisis blijft exploderen en ondermijnt het wereldgeldsysteem
- val van de euro en de dollar en als gevolg de mogelijke creatie van een nieuwe internationale
  standaardvaluta
- de mogelijke ondergang van het bankensysteem zoals we dat nu kennen
- grote prostestbewegingen die veranderingen willen doorvoeren
- rassenonlusten
- toenemend aantal natuurrampen
- vooruitgang in technologie en alternatieve energiebronnen

We maken het einde mee van een cyclus, er komen andere tijden aan.  Overigens zijn het niet alleen astrologen die dit vaststellen, ook diverse cycli-onderzoekers komen tot gelijkaardige inzichten.
Begrip, flexibiliteit en solidariteit zijn onontbeerlijk om de komende schokken te doorstaan.

Iedereen slachtoffer van een frauduleus geldsysteem (3)

“Ik geloof oprecht dat bancaire instellingen gevaarlijker zijn dan een staand leger; en dat het principe van geld uitgeven dat onder de naam financieren betaald moet worden door het nageslacht, slechts het grootschalige bezwendelen van de toekomst is”         
                                                                                                                                   Thomas Jefferson


Nationale banken zijn de enig wettelijk toegelaten uitgevers van geld.  Bij het centrale bankieren dwingt de regering haar burgers om het door de centrale bank verspreide geld als enig wettelijk betaalmiddel te accepteren.   Grosso modo beschikken deze instellingen over drie instrumenten om hun geldpolitiek te bepalen :

1. Het vaststellen van de hoogte van de reserves van de financiële instituten waar geld  wordt gedeponeerd.  Het percentage aan te houden reserves is belangrijk voor het in meerdere of mindere mate verstrekken van leningen aan gezinnen en bedrijven.  En dus doorslaggevend voor het al dan niet floreren van de economie.
2. Het bepalen van de kortetermijnrentevoet.   Dit is de rente waartegen de centrale bank geld uitleent aan de commerciële banken.  Door dit instrument kan de geldhoeveelheid naar behoefte worden uitgebreid of ingekrompen.
3. Activiteiten op de open markt waarbij overheidsobligaties worden gekocht of verkocht.

Op dit laatste punt willen we nader ingaan.   Iedere regering geeft behoorlijk wat staatsleningen uit, waarmee ze hun dure programma’s (ambtenarensalarissen, sociale zekerheid, pensioenen enz.) financieren.  Die leningen moeten ooit weer eens worden terugbetaald.  Alleen is het geld dan veel minder waard – door de inflatie – en verdient de overheid aldus een mooie cent aan die leningen.  De rentevergoeding dekt daarenboven slechts ternauwernood de geldontwaarding.  Deze inflatie zou overigens niet mogelijk zijn als de overheid de geldbehoefte niet zou bevredigen door – via de centrale bank – de gelddrukpersen wat sneller dan normaal te doen draaien.

Samen met de centrale bank creëert de overheid dus schuldfinanciering.  Dit proces gebeurt evenwel zonder inspraak van de bevolking.   Dit fenomeen wordt “taxation without representation” genoemd.  België zit met een staatsschuld van bijna 100% van het BBP (bruto binnenlands product).  Om dit bedrag in z’n totaliteit terug te betalen zou iedere Belg dus een volledig jaar gratis dienen te werken …

Er bestaat overigens nog een andere verborgen kost : de rente die de overheid (lees : u en ik) op de door haar uitgegeven leningen dient te betalen.  Op door hen niet gevraagde staatsobligaties betalen de burgers inderdaad ook nog eens rente!  Dergelijke rentebetalingen souperen in België 7% op van de jaarlijkse begroting.  De Amerikaanse auteur Edward Griffin beschrijft deze situatie als volgt : “Het berekenen van rente op voorgewende leningen is woeker en deze situatie is geïnstitutionaliseerd.”

Het mogen uitgeven van geld, het naar believen hanteren van de geldkraan, het vastleggen van de totale beschikbare hoeveelheid geld, het bepalen van de rentevoet en het uitgeven van overheidsobligaties : deze processen vertegenwoordigen een onwaarschijnlijk grote macht.  Geen enkele burger beschikt over enige inspraak met betrekking tot deze beleidsdaden die nochtans een enorme impact hebben op ons leven.  Het is feitelijk verbazingwekkend dat slechts weinigen de volstrekt ondemocratische werking van ons geldsysteem werkelijk begrijpen.

Iedereen slachtoffer van een frauduleus geldsysteem (2)

"Alleen de overheid kan uitstekend papier met uitstekende inkt bedrukken en de combinatie waardeloos maken."                                                                                                                        Milton Friedman

 

Het fenomeen inflatie is nauw verbonden met het uitgeven van (ongedekt) geld.  De dikke Van Dale definieert inflatie onder andere als “waardevermindering van het geld, met name door het op grote schaal uitgeven van ongedekt bankpapier”.

Een voorbeeld uit de wereldeconomie zal ons duidelijk maken hoe inflatie tot stand komt.
België importeert 100 miljoen liter olie per jaar en betaalt 0,25 euro per liter, of een oliefactuur van 25 miljoen €.   De OPEC verhoogt de olieprijs en vanaf heden moeten we tweemaal zoveel betalen voor dezelfde hoeveelheid, namelijk 0,50 €.   De totale factuur bedraagt nu 50 miljoen euro.
Gesteld dat het overheidsbudget 250 miljoen euro bedraagt, houdt dat in dat we 25 miljoen euro (50 miljoen min 25 miljoen) minder kunen spenderen aan andere dingen.   De producten die de Belgische overheid zou gekocht hebben met die 25 miljoen zullen onverkocht in de rekken blijven.   De OPEC heeft nu de beschikking over 25 miljoen euro extra.   Het is evenwel onwaarschijnlijk dat ze dit geld aan precies die dingen zullen besteden die wij wilden verwerven.

De reden waarom het lijkt dat het prijsniveau gestegen is met de olieprijsstijging is dat de fabrikanten van die onverkochte goederen hun prijzen niet onmiddellijk verlagen.   Ze wachten tot hun klanten zullen terugkeren en eventueel toch zullen kopen.   Dit heet dan recessie.

Opdat de goederen toch zouden worden verhandeld, moeten deze fabrikanten :

1. hun prijzen verlagen totdat er genoeg geld in cirulatie is om die goederen te kopen of
2. wachten tot 25 miljoen euro is gecrëeerd om het geld te vervangen dat aan de OPEC is betaald”

Individuen of cartels, vakbonden noch ondernemingen kunnen inflatie creëren, zelfs als ze dit zouden willen!   Ook het feit of het nu gaat om leveranciers van producten of diensten is irrelevant.  Andere redenen zoals een monopolie, hogere looneisen, beperkte voorraden enz. zijn van geen tel.
Als iemand zijn prijs verhoogt, moet een andere prijs ergens in het economische proces dalen met eenzelfde bedrag, zoniet zullen andere producten onverkocht blijven.  Natuurlijk kan iedereen z’n prijs verhogen, maar vragen is niet krijgen.   De enig belangrijke prijzen zijn die welke handel effectief toelaten, niet die prijzen die gewild worden door hetzij producenten of consumenten.

Er bestaat maar één oorzaak van inflatie : de hoeveelheid geld moet verhoogd worden in verhouding tot de hoeveelheid goederen.   De enig mogelijke bron van inflatie is : een stijging van de geldhoeveelheid.  Ook het uitgeven van geld is uiteindelijk onderworpen aan de wet van vraag en aanbod.  Iets waarvan er meer in omloop komt, daalt in waarde.  Als u 1 liter water toevoegt aan 1 liter melk bekomt u 2 liter melk.  Er is inderdaad meer melk, maar de voedingswaarde per centiliter vloeistof is wel degelijk gezakt.  In de mate dat de totale geldhoeveelheid groeit, daalt de waarde van het geld.   Inflatie is een ingebakken belasting ten voordele van de uitgever van het geld op het gebruik ervan!  Inflatie is niets anders dan bewuste muntvervalsing.

We hebben wel degelijk te maken met een ernstige, wereldwijd georganiseerde fraude.  Er wordt namelijk meer papiergeld uitgegeven dan er goud voorradig is.  Vanwege het concept van fractioneel-reservebankieren wordt er bovendien geld uit het niets gecreëerd.  We ondergaan allemaal de gevolgen van dit gelegaliseerd bedrog, met name door inflatie.  Dit komt tot uiting in de daling van de koopkracht van de munt en dit geldt dus zowel voor de euro, de dollar, de yen enz.
Wie zijn de scheppers en uitgevers van geld ?   Dat zijn de banken en wel in de eerste plaats de centrale banken.   Zij controleren de geldhoeveelheid en kunnen dus inflatie doen ontstaan.   Meer hierover in ons volgend artikel.

Iedereen slachtoffer van een frauduleus geldsysteem (1)

“Als de mensen vandaag het geldsysteem begrijpen, breekt er morgen een revolutie uit"

                                                                                                                                       Henry Ford II

 
Slechts weinigen zijn er die de werking van het financiële wereldgeldstelsel doorgronden.  Zelfs het kantoor-personeel van jouw bank is lang niet op de hoogte van alle finesses. Het moderne bankieren begon in de late Middeleeuwen toen gouden munten de hoogste geldeenheid vormden.  Goudsmeden werden geacht het best in staat te zijn de zuiverheid van deze munten te controleren.   Belangrijker nog was het feit dat zij over kluizen beschikten om dit goud veilig op te bergen.  En dus lieten de mensen hun goud bij hen in bewaring.   De goudsmid overhandigde een ontvangstbewijs voor de munten en rekende een kleine vergoeding aan voor zijn diensten.   Als de eigenaar een betaling moest verrichten, bood hij dit ontvangstbewijs ter incasso aan en de goudsmid betaalde hem de munten.  Maar al snel gingen mensen deze papieren stukken gebruiken als betaalmiddel.   Zo kwam het papiergeld tot stand.

Weldra bemerkten de meest succesvolle goudsmeden dat het grootste gedeelte van de munten meestal in hun kluizen bleef liggen.   Een pientere goudsmid kwam er achter dat hij gemakkelijk méér papieren stukken kon uitgeven dan hij munten in voorraad had.  Onze man begon leningen uit te schrijven op basis van dit papier en boerde goed.  Maar voor iedere lening werd er nu papier gecreëerd waarvoor geen gelijke tegenwaarde aan goud aanwezig was !     U zal het allicht niet geloven maar ons huidige banksysteem is op hetzelfde bedrog gebaseerd…  

Concept fractioneel-reservebankieren en bankrun

Hoe werkt een moderne bank ?  Als je een bedrag van 100.000 € op je rekening stort, hoeft de bank slechts 10% (wettelijk vastgelegd !) daarvan in kas te houden.   De resterende 90.000 € kan ze dus uitlenen.   De klant die deze 90.000 € van de bank ontleent, kan hiermee bijvoorbeeld een nieuwbouwappartement financieren.  Via de rekening van de projectontwikkelaar ontvangt de bank dit bedrag en wederom hoeft zij niet meer dan voor 10% van deze 90.000 € garant te staan.  Herhaal dit proces tienmaal (wettelijk toegestaan !) en er is 617.571 € in omloop gebracht.   Een deposito wordt een lening wordt een deposito wordt een lening enz.   Er is dus 517.571 € uit het niets gecreëerd : 617.571 € minus de oorspronkelijke 100.000 €. 

De bank rekent rente aan op deze lucht en als een schuldenaar niet meer kan voldoen aan zijn afbetalings-verplichting, kan de bank zich het onderpand toeëigenen ingeval van faillissement…
Iedere bank in ons kapitalistisch stelsel werkt op dezelfde manier.   Uit het voorgaande vloeit voort dat elke bank fundamenteel illiquide is.   Dat zit zo.   Tien inwoners brengen hun 1.000 € naar de bank en parkeren dit op een spaarrekening.   De financiële instelling beschikt nu over 10.000 €.   Tien procent van dit bedrag wordt in kas gehouden voor het geval dat er spaarders een deel van hun tegoeden opnemen.   Zoals we daarnet gezien hebben, wordt de rest uigeleend.   Stel nu dat twee inwoners hun volledige inleg (2x 1.000 € = 2.000 €) terugwillen, is de bank niet in staat om die mensen hun zuurverdiende geld uit te betalen.  Er is namelijk niet meer dan 1.000 € beschikbaar.  En is de bank failliet ! 

Bancaire instellingen mogen dus van de wetgever ongedekte cheques uitschrijven, iets wat voor u en mij strafbaar is.  

Net zoals in het verhaal van de goudsmid, wordt er geld in omloop gebracht dat 
1) uit lucht wordt gecreëerd 
2) waarvan het neergelegde onderpand slechts beperkt beschikbaar is

Wanneer teveel mensen gelijktijdig hun geld ophalen, onstaat er dus een zogenaamde bankrun waarbij haast niemand meer aan z’n geld geraakt.  Het enige dat mensen verhindert om hun centen op te vragen, is hun GELOOF dat de banken niet op de fles zullen gaan.   Hier en nu, terwijl u dit leest, is de meerderheid van alle financiële instellingen ter wereld, of het nu gaat om financieringsbedrijven, banken of andere vormen van organisaties die kapitaal uitlenen volgens het concept van fractioneel-reservebankieren, fundamenteel illiquide.  De lange rijen wachtende geldopvragers aan de loketten van de Britse bank Northern Rock in de zomer van 2007, bewijzen evenwel dat ook in onze tijd een run op de bank perfect mogelijk blijft.



Het systeem is briljant want aangezien de banken zelf geld creëren, verdienen deze instellingen nu intrest op iedere euro, dollar of yen die circuleert.   Niet alleen scheppen banken dus geld uit het niets, ze incasseren ook nog RENTE op de door hen gecreëerde lucht !   Aangezien banken steeds meer uitlenen, gaat een groeiend gedeelte van het BBP (bruto binnenlands product) naar intrestbetalingen.  Op deze manier trekt de financiële sector steeds grotere bedragen uit de economie voor eigen profijt.